Της Brynn Tannehill, Πρώτη δημοσίευση στο The Huffington Post.
Μετάφραση, Επιμέλεια και προσαρμογή στην Ελληνική γλώσσα Nicole Ren, αποκλειστικά για το queers.gr
Πρόσφατα στο διαδίκτυο, το video με θέμα την περίπτωση του Ryland Whittington [1], ενός διεμφυλικού (FtM) παιδιού από την Καλιφόρνια των ΗΠΑ, έγινε viral. Αφηγείται μια όμορφη, συγκινητική ιστορία πού δείχνει τη δύναμη της ανιδιοτελούς αγάπης και της αμέριστης αποδοχής των γονέων του.
Δυστυχώς, όπως και σε κάθε άλλη συζήτηση σχετικά με τρανσέξουαλ άτομα, το τμήμα των σχολίων των θεατών, φιλοξένησε αρκετά αγενή αλλά και τρανσφοβικά σχόλια. Πολλοί από αυτά είναι στερεοτυπικά παρόμοια με αυτά που ειπώνονται για τους ενήλικους διεμφυλικούς, αλλά και κάποια περιλαμβάνουν ειδικές αναφορές στα τρανσέξουαλ παιδία
Επειδή σχετικά με τα διεμφυλικά παιδία, υπάρχουν αρκετές παρανοήσεις και μύθοι, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να τεθούν κάποια πράγματα «επί τάπητος» και να ξεδιαλυνθούν οι κυριώτερες παρανοήσεις γύρω από αυτά και γύρω από τον τρόπο που πρέπει να μεγαλώνουν.
1. Τα παιδιά είναι πολύ μικρά για να ξέρουν για αυτά τα πράγματα ή για να λάβουν τέτοιες αποφάσεις
Η συντριπτική πλειοψηφία της επιστημονικής κοινότητας συμφωνεί στο ότι η αντίληψη της ταυτότητας φύλου στα παιδιά, ολοκληρώνεται κατά την ηλικία των δύο με τριών ετών. Ωστόσο ο σεξουαλικός (ή φυλετικός) διμορφισμός του εγκεφάλου [2], εμφανίζεται πολύ νωρίτερα, όταν το έμβρυο είναι στη μήτρα, ως αποτέλεσμα της έκθεσης ή της μη έκθεσης , σε ορισμένονους ορμονικούς παράγοντες.
Με άλλα λόγια, η ταυτότητα και έκφραση φύλου έχουν καθοριστεί πριν ένα παιδί γεννηθεί, ενώ στην ηλικία των δυο ή τριών ετών οι έννοιες αυτές στο παιδί έχουν ήδη ολοκληρωθεί.
Για αυτό το λόγο, ακόμη και οι ψυχολόγοι, που υποστηρίζουν την «επανορθωτική θεραπεία» για την "ομαλοποίηση" των διεμφυλικών παιδιών αναγνωρίζουν ότι αν ένα παιδί εξακολουθεί να ισχυρίζεται μια συγκεκριμένη ταυτότητα φύλου στην ηλικία των έξι ετών, οι πιθανότητες να αλλάξει είναι πλέον εξαιρετικά μικρές [3].
2. Τα παιδιά, είναι ότι ορίζουν τα γεννητικά τους όργανα ότι είναι.
Κατά την εμβρυική ζωή, μέσα στη μήτρα, τα αναπαραγωγικά όργανα του εμβρύου (ωοθήκες και όρχεις αντίστοιχα για κορίτσια και αγόρια) ξεκινούν να αναπτύσσονται και να διαφοροποιούνται νωρίτερα σε σχέση με τον εγκέφαλο και τα νευρικά κύτταρα που τον αποτελούν.
Όταν ο εγκέφαλος αναπτύσσεται αργότερα, η διάκριση μεταξύ αρσενικού και θηλυκού, είναι βασισμένη στο κατά πόσο είναι -ή δεν έιναι- παρόντες κάποιο «ανδρογονικοί» ορμονικοί παράγοντες[4].
Συνήθως, επειδή οι γενετικοί αδένες του εμβρύου είναι ήδη σε ισχύ και παράγουν κάποιες ελάχιστες αλλά διαφορετικές ανάλογα με το βιολογικό φύλο ποσότητες ορμονών. Η διαφοροποίηση αυτή ακριβώς, επιτρέπει στην ανάπτυξη του εγκεφάλου να «ταιριάξει» με το τυπικό μοτίβο του βιολογικού φύλου.
Όταν όμως κάποιος ενδοκρινικός παράγοντας παρέμβει σε αυτή τη διαδικασία [5], τότε μπορεί να προκύψει τελικά μια αναντιστοιχία μεταξύ γενοτύπου και φαινοτύπου του ατόμου.
Η Αίσθηση λοιπόν του εαυτού ενός ατόμου, της ταυτότητας φύλου και της έκφρασης του,βασίζονται σε αυτό που είναι μέσα στο κεφάλι του.
Το «Ποιός» ή «Ποιά» είναι ένα πρόσωπο, ορίζεται από την φαιά ουσία του, και όχι από τα γεννητικά του όργανα!
3. Τα διεμφυλικά παιδιά είναι αποτέλεσμα κάποιων λαθών στην συμπεριφορά των γονέων τους.
Συνήθως η αντίληψη αυτή υπονοεί ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα διαλυμένο σπίτι ή που έχουν ανοιχτόμυαλους, προοδευτικούς ή και ομόφυλους γονείς, ενθαρρύνονται να αναπτύξουν στο μέλλον τέτοιες συμπεριφορές.
Παρ όλα αυτά υπάρχουν πολλά τρανσέξουαλ παιδιά, που ζουν σε συντηρητικές, θρησκευτικές, και στρατιωτικές οικογένειες και με τους δύο γονείς να πληρούν στην εντέλεια τους στερεότυπους ρόλους των δύο φύλων αλλά και της οικογένειας.
Αν αυτά τα στοιχεία σας φαίνονται ανεπίσημα, ας δούμε τι έχει να πει για το θέμα αυτό η πανεπιστημιακή έρευνα [6]: Έτσι λοιπόν: "Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι το κοινωνικό περιβάλλον ασκεί κρίσιμη επίδραση στην ταυτότητα του φύλου ή και του γενετήσιου προσανατολισμού."
4. Αν καταφέρουμε να κάνουμε ένα τρανσέξουαλ παιδί να συμπεριφέρεται σαν φυσιολογικό αγόρι/ κορίτσι, αυτό θα λύσει οριστικά το «πρόβλημα» του.
Ας ρίξουμε μια ματιά στις δύο από τις πιο διάσημες περιπτώσεις διεμφυλικών παιδιών, τών οποίων το οικίο περιβάλλον προσπάθησε να τα «διορθώσει» εξαναγκάζοντας τα να συμπεριφέρονται σαν σωστά αγόρια και κορίτσια.
Η πρώτη περίπτωση είναι αυτή του George Reker και η δεύτερη αργότερα είναι η περίπτωση τουDavid Reimer, ο οποίος μεγάλωσε ως κορίτσι μετά από μια κακότεχνη περιτομή.
Και στις δύο περιπτώσεις, το οικίο περιβάλλον προσπαθώντας να «στριμώξει» τα παιδιά αυτά σε ένα πλαίσιο φύλου που δεν χωρούσαν, τους δημιούργησε πολυάριθμα ψυχολογικά προβλήματα που τα οδήγησαν στην κατάθλιψη και στον πρόωρο θάνατό τους.
Ο κάθε γονιός, του κάθε διεμφυλικού παιδιού, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι έχει δύο μόνο επιλογές: είτε να αποδεχθεί το παιδί του ή να το χάσει εντελώς.
5. Το παιδί μου, είπε ότι είναι ελέφαντας. Μήπως αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να το βάλω σε δίαιτα αποκλειστικά με χόρτα; Όχι! Αυτοί οι γονείς είναι απλώς υπερβολικά επιεικείς στις φαντασίες των παιδιών τους.
Έχουμε ήδη συζητήσει πως η αίσθηση της ταυτότητας του φύλου στα παιδιά ΔΕΝ είναι μια φαντασίωση αλλά ότι είναι υπαρκτή και μάλιστα υπάρχει βιολογική προέλευση σε αυτό το φαινόμενο. Επίσης η αναγνώριση του ατόμου από το ίδιο ως αρσενικό ή θηλυκό, δεν είναι κάποια ανώμαλη ή ανήθικη πράξη.
Τέτοιου είδους απόψεις όπως αυτή που αναφέρεται στον τίτλο, δείχνει την προχειρότητα αλλά και την απλοϊκότητα των απόψεων που έχουν πολλοί άνθρωποι για την ανατροφή άλλων παιδιών με διαφορετικές ικανότητες.
Η πλειονότητα των γονέων που έχουν transgender παιδιά πολύ συχνά φοβόνται για τη ζωή του παιδιού τους καθώς ο αυτοκτονικός ιδεασμός είναι συχνή κατάσταση ακόμη και σε πολύ μικρά τρανσέξουαλ παιδιά [7].
Δεν μπορεί να ειπωθεί πιο ξεκάθαρα: Δεν έχουμε το δικαίωμα να αμφισβητούμε ή να κρίνουμε τις αποφάσεις ενός γονέα που φοβάται για τη ζωή του παιδιού του.
6. Όταν ήμουν μικρή ήμουν αγοροκόριτσο, αλλά δεν έγινα και τρανσέξουαλ!
Τα άτομα που λένε τέτοια πράγματα, μπορεί όντως κατά την παιδική τους ηλικία να έχουν εκφράσει μιμητισμό ή και ταύτιση με μερικές συμπεριφορές του αντίθετου φύλου, αλλά όχι μια επίμονη και διαφορετική ταυτότητα φύλου.
Αυτή είναι και η βασική διαφορά μεταξύ αυτών των δύο περιπτώσεων και οι συγκρίσεις αυτές αντιπροσωπεύουν μια εσφαλμένη αναλογία καθώς αναφέρονται σε εντελώς διαφορετικές καταστάσεις.
7. Αν αφήσουμε τα transgender παιδιά να εκδηλωθούν στον κοινωνικό τους περίγυρο, είναι πολύ πιθανό να πέσουν θύματα εκφοβισμού (bulling)
Αυτή η σκέψη είναι άλλος ένας τρόπος για να κατηγορούμε το θύμα και όχι τους θύτες. Δεν θα πρέπει να επικεντρωθούμε στην πρόληψη των εκφοβισμών αντί να θεωρούμε ότι φταίει το θύμα;
Δεν μπορούμε να δεχτούμε την ιδέα ότι αναγκάζοντας τα παιδιά να ενεργούν με έναν λιγότερο θηλυκό (ή λιγότερο αρσενικό) τρόπο, πράττουμε το σωστό! Δεν μας αρέσει η ιδέα ότι η αποφυγή για τον βιασμό είναι ευθύνη του θύματος.
Οι γονείς των διαφυλικών παιδιών δεν είναι εκείνοι που θα πρέπει να κατηγορηθούν αν τα παιδιά τους πέσουν θύματα εκφοβισμού. Πιο συχνά οι ίδιοι κάνουν ό, τι μπορούν για να κρατήσουν το παιδί τους ζωντανό και ευτυχισμένο.
Αν το φταίξιμο είναι να πέσει κάπου, ας πέσει σε εκείνους που κάνουν τον εκφοβισμό και στους διευθυντές ή υπέυθυνους των σχολείων που επιτρέπουν να συμβαίνουν αυτά τα περιστατικά.
8. Είναι αδιανόητο παιδιά 10 ετών να παίρνουν ορμόνες!
Στα τρανσέξουαλ παιδιά ΔΕΝ χορηγούνται ορμόνες! Οι εξειδικευμένοι ιατροί συνταγογραφούν μόνο το Lupron [8] , το οποίο εμποδίζει (αναστέλλει) την έναρξη της εφηβείας. Αυτό το φάρμακο χρησιμοποιείται και σε παιδιά που δεν είναι τρανσέξουαλ με σκοπό να αποτραπεί η πρόωρη εφηβεία [9].
Ο λόγος που οι γιατροί αναστέλλουν την εφηβεία στα τρανσέξουαλ παιδιά είναι ότι κατά την εφηβεία οι αλλαγές στο σώμα είναι καθοριστικές καθώς κατά την διάρκεια της ολοκληρώνεται ο φυλετικός διμορφισμός και τελειοποιούνται τα δευτερογενή φυλετικά χαρακτηριστικά (τριχοφυΐα στα αγόρια, στήθος στα κορίτσια).
Η λογική λοιπόν της αναστολής αυτών των αλλαγών είναι να περιοριστούν αυτές οι αλλαγές και να είναι πιο εύκολη η διαδικασία της μετάβασης όταν θα είναι η ώρα. Επίσης η έναρξη αυτών των αλλαγών στο σώμα των transgender παιδιών, έχει αποδεχτεί ότι αυξάνει το αίσθημα της δυσφορίας και επιβαρύνει την ψυχική τους υγεία.
9. Τι θα συμβεί αν αυτά τα παιδιά αποφασίσουν να διακόψουν την μετάβαση τους επειδή άλλαξαν τον τρόπο που κατανοούν το φύλο τους;
Για τα παιδιά που δεν έχουν υποβληθεί σε οποιοδήποτε είδους ιατρική θεραπεία, αρκεί μόνο η"κοινωνική επιστροφή" [10] τους στο αρχικό βιολογικό τους φύλο. Ωστόσο, μετά την ηλικία των έξι έως οκτώ, αυτό είναι πολύ ασυνήθιστο να συμβεί. Αν είναι σε διαδικασία αναστολής της εφηβείας μέσω Lupron, διακόπτουν την αγωγή και προχωρούν στην εφηβεία κανονικά, όπως ακριβώς θα γινόταν με ένα παιδί που θα του είχε χορηγηθεί το σκεύασμα με σκοπό να ανασταλεί η πρόωρη εφηβεία.
Σύμφωνα με τον Δρ Norman Spack [11] , ο οποίος ειδικεύεται σε αυτόν τον τομέα:
«τον χρόνο που εφηβεία αρχίζει - που σημαίνει περίπου μεταξύ ηλικίας 10 έως 12 στα κορίτσια, και 12-14 στα αγόρια, και με τις πρώτες αλλαγές στο σώμα, εάν το παιδί επιβεβαιώνει ότι είναι σε απόλυτα λάθος σώμα είναι σχεδόν βέβαιο ότι είναι τρανσέξουαλ και είναι εξαιρετικά απίθανο να αλλάξει αυτά τα συναισθήματα, ανεξάρτητα από το πόσο κάποιος θα προσπαθήσει να το πείσει με «επανορθωτική θεραπεία» ή οποιαδήποτε άλλα επιβλαβή πράγματα. "
Στην ηλικία των 15 ή 16 και αν το παιδί εξακολουθεί να επιβεβαιώνει την ταυτότητα του αντιθέτου φύλου, τότε υπάρχει σχεδόν μηδενική πιθανότητα ότι αυτό θα αλλάξει. Τότε, και μόνο τότε, χορηγούνται οι ορμόνες του αντιθέτου φύλου.
Εν ολίγοις, τα πρωτόκολλα ιατρικής και ψυχικής υγείας έχουν σχεδιαστεί για να παράγουν τέτοια βήματα και αλλαγές στο σώμα ώστε πρώτα να διασφαλιστεί η σωστή πορεία της θεραπείας. Μέχρι εκείνο το σημείο, τα πάντα είναι αναστρέψιμα.
10. Αυτά τα παιδιά θα πρέπει να περιμένουν μέχρι να γίνουν 18 ετών πριν ακολουθήσουν οποιαδήποτε ιατρική θεραπεία (συμπεριλαμβανομένου και της καθυστέρησης έναρξης της εφηβείας)
Έαν τα διεμφυλικά παιδία, περιμένουν να φτάσουν στην ενηλικίωση για να ξεκινήσουν τις οποιεσδήποτε διαδικασίες, τότε θα είναι ήδη αργά, καθώς η εφηβεία θα τους έχει «χαρίσει» ένα σώμα που θα είναι πολύ πιο δύσκολο να επαναπροσδιοριστεί.
Φυσικά η ιατρική επιστήμη μπορεί και πάλι να επιχειρήσει να μετριάσει τη ζημιά, αλλά σε εκείνο το σημείο η προσπάθεια επαναπροσδιορισμού θα είναι δαπανηρή και επώδυνη, και τα αποτελέσματα της θα αντισταθμίσουν μόνο εν μέρει τις συνέπειες της λάθος μετάβασης στην εφηβεία.
Εν ολίγοις, αναγκάζοντάς αυτά τα παιδιά να περιμένουν με το σκεπτικό ότι τότε θα είναι πιο ώριμα να αποφασίσουν τι είναι το καλύτερο για αυτά, το πιο πιθανό είναι ότι θα προκληθεί τεράστια και ανεπανόρθωτη βλάβη.
11. Οι LGTB ακτιβιστές θέλουν να θέσουν όλα αυτά τα παιδία κάτω από ιατρική παρακολούθηση
Όχι, όχι και ξανά χίλιες φορές όχι. Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου τα παιδία διαλέγουν να εκφράζουν το φύλο τους με έναν μη συμβατικό τρόπο. Αυτά τα παιδιά – τα μη συμμορφούμενα ως προς το φύλο τους- μπορούν να εκφράζονται με διαφορετικό τρόπο, αλλά δεν έχουν και την ταυτότητα του αντίθετου από το βιολογικό τους φύλου(π.χ.: είναι ένα αγόρι εξακολουθεί να προσδιορίζεται από μόνο του ως αγόρι, αλλά του αρέσουν πράγματα που είναι στερεοτυπικά πιο θηλυκά).
Οι γονείς των διεμφυλικών, αλλά και των μη συμμορφούμενων ως πρός το φύλο τους παιδιών,θέλουν είναι το ίδιο πράγμα που κάθε άλλος γονέας θέλει για τα παιδιά του: να είναι ευτυχισμένα, ασφαλή και να μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον αγάπης.
Εάν η ιατρική φροντίδα μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά τους στην επίτευξη των στόχων και δυνατοτήτων τους ώστε να έχουν και μια ικανοποιητική ζωή, τότε θα παλέψουν με νύχια και με δόντια για αυτό.
Σε κάθε περίπτωση απλά θα κάνουν αυτό που κάθε καλός γονέας οφείλει να κάνει.
Παραπομπές
[1] https://www.youtube.com/watch?v=yAHCqnux2fk
[2]http://www.huffingtonpost.com/brynn-tannehill/how-much-evidence-does-it_b_4616722.html
[3] http://journals.lww.com/tnpj/Citation/1997/12000/Gender_Identity_.20.aspx
[4]http://www.researchgate.net/publication/260487122_The_effects_of_prenatal_sex_steroid_hormones_on_sexual_differentiation_of_the_brain
[5] http://www.shb-info.org/sitebuildercontent/sitebuilderfiles/desexposedhbs.pdf
[6] http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20889965
[7] http://williamsinstitute.law.ucla.edu/wp-content/uploads/AFSP-Williams-Suicide-Report-Final.pdf
[8] http://en.wikipedia.org/wiki/Leuprorelin
[9] http://en.wikipedia.org/wiki/Precocious_puberty
[10] http://www.huffingtonpost.com/tedtalks/io-tillett-wright-ted_b_5295619.html
[11]https://www.ted.com/talks/norman_spack_how_i_help_transgender_teens_become_who_they_want_to_be/transcript
Πηγή: queers
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου