Ο 43ΧΡΟΝΟΣ Βασίλης Παπαθανασόπουλος, δημόσιος υπάλληλος σε περιφερειακή πόλη, προσπέρασε επιτυχώς δυσάρεστες καταστάσεις του παρελθόντος, απόρροια του τραυλισμού του. Σήμερα, μετά και την κατάλληλη επιστημονική υποστήριξη από το 2003 σε ειδικό θεραπευτικό κέντρο, έχει βελτιώσει αισθητά το λεκτικό του επίπεδο. «Θυμάμαι που ένας από τους δασκάλους μου στο ∆ημοτικό, επειδή ήμουν ανήσυχος μια φορά στην αίθουσα, με κορόιδεψε μιμούμενος την τραυλή ομιλία μου. Υπήρχαν κι ελάχιστοι συμμαθητές μου που, όποτε τσακωνόμασταν, επίσης με πείραζαν για την ομιλία μου. Αρκετές φορές πάλι οι καθηγητές μου απέφευγαν να με φορτώνουν με δύσκολες εργασίες, να έχουν υπερβολικές απαιτήσεις στις προφορικές επιδόσεις μου. Ως ενήλικος έχασα περιστάσεις κι ευκαιρίες επικοινωνίας που αν δεν τις απέφευγα, ίσως να άλλαζαν εντελώς τη ζωή μου. Τότε ήμουν σίγουρος πως έφταιγε το τραυλισμός µου…», θυμάται.
Τώρα, ωστόσο, αναθεώρησε. «Τα τελευταία χρόνια συνειδητοποίησα ότι κατά το παρελθόν χρησιμοποίησα ως άλλοθι τον τραυλισμό μου για να του φορτώνω όλες τις απορρίψεις, τις αποφυγές και τις απογοητεύσεις μου. Ηταν σαν να έλεγα στον εαυτό μου και στους άλλους “εγώ δεν φταίω σε τίποτα, για όλα φταίει ο τραυλισμός μου!” κι έτσι ξεμπέρδευα!», παραδέχεται.
Όχι πια άλλοθι. «Πλέον, όμως, έχω καταφέρει η εκφορά του λόγου μου να μη με επηρεάζει στις προσωπικές κι επαγγελματικές σχέσεις μου. Οσοι με ακούν να μιλάω, νομίζω ότι με κρίνουν πια από αυτά που τους λέω, όχι από το αν και πόσο τραυλίζω. Προσωπικά συνειδητοποίησα ότι σε όλη μου τη ζωή θα υπάρχει αυτή η ιδιαίτερη πτυχή μου, πως η οριστική απαλλαγή από τον τραυλισμό είναι ανέφικτη. Το να είσαι, όμως, ευτυχισμένος, δεν σημαίνει ότι όλα είναι τέλεια. Σημαίνει ότι έχεις αποφασίσει να δεις και πέρα από τις ατέλειές σου...», τονίζει.
Πηγή: Νέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου