Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Λότη Πέτροβιτς: Οι τρεις μεγάλοι μου δάσκαλοι

(Ομιλία σε Ημερίδα του ΠΤΔΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών, στις 10.04.2006)

Προσπαθώντας να φέρω στη μνήμη μου πώς άρχισε το πάθος μου για το διάβασμα, ξαναβλέπω αχνά μια εικόνα: τον πατέρα μου, αδυνατισμένο και χλωμό, να διαβάζει με το λιγοστό φωτάκι μιας λάμπας, πίσω από τα ερμητικά κλεισμένα παραθυρόφυλλα τις ώρες της υποχρεωτικής συσκότισης. Και τότε, να σβήνει για λίγο από το πρόσωπό του η θλίψη, η αγωνία, η αγανάκτηση για τα δεινά που είχε κουβαλήσει στον τόπο μας η γερμανική Κατοχή. Απέραντη ευχαρίστηση έδειχνε η όψη του κείνες τις ώρες. Λες και μέσ' από το ανοιχτό βιβλίο που κρατούσε κατάφερνε με τρόπο μαγικό να βγαίνει για λίγο από τον εφιάλτη του πολέμου και να μπαίνει σε χώρα ευχαρίστησης και απόλαυσης. Απόλαυση έβλεπα να ζωγραφίζεται και στο πρόσωπο του αδερφού μου, που, δυο χρόνια μεγαλύτερος, διάβαζε άνετα πια και με αληθινή λαχτάρα παιδικά βιβλία, ξεχνώντας το μόνιμα λιγοστό φαγητό που υπήρχε στο σπίτι. Βιβλίο και απόλαυση δέθηκαν από τότε σφιχτά στο μυαλό μου. Και ζήλευα όσους ήξεραν να διαβάζουν. Λαχταρούσα να μάθω κι εγώ ανάγνωση, για να νιώθω την ίδια εκείνη κρυφή ευχαρίστηση. 
Πώς ακριβώς έγινε δεν ξέρω. 
 
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου