Έχω ζήσει από κοντά τις πρώτες σχολικές καταλήψεις. Τις άρχισαν κάποτε μαθητές των Τ.Ε.Λ. Διότι τα παιδιά που γραφόταν στα Τεχνικά Λύκεια στην πλειοψηφία τους δεν μας ερχόταν από τις πιο εύπορες οικογένειες. Αυτά λοιπόν τα παιδιά κάποια στιγμή ξεσηκώθηκαν πρώτα. Αλλά εκείνες οι καταλήψεις, τέλος της δεκαετίας του ’80, πέρα από τον αυθορμητισμό τους διέθεταν αποφασιστικότητα, εφευρετικότητα και τον ενθουσιασμό που χάριζε πάντα η ηλικία τους. Στο δικό μου σχολείο είχαν ξεκινήσει από το Νοέμβριο και παρ’ όλο το κρύο πέρασαν όχι μόνο όλα τους τα Σαββατοκύριακα αλλά και τις διακοπές των Χριστουγέννων μέσα στις τάξεις που τις είχαν κάνει σπίτι τους.
Τώρα οι καταλήψεις ποια σχέση έχουν με τις παλιές; Τις έχει αναλάβει εργολαβικά και τελείως αντιπαιδαγωγικά το κόμμα της αφιονισμένης που ανέμιζε και τη φραντζόλα μέσα στη Βουλή, έχοντας μπερδέψει το πρωϊνάδικο στην TV με την κοινοβουλευτική παρουσία. Και διαπράττεται λοιπόν το απαράδεκτο: να πηγαίνουν κάποιοι να αλυσοδένουν τα χαράματα τις πόρτες, να μην υπάρχει ψυχή από το μεσημέρι και μετά ή τα Σαββατοκύριακα, αυτό το πράγμα να ονομάζεται «κατάληψη» και το μεγάλο πλήθος των μαθητών από τις οκτώ το πρωί να σκορπίζεται στους δρόμους, στο τίποτα, στα παγκάκια. «Κάτω τα χέρια από τα παιδιά μας» ήταν γραμμένο με κόκκινα μεγάλα γράμματα στο πανί που άπλωσε η πρόεδρος μιας Ομοσπονδίας Γονέων μέσα στη Βουλή. Συμφωνώ πολύ. Αλλά θα ήθελα να είμαι εκεί κοντά να το πω και σ’ εκείνη. Και σε όποιους ομοϊδεάτες της χρησιμοποιούν τα παιδιά για τις δικές τους διαφορές με το κράτος.
Χθες το απόγευμα βγαίνοντας από ένα αθλητικό κέντρο στο Γαλάτσι άκουσα ένα παιδί του Γυμνασίου να λέει σε ένα άλλο: «Είχαμε συμφωνήσει με τους καθηγητές να πάμε την κατάληψη μέχρι την Παρασκευή αλλά γ…το κάποιος πήγε κι έδωσε το κλειδί». Εγώ λέω ότι όλο αυτό να ήταν εντελώς στη φαντασία του μικρού. Και πάλι όμως καταλαβαίνουμε από τα λόγια του τι ζημιά έχει γίνει. Και ανατρίχιασα ακούγοντας χθες τον κ. Παφίλη να ωρύεται στη Βουλή: «Το Κ..Κ.Ε. στηρίζει όλες τις κινητοποιήσεις των μαθητών». Προσέχοντας ιδιαίτερα αυτό το «όλες» και ότι στη συνέχεια δήλωσε: «είναι αίσχος δεκαπεντάχρονα παιδιά να τα θεωρούν εγκληματίες». Μήπως όμως δεν είναι αίσχος δεκαπεντάχρονα κάποιοι άλλοι να τα θεωρούν βαποράκια των κομματικών τους επιδιώξεών; Μάλωναν με την κ. Διαμαντοπούλου. Αυτήν που έσπρωξε τα Δημόσια σχολεία πιο βαθιά στο τέλμα. Με απαράδεκτα προγράμματα, με το να κατεβάζει ακόμη πιο δύσκολη ύλη Μαθηματικών από τη Β’ στην Α’ Λυκείου. Με το να καταφέρει παιδιά που έκαναν μια ξένη γλώσσα δυο χρόνια στο Γυμνάσιο την τρίτη χρονιά να μπαίνουν και να κάνουν υποχρεωτικά για οικονομία άλλη γλώσσα. Με το να βιαστεί να κλείσει πέρυσι τα σχολεία πιο πριν και από την κανονική ημερομηνία, ποδοπατώντας σχετικές αποφάσεις για αναπλήρωση των μαθημάτων και εφέτος να μας κάνει να ξαναγελάμε, καλή της ώρα, όταν επαναλαμβάνει συνοφρυωμένη ότι δεν θα χαθούν οι ώρες των καταλήψεων.
Από τα λίγα, έστω και κακοεξηγημένα, που μαθαίνεις στη σχολική Φυσική είναι η Αρχή της Δράσης και της (αυθόρμητης) Αντίδρασης. Ίσης και αντίρροπης προς τη Δράση. Όταν λοιπόν η Δράση συνίσταται στην υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου, ποιά θα ήταν λογικά η Αντίδραση; Να κρατάμε τα σχολεία ΑΝΟΙΧΤΑ και να δουλεύουν αποτελεσματικά, νομίζω. Κόντρα στο συμφέρον του οποιουδήποτε κόμματος, κόντρα στο βόλεμα της κ. Υπουργού που μια χαρά της έρχεται να κλείσουν όλα, γιατί κλειστό σχολείο σημαίνει για εκείνη σχολείο χωρίς προβλήματα και κόστος. Και ας μη βιαστεί να μου πει κάποιος ότι χωρίς βιβλία τι μαθήματα να γίνουν. Πρώτον γιατί εύκολα θα μπορούσε αυτό το εμπόδιο να ξεπεραστεί αν βοηθούσαν ΟΛΟΙ, γονείς δήμαρχοι και λοιποί. Στον Πειραιά ο Δήμαρχος τύπωσε 10.000 κομμάτια με τα πρώτα κεφάλαια, ίσως αρκετά για μέχρι τα Χριστούγεννα. Και να μη θυμηθώ ότι κάποια κόμματα της Αριστεράς διαθέτουν και εκδοτικές επιχειρήσεις, αλλά δεν άκουσα για οποιαδήποτε εθελοντική προσφορά από την πλευρά τους στη δύσκολη ώρα. Μήπως απλά περιμένουν σαν τα όρνεα να τσιμπήσουν μια καλή μπουκιά και από το σχολικό πτώμα;
Βέβαια η λαχτάρα για ένα καλύτερο σχολείο δεν μπορεί να ταυτίζεται με παλιομοδίτικες απαιτήσεις. Μέσα από τη διάλυση ας ξεκινήσει το νέο με τη βοήθεια ανοιχτόμυαλων εκπαιδευτικών. Σε ένα βιβλίο που εμφανίστηκε πρόσφατα (Συστημική Σκέψη και Εκπαίδευση, του εκπαιδευτικού Δ. Γαβαλά, εκδόσεις Γαβριηλίδη), βρίσκω σε ένα σημείο συμπυκνωμένα τα ελαττώματα της παλιάς, βιομηχανικής εποχής για το σχολείο και τη μάθηση:
Παραδοχές της Βιομηχανικής Εποχής για τη Μάθηση
(i) Τα παιδιά είναι ελαττωματικά και το σχολείο τα επιδιορθώνει.
(ii) Η μάθηση λαμβάνει χώρα στο κεφάλι και όχι στο σώμα ως σύνολο.
(iii) Καθένας μαθαίνει ή πρέπει να μαθαίνει με τον ίδιο τρόπο.
(iv) Η μάθηση λαμβάνει χώρα εντός της τάξης και όχι στον κόσμο.
(v) Υπάρχουν έξυπνα και χαζά παιδιά.
Παραδοχές της Βιομηχανικής Εποχής για το Σχολείο
(i) Τα σχολεία διοικούνται από ειδικούς που διατηρούν τον έλεγχο.
(ii) Η γνώση είναι δομικά κατακερματισμένη.
(iii) Τα σχολεία κοινωνούν ‘την αλήθεια’.
(iv) Η μάθηση είναι πρωταρχικά ατομιστική και ο ανταγωνισμός την επιταχύνει.
Στη μεταβιομηχανική εποχή της πληροφορίας λοιπόν, η χρήση της τεχνολογίας, οι εκπαιδευτικές εργασίες, η διαθεματική εργασία, οι αναθεωρημένες σχέσεις δασκάλου- μαθητή όπου έχει πλέον παρεμβληθεί και ο υπολογιστής, η συνεχής επαφή του δασκάλου με υποστηρικτικές ομάδες ειδικευμένων επαγγελματιών, θα έπρεπε να είναι θέματα που θα έπαιρναν τον καιρό και τη σκέψη μας, θα μονοπωλούσαν τις διαμαρτυρίες μας, μέσα όμως στα σχολεία αντί να καθόμαστε αργοί και να κοιτάμε τα κάγκελα απέξω. Κάτω τα (κομματικά) χέρια (οποιασδήποτε παράταξης) από τα παιδιά μας. Μέσα όμως τα χέρια και το μυαλό στα σχολεία. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πάψουμε να διαμαρτυρόμαστε σε καίριες στιγμές. Αλλά όλη την ημέρα μπροστά σε κλειστές πόρτες και τα μυαλά σκουριάζουν.
Πηγή: protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου