Η Λίντα Μπράουν (Linda Brown), η οποία τη δεκαετία του ’50 έγινε διάσημη στις ΗΠΑ γιατί κέρδισε το δικαίωμα να εγγραφεί σε σχολείο λευκών, έφυγε από τη ζωή τη Δευτέρα σε ηλικία 76 ετών.
Το 1951, όταν ήταν μόλις εννέα ετών, η Λίντα Μπράουν προσπάθησε να εγγραφεί σε σχολείο λευκών στην Τοπίκα του Κάνσας, το οποίο ήταν κοντά στην κατοικία της. Το σχολείο αρνήθηκε την εγγραφή και της είπε να εγγραφεί σε σχολείο Αφροαμερικανών το οποίο απείχε τρία χιλιόμετρα από την κατοικία της και βρισκόταν πέρα από τις γραμμές του τρένου που θα έπρεπε να διασχίζει καθημερινά. Θα χρειαζόταν ακόμη να παίρνει μόνη το λεωφορείο.
Οι γονείς της Μπράουν πήγαν στα δικαστήρια όπου και κέρδισαν τη δίκη. Η λογική του πατέρα της ήταν ότι η αντίληψη ότι οι Αφροαμερικανοί είναι «ίσοι αλλά χωριστοί» παραβιάζει τα πολιτικά τους δικαιώματα. Σε τοπικό επίπεδο ο Μπράουν έχασε τη δίκη, αλλά ο αγώνας συνεχίστηκε σε εθνικό επίπεδο.
Τελικά το 1954 το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ τους δικαίωσε και ομόφωνα κατάργησε την πολιτική του διαχωρισμού που ίσχυε για πάνω από μισό αιώνα. Ωστόσο η εφαρμογή δεν ήταν εύκολη καθώς κάποιες πολιτείες αρνήθηκαν να συμμορφωθούν.
"Η απόφαση των Μπράουν έκανε την Αμερική πρότυπο ελπίδας για τον υπόλοιπο κόσμο. Μας δίδαξε ότι μπορούμε, μέσα από τους κανόνες δικαίου, να δώσουμε τέλος στην καταπίεση και στις φυλετικές διακρίσεις", ανέφερε στο Twitter με αφορμή τον θάνατό της η Αμερικανική Ένωση Πολιτικών Ελευθεριών.
"Σήμερα τιμάμε την Λίντα Μπράουν και όλους τους αγώνες που έχουμε ακόμη να κερδίσουμε", σημειώνει η Ένωση.
«Έκλαιγα επειδή έκανε πολύ κρύο»
Η Μπράουν γεννήθηκε το 1943, σύμφωνα με τα Εθνικά Αρχεία. Όταν ο πατέρας της έκανε την αγωγή, οι συνοικίες στην Τοπίκα ήταν μερικώς ενσωματωμένες, δήλωσε η Μπράουν σε μια συνέντευξη του 1985 για τη σειράντοκιμαντέρ «Eyes on the Prize: America's Civil Rights Years».
«Έπαιζα με παιδιά που ήταν Ισπανόφωνοι. Έπαιζα με παιδιά που ήταν λευκά, παιδιά από την Ινδία και μαύρα παιδιά στη γειτονιά μου», λέει.
Τα γυμνάσια και τα λύκεια ήταν και αυτά ενσωματωμένα, λέει η ίδια προσθέτοντας πως τα μοναδικά σχολεία που δεν ήταν ενσωματωμένα ήταν τα δημοτικά σχολεία, μεταξύ αυτών και το δικό της.
Για να πάρει το λεωφορείο που μετέφερε εκείνη και τις αδερφές της στο σχολείο Αφροαμερικανών, έπρεπε να διασχίσει σιδηροδρομικές γραμμές και πολυσύχναστες λεωφόρους, μεταδίδει το CNNi.
«Θυμάμαι ότι η διαδρομή ήταν πολύ μεγάλη. Και τον χειμώνα έκανε πολύ κρύο. Το θυμάμαι αυτό. Θυμάμαι να περπατάω, τα δάκρυα να παγώνουν στο πρόσωπό μου επειδή έβαζα τα κλάματα γιατί έκανε τόσο κρύο. Πολλές φορές έκαναν μεταβολή και έτρεχα πίσω στο σπίτι», λέει στη συνέντευξη.
Μιλώντας για τον πατέρα της, λέει: «Ο πατέρας μου ήταν σαν πολλούς άλλους μαύρους γονείς εδώ στην Τοπίκα εκείνη την εποχή. Ανησυχούσαν όχι για την ποιότητα της εκπαίδευσης που λάμβαναν τα παιδιά τους, αλλά για την ποσότητα, δηλαδή την απόσταση που έπρεπε να διασχίσουν τα παιδιά τους για να πάνε στο σχολείο».
«Ένιωθε ότι ήταν λάθος για τους μαύρους να πρέπει να αποδέχονται να λαμβάνουν δεύτερης κλάσης μεταχείριση, όπως να γίνονται διαχωρισμοί στα σχολεία, όταν στην πραγματικότητα υπήρχαν σχολεία στη γειτονιά τους που θα μπορούσαν να πάνε. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που έκανε την αγωγή», λέει μεταξύ άλλων.
Πηγή: CNNGreece
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου