Πριν από μερικές ημέρες βρέθηκα σε μία διασχολική παρουσίαση ερευνητικών εργασιών από μαθητές της Α΄ λυκείου. Συμμετείχαν μαθητές από επτά σχολεία ιδιωτικά και δημόσια. Από τα δύο προσκεκλημένα δημόσια σχολεία τελικά έλαβε μέρος μόνο το ένα, γιατί το άλλο τελούσε υπό κατάληψη. Όπως ενημερωθήκαμε, κάποιοι μαθητές κατέλαβαν το σχολείο γιατί δεν δέχονται να ελέγχονται από τους εκπαιδευτικούς κατά την διάρκεια της πενθήμερης εκδρομής, «παραβιάζεται η προσωπική μας ζωή», είπαν (…ασχολίαστο).
Μαθητές από πέντε σχολεία, λοιπόν, παρουσίασαν για 20 λεπτά το καθένα, χρησιμοποιώντας με απόλυτη επιτυχία τις νέες τεχνολογίες, την ερευνητική εργασία (Μαθηματικά, Βιολογία, Θέατρο) που εκπόνησαν με την καθοδήγηση των καθηγητών τους στο πρώτο τετράμηνο του σχολικού έτους. Είδαμε νέα παιδιά να συνεργάζονται μέσα στις ομάδες τους, αλλά και να παρουσιάζουν ως ξεχωριστά άτομα δομημένα και κατανοητά το θέμα τους. Είδαμε νέους που είχαν ανατρέξει στην βιβλιογραφία, είχαν συνθέσει απόψεις, είχαν θέσει ερευνητικά ερωτήματα. Είδαμε χαμογελαστά παιδιά με ενθουσιασμό και πάθος γι΄αυτό που παρουσίαζαν, αλλά και με σεβασμό (σημειώνω ότι ο σεβασμός δεν είναι ένα είδος δουλείας, όπως θεωρούν μερικοί ψευτοεπαναστάτες στις μέρες μας), με αυτοπεποίθηση και προσωπικότητα. Μέσα σ΄αυτό το περιβάλλον που ζούμε, επιτέλους είδαμε την πραγματική Ελληνική νεολαία όχι αυτούς που καίνε και τραμπουκίζουν, αλλά αυτούς που θέλουν να δημιουργήσουν κάτι καινούργιο από τις στάχτες. Η νεολαία της καταστροφής είναι η απόλυτη μειοψηφία , η νεολαία της κατάληψης και της φωτιάς, όσο και αν πατρονάρεται από μερικούς, πρέπει επιτέλους να μείνει χωρίς οξυγόνο. Η Ελληνική οικογένεια, το σχολείο, η κοινωνία πρέπει επιτέλους να παίξει τον ρόλο της. Η καταστολή και η βία δεν λύνει το πρόβλημα, απλώς το μεταθέτει - αν δεν το διογκώνει. Οι εκπαιδευτικοί, όσο κακοπληρωμένοι κι αν είναι, έχουν μια ξεχωριστή αποστολή, υποχρέωση και ευθύνη. Να διαπαιδαγωγήσουν και να κατευθύνουν σωστά τους νέους για να βρουν το δρόμο τους σε μια δύσκολη συγκυρία.
Οι μαθητές που παρακολουθήσαμε σε αυτές τις παρουσιάσεις αποτελούν το ζωντανό παράδειγμα για το πραγματικό μέλλον της Ελλάδας. Αυτοί οι νέοι πρέπει επιτέλους να αντιμετωπισθούν με αξιοκρατία, πρέπει να τους δοθούν πραγματικές ευκαιρίες, πρέπει να τους αφήσουμε να ξεδιπλώσουν τα ταλέντα τους, να τους επιτρέψουμε να ζήσουν το δικό τους όνειρο. Εμείς πρέπει να δώσουμε, μαζί με τα απαραίτητα γνωστικά εφόδια και ελπίδα σε αυτά τα νέα παιδιά. Χωρίς ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, θα κυριαρχήσουν οι ψευτοεπαναστάτες της καταστροφής, θα κυριαρχήσουν οι ανόητοι εμπρηστές, το συνονθύλευμα των άκρων.
Υπάρχει λοιπόν η πλειοψηφία των νέων, η άλλη νεολαία που δεν δείχνουν ποτέ τα μέσα, που δεν «πουλά», αλλά ήρεμα και αθόρυβα προσπαθεί για το καλύτερο.
Το μέλλον της χώρας, αυτοί οι μαθητές είναι εδώ, για να μετουσιωθεί σε παρόν. Αρκεί να τους δώσουμε ελπίδα και αρκεί οι διάφοροι προστάτες, πονηροί πολιτευτές να τους αφήσουν ήσυχους.
*Ο Βασίλης Τόλιας είναι Διευθυντής Λυκείου στη Γερμανική Σχολή Αθηνών. ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
Μαθητές από πέντε σχολεία, λοιπόν, παρουσίασαν για 20 λεπτά το καθένα, χρησιμοποιώντας με απόλυτη επιτυχία τις νέες τεχνολογίες, την ερευνητική εργασία (Μαθηματικά, Βιολογία, Θέατρο) που εκπόνησαν με την καθοδήγηση των καθηγητών τους στο πρώτο τετράμηνο του σχολικού έτους. Είδαμε νέα παιδιά να συνεργάζονται μέσα στις ομάδες τους, αλλά και να παρουσιάζουν ως ξεχωριστά άτομα δομημένα και κατανοητά το θέμα τους. Είδαμε νέους που είχαν ανατρέξει στην βιβλιογραφία, είχαν συνθέσει απόψεις, είχαν θέσει ερευνητικά ερωτήματα. Είδαμε χαμογελαστά παιδιά με ενθουσιασμό και πάθος γι΄αυτό που παρουσίαζαν, αλλά και με σεβασμό (σημειώνω ότι ο σεβασμός δεν είναι ένα είδος δουλείας, όπως θεωρούν μερικοί ψευτοεπαναστάτες στις μέρες μας), με αυτοπεποίθηση και προσωπικότητα. Μέσα σ΄αυτό το περιβάλλον που ζούμε, επιτέλους είδαμε την πραγματική Ελληνική νεολαία όχι αυτούς που καίνε και τραμπουκίζουν, αλλά αυτούς που θέλουν να δημιουργήσουν κάτι καινούργιο από τις στάχτες. Η νεολαία της καταστροφής είναι η απόλυτη μειοψηφία , η νεολαία της κατάληψης και της φωτιάς, όσο και αν πατρονάρεται από μερικούς, πρέπει επιτέλους να μείνει χωρίς οξυγόνο. Η Ελληνική οικογένεια, το σχολείο, η κοινωνία πρέπει επιτέλους να παίξει τον ρόλο της. Η καταστολή και η βία δεν λύνει το πρόβλημα, απλώς το μεταθέτει - αν δεν το διογκώνει. Οι εκπαιδευτικοί, όσο κακοπληρωμένοι κι αν είναι, έχουν μια ξεχωριστή αποστολή, υποχρέωση και ευθύνη. Να διαπαιδαγωγήσουν και να κατευθύνουν σωστά τους νέους για να βρουν το δρόμο τους σε μια δύσκολη συγκυρία.
Οι μαθητές που παρακολουθήσαμε σε αυτές τις παρουσιάσεις αποτελούν το ζωντανό παράδειγμα για το πραγματικό μέλλον της Ελλάδας. Αυτοί οι νέοι πρέπει επιτέλους να αντιμετωπισθούν με αξιοκρατία, πρέπει να τους δοθούν πραγματικές ευκαιρίες, πρέπει να τους αφήσουμε να ξεδιπλώσουν τα ταλέντα τους, να τους επιτρέψουμε να ζήσουν το δικό τους όνειρο. Εμείς πρέπει να δώσουμε, μαζί με τα απαραίτητα γνωστικά εφόδια και ελπίδα σε αυτά τα νέα παιδιά. Χωρίς ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, θα κυριαρχήσουν οι ψευτοεπαναστάτες της καταστροφής, θα κυριαρχήσουν οι ανόητοι εμπρηστές, το συνονθύλευμα των άκρων.
Υπάρχει λοιπόν η πλειοψηφία των νέων, η άλλη νεολαία που δεν δείχνουν ποτέ τα μέσα, που δεν «πουλά», αλλά ήρεμα και αθόρυβα προσπαθεί για το καλύτερο.
Το μέλλον της χώρας, αυτοί οι μαθητές είναι εδώ, για να μετουσιωθεί σε παρόν. Αρκεί να τους δώσουμε ελπίδα και αρκεί οι διάφοροι προστάτες, πονηροί πολιτευτές να τους αφήσουν ήσυχους.
*Ο Βασίλης Τόλιας είναι Διευθυντής Λυκείου στη Γερμανική Σχολή Αθηνών. ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
Πηγή: protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου