Ένα παιδί στη Μόρια δεν θα μετρήσει τα άστρα

Ένα παιδί χάθηκε στη Μόρια. Από μια πυρκαγιά που ξέσπασε μέσα στον καταυλισμό.

Σε ένα χώρο που σχεδιάστηκε για πολύ λιγότερους ανθρώπους και βρέθηκε να στεγάζει πολλαπλάσιους.

Σε ένα χώρο που έχει γίνει συνώνυμο των άθλιων συνθηκών που η Ευρώπη αποκαλεί «αποτρεπτική στρατηγική» απέναντι στις «προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές».

Γλύτωσε τους δουλεμπόρους στη διαδρομή, γλύτωσε τον πνιγμό στη βάρκα, αλλά δεν γλύτωσε τις κακές συνθήκες στη Μόρια.

Γράφουμε και ξαναγράφουμε για το προσφυγικό ή το μεταναστευτικό ως «ζητήματα» ή ως «προβλήματα». Μιλάμε για τις «ροές» ή για τα «μέτρα αποτροπής». Όμως, παραβλέπουμε ότι μιλάμε για ανθρώπους.

Για μανάδες, πατεράδες και παιδιά.

Που θέλουν απλώς να βρουν καλύτερες συνθήκες. Χωρίς πόλεμο, με λιγότερη φτώχεια, με ελπίδα και μέλλον.

Και αντιμετωπίζονται είτε ως πρόβλημα, είτε, ακόμη χειρότερα, ως «εισβολείς» και ως «ασύμμετρη απειλή».

Ενώ είναι απλώς οι ευάλωτες και οι πιο ευάλωτοι. Που τους στοιβάζουμε κυνικά σε «αποθήκες ψυχών». Εκθέτοντάς τους σε πραγματικές απειλές. Στο κρύο, στα ατυχήματα, στις αρρώστιες. Σε πυρκαγιές που μπορούν εύκολα να στοιχίσουν ζωές σε χώρους όπου η πυροσβεστική δυσκολεύεται να φτάσει.

Σκεφτείτε πόσο τραγικά ειρωνικό ακούγεται το «μένουμε σπίτι μας» σε αυτούς τους ανθρώπους. Εγκλωβισμένους ανάμεσα σε μια εξαθλίωση στην οποία δεν μπορούν να ξαναγυρίσουν και στον κυνισμό μιας Ευρώπης όπου πλέον δεν επιδεικνύουν αλληλεγγύη ούτε καν τα κράτη μεταξύ τους.

Όμως, σε αυτή την ώρα που δοκιμάζεται όντως ολόκληρος ο πλανήτης, κρίνεται το τι σημαίνει άνθρωπος.

Η μία εκδοχή είναι μας είναι οικεία: από τα σιδερόφραχτα σύνορα, μέχρι αυτόν που αδειάζει το ράφι στο σούπερ μάρκετ γιατί «πρόλαβε», τα παραδείγματα μιας λογικής σε τελική ανάλυση αυτοκαταστροφικής είναι πολλά.

Η άλλη εκδοχή, είναι εκείνη που λέει ότι εάν κάτι μας κάνει διαφορετικούς είναι ότι μπορούμε να σκεφτούμε και να δράσουμε πέραν της ατομικότητάς μας και ότι συνειδητοποιούμε ότι το «κοινωνικό οικοδόμημα» κρίνεται στο πώς συμπεριφερόμαστε στους «αδύναμους κρίκους», στους πιο ευάλωτους, στους πιο κατατρεγμένους.

Σε αυτή την άλλη εκδοχή δεν χωρά η Μόρια.

Ούτε τα νεκρά παιδιά που απλώς ήθελαν να μεγαλώσουν και να μετρήσουν τα άστρα.

Παναγιώτης Σωτήρης

Πηγή: in.gr