Αναγνώστης μού αφηγήθηκε, ευτυχώς περιληπτικά, το θεατρικό έργο στο οποίο καλείται να συμμετάσχει ο γιος του στο 4ο λύκειο του Βόλου για να εορτάσει με συμμαθητές και καθηγητές το τέλος της σχολικής χρονιάς. Πρόκειται για ένα δράμα, όπου ο «Φον Γερμανούχτεν» παραπέμπει στο δικαστήριο την Ελλάδα κατηγορώντας την ως τεμπέλα, διεφθαρμένη και τα λοιπά γνωστά. Για καλή τύχη της κατηγορουμένης, όμως, την ημέρα εκείνη δικάζει η Ισπανία. Η οποία Ισπανία δείχνει μεγάλη κατανόηση στην Ελλάδα, που και αυτή υπερασπίζεται τον εαυτό της με τα επίσης γνωστά περί αρχαίου πολιτισμού. Στο τέλος, αν κατάλαβα καλά, η Ελλάδα αθωώνεται καθότι συμμαχεί με τις υπόλοιπες χώρες του Νότου, κάτι το οποίο επίσης είναι γνωστό.
Ο αναγνώστης με καθησύχασε διαβεβαιώνοντάς με ότι το έργο αυτό, από ό,τι έμαθε, θα παρασταθεί και σε άλλα λύκεια της χώρας, προκειμένου να διευρυνθούν οι καλλιτεχνικοί και πολιτικοί ορίζοντες των παιδιών της ημετέρας παιδείας. Πρόκειται για πόνημα Ισπανίδος, κοινώς απογόνου του Λόπε ντε Βέγκα, του Καλντερόν ντε λα Μπάργκα και του Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα, ως εκ τούτου υποθέτω ότι έχει εξασφαλισμένη τη δραματουργική ποιότητα. Διότι καλόν είναι οι μαθητές μας να μην παιδεύονται μόνο με τις βαρετές τραγωδίες του Σοφοκλή, αλλά να μαθαίνουν και πόσες προόδους έχει κάνει η τέχνη από την αρχαία εκείνη εποχή.
Ελπίζω δε ο μεταφραστής, ή ο καθηγητής που το επέλεξε, να φρόντισαν να παρενθέσουν και χωρία από τη δίκη του αιώνα (του περασμένου), η οποία διεξήχθη στην πλατεία Συντάγματος από τον εθνικό δικαστή (έναν εκ των) Κώστα Καζάκο. Ετσι θα μπορέσουν οι μαθητές να συνδέσουν τον Φον Γερμανούχτεν και την περίοδο της γερμανικής κατοχής με την προτεραία αμερικανική. Και να αντιληφθούν για μία ακόμη φορά ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.
Για μάλλον προφανείς λόγους, ο αναγνώστης δεν επιθυμεί να συμμετάσχει ο γιος του στην εορτή αυτή της μεγάλης τέχνης – φαντάζομαι ότι ο σοβαρότερος λόγος είναι ότι ενδιαφέρεται για την ανατροφή του γιου του. Δεν ξέρει όμως πώς να αμυνθεί, διότι η παρουσία του παιδιού είναι υποχρεωτική. Και κάπου εδώ σταματούν τα αστεία.
Δεν ενδιαφέρουν οι πολιτικές απόψεις των καθηγητών που εμπνεύστηκαν το «θεατρικό δρώμενο». Εκείνο όμως που ενδιαφέρει είναι η άνεση με την οποία αισθάνονται ότι μπορούν να διοχετεύσουν τον αντιμνημονιακό τους οίστρο στα παιδιά των οποίων την ευθύνη έχουν αναλάβει. Αν τους ρωτήσεις βέβαια θα σου πουν ότι ο «Γερμανούχτεν» τους έχει καταστρέψει, τους ξεσπιτώνει, οι «ντόπιοι λακέδες» του τους επιστρατεύουν και τα λοιπά γνωστά. Οπότε το μόνο που τους απομένει είναι να πουν την «αλήθεια» με ό,τι μέσο διαθέτουν. Και αν τους πεις ότι μεταδίδουν το δηλητήριο των στερεοτύπων, μπορεί και να σου απαντήσουν πως για τα στερεότυπα δεν φταίνε αυτοί. Για τα στερεότυπα, ως γνωστόν, πάντα φταίει το σύστημα.
Ενδιαφέρει όμως και κάτι ακόμη. Και αυτό ίσως ενδιαφέρει περισσότερο. Το γεγονός ότι, προκειμένου να περάσουν τις απόψεις τους, αδιαφορούν πλήρως για την αισθητική ευτέλεια που αναπαράγουν. Εισάγουν στο λύκειο, και στις πιο ευαίσθητες ηλικίες, την αισθητική Λαζόπουλου, και την πολιτική βλακεία του τηλεοπτικού ορνιθώνα. Με ποια επιχειρήματα και ποια πειθώ θα μπορέσουν αύριο να υπερασπιστούν την αξία της Αντιγόνης; Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε, όταν δίνεις αγώνα για την απελευθέρωση του έθνους στου κασίδα το κεφάλι, κοινώς ΑΑΑ εντελώς δωρεάν σε 100% ιδιόκτητο χώρο.
Ψιλά γράμματα ενός κοινωνικού συμβολαίου σε νευρική κρίση και πνευματικό μαρασμό.
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου