Tου Σταυρου Τζιμα στην Καθημερινή
Διασταύρωση των οδών Κουντουριώτου και Σαλαμίνος, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, ώρα 9 π.μ., θερμοκρασία λίγο πάνω από το μηδέν, με την υγρασία να περονιάζει. Ενα αγοράκι, έξι έως εφτά χρόνων, καθαρίζει το παρμπρίζ σταθμευμένου αυτοκινήτου. Ωρα 3 το μεσημέρι. Ο μικρός στο ίδιο σημείο με το σφουγγαρόπανο στο χέρι, ορμάει μπροστά στα αυτοκίνητα που σταματούν στο φανάρι. Τρώει την κατσάδα των οδηγών και αποσύρεται στο πεζοδρόμιο, μέχρι να «πιάσει» και πάλι το κόκκινο. Με το που γυρίζει ο ήλιος και πλησιάζει η νύχτα, πάλι εκεί…
Πώς σε λένε φίλε; Γκιώργο. Από πού είσαι; Ρωτάω. Από τη Σόφια. Και πώς σε φωνάζουν εκεί; Γκιόργκι Βασίλεφ.
Μόνος σου είσαι εδώ; Eίναι εκεί -δείχνει την επόμενη γωνία- μάνα μου και μικρή αδερφή μου και «κάνει χέρι έτσι». Απλωσε την παλάμη του για να μου εξηγήσει ότι ζητιανεύουν.
Τι έφαγες σήμερα; Αντί απάντησης σηκώνει τους ώμους. Ο Γκιόργκι, αν τον λένε έτσι, έχει σταθεί μέχρι τώρα τυχερός.
Ενα χιλιόμετρο παραπάνω, στην οδό Λαγκαδά, ένα άλλο «παιδί των φαναριών», η εντεκάχρονη Στέφκα, από τη Βουλγαρία κι εκείνη, βρήκε τραγικό θάνατο κάτω από τις ρόδες λεωφορείου.
Σε ένα διάλειμμα από τη «δουλειά» της βγήκε να παίξει στον δρόμο με ένα σαράβαλο ποδήλατο που είχε μαζέψει από τα σκουπίδια, και εκεί το βαρύ όχημα της έκοψε πρόωρα το νήμα της ζωής.
Η συνέχεια είναι ανατριχιαστική. Το άψυχο κορμί της έμεινε μέρες στο νεκροτομείο γιατί δεν το παραλάμβανε κανείς.
Οι έρευνες των αρχών έδειξαν ότι το πραγματικό της όνομα δεν ήταν Στέφκα, αλλά Μαργαρίτα Ν. και το διαβατήριό της ήταν πλαστό. Το είχε εξασφαλίσει ο παππούς της στη Βουλγαρία, αγοράζοντας το όνομα Στέφκα από άλλη οικογένεια, για να στείλει την εγγονή να ζητιανέψει στην Ελλάδα! Ισως και να την είχε «νοικιάσει» σε κάποιο από τα κυκλώματα που εισάγουν επαίτες…
Κάθε φανάρι στις μεγάλες πόλεις, ειδικά στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, κρύβει τραγικές ιστορίες παιδικής εκμετάλλευσης. Ηταν ένα διάστημα, προ κρίσης, που το φαινόμενο είχε υποχωρήσει κάπως. Τώρα, τα φανάρια ξαναγεμίζουν με άγουρες ψυχές, που οι επιτήδειοι, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις οι ίδιοι οι γονείς (!) εξωθούν στη ζητιανιά ποντάροντας στο αυξημένο αίσθημα αλληλεγγύης των συνανθρώπων μας για τους σκληρότερα δοκιμαζομένους.
Η εικόνα των τρυφερών αυτών πλασμάτων, που με άγνοια κινδύνου «πέφτουν» πάνω στα αυτοκίνητά μας εκλιπαρώντας λίγα κέρματα, τείνει να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας στις πόλεις. Σύνηθες φαινόμενο…
Ο βίαιος θάνατος της εντεκάχρονης Βουλγάρας και τα όσα αποκαλύφθηκαν ήρθαν να ρίξουν λίγο φως στη θεοσκότεινη μοίρα αυτών των παιδιών. Και ήταν μια γροθιά στο στομάχι μας.
Διασταύρωση των οδών Κουντουριώτου και Σαλαμίνος, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, ώρα 9 π.μ., θερμοκρασία λίγο πάνω από το μηδέν, με την υγρασία να περονιάζει. Ενα αγοράκι, έξι έως εφτά χρόνων, καθαρίζει το παρμπρίζ σταθμευμένου αυτοκινήτου. Ωρα 3 το μεσημέρι. Ο μικρός στο ίδιο σημείο με το σφουγγαρόπανο στο χέρι, ορμάει μπροστά στα αυτοκίνητα που σταματούν στο φανάρι. Τρώει την κατσάδα των οδηγών και αποσύρεται στο πεζοδρόμιο, μέχρι να «πιάσει» και πάλι το κόκκινο. Με το που γυρίζει ο ήλιος και πλησιάζει η νύχτα, πάλι εκεί…
Πώς σε λένε φίλε; Γκιώργο. Από πού είσαι; Ρωτάω. Από τη Σόφια. Και πώς σε φωνάζουν εκεί; Γκιόργκι Βασίλεφ.
Μόνος σου είσαι εδώ; Eίναι εκεί -δείχνει την επόμενη γωνία- μάνα μου και μικρή αδερφή μου και «κάνει χέρι έτσι». Απλωσε την παλάμη του για να μου εξηγήσει ότι ζητιανεύουν.
Τι έφαγες σήμερα; Αντί απάντησης σηκώνει τους ώμους. Ο Γκιόργκι, αν τον λένε έτσι, έχει σταθεί μέχρι τώρα τυχερός.
Ενα χιλιόμετρο παραπάνω, στην οδό Λαγκαδά, ένα άλλο «παιδί των φαναριών», η εντεκάχρονη Στέφκα, από τη Βουλγαρία κι εκείνη, βρήκε τραγικό θάνατο κάτω από τις ρόδες λεωφορείου.
Σε ένα διάλειμμα από τη «δουλειά» της βγήκε να παίξει στον δρόμο με ένα σαράβαλο ποδήλατο που είχε μαζέψει από τα σκουπίδια, και εκεί το βαρύ όχημα της έκοψε πρόωρα το νήμα της ζωής.
Η συνέχεια είναι ανατριχιαστική. Το άψυχο κορμί της έμεινε μέρες στο νεκροτομείο γιατί δεν το παραλάμβανε κανείς.
Οι έρευνες των αρχών έδειξαν ότι το πραγματικό της όνομα δεν ήταν Στέφκα, αλλά Μαργαρίτα Ν. και το διαβατήριό της ήταν πλαστό. Το είχε εξασφαλίσει ο παππούς της στη Βουλγαρία, αγοράζοντας το όνομα Στέφκα από άλλη οικογένεια, για να στείλει την εγγονή να ζητιανέψει στην Ελλάδα! Ισως και να την είχε «νοικιάσει» σε κάποιο από τα κυκλώματα που εισάγουν επαίτες…
Κάθε φανάρι στις μεγάλες πόλεις, ειδικά στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, κρύβει τραγικές ιστορίες παιδικής εκμετάλλευσης. Ηταν ένα διάστημα, προ κρίσης, που το φαινόμενο είχε υποχωρήσει κάπως. Τώρα, τα φανάρια ξαναγεμίζουν με άγουρες ψυχές, που οι επιτήδειοι, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις οι ίδιοι οι γονείς (!) εξωθούν στη ζητιανιά ποντάροντας στο αυξημένο αίσθημα αλληλεγγύης των συνανθρώπων μας για τους σκληρότερα δοκιμαζομένους.
Η εικόνα των τρυφερών αυτών πλασμάτων, που με άγνοια κινδύνου «πέφτουν» πάνω στα αυτοκίνητά μας εκλιπαρώντας λίγα κέρματα, τείνει να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας στις πόλεις. Σύνηθες φαινόμενο…
Ο βίαιος θάνατος της εντεκάχρονης Βουλγάρας και τα όσα αποκαλύφθηκαν ήρθαν να ρίξουν λίγο φως στη θεοσκότεινη μοίρα αυτών των παιδιών. Και ήταν μια γροθιά στο στομάχι μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου