Όποιος άκουσε τα όσα είπε στον ΒΗΜΑ FM ο προϊστάμενος της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος κ. Μαν. Σφακιανάκης, για την επιδημία που εξαπλώνεται στους νέους μέσω του ΙΝΤΕΡΝΕΤ, αντιλαμβάνεται ότι τα άδεια ταμεία του κράτους, μάλλον δεν είναι το σημαντικότερο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει η ελληνική κοινωνία.
Ογδόντα δύο παιδιά ακολουθούν σήμερα πρόγραμμα απεξάρτησης από τα διαδικτυακά παιχνίδια, αντιμετωπίζοντας σοβαρά προβλήματα συμπεριφοράς. Εκατόν πενήντα δύο ελληνόπουλα, αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν το 2010, επειδή ο διαχειριστής κάποιου ηλεκτρονικού παιχνιδιού τους απέβαλλε για ορισμένες ώρες, ή επειδή συνομιλούσαν με επικίνδυνα άτομα στα διάφορα chats!
Κι ο αριθμός αυτός αναμένεται να διπλασιαστεί το 2011 σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών και της αστυνομίας, επειδή οι γονείς υποτιμούν αυτό το σύγχρονο φαινόμενο. Επειδή εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η μάστιγα αυτή δεν τους αφορά. Επειδή πιστεύουν ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί στα δικά τους παιδιά.
Η κατάσταση όμως επιδεινώνεται κάθε μέρα και περισσότερο. Όποιος ασχοληθεί έστω και δύο λεπτά με τα στοιχεία που αποκαλύπτονται για τον εθισμό των νέων στο διαδίκτυο, νιώθει ξαφνικά ένα σφίξιμο στο στομάχι.
Αλλά οι έλληνες εξακολουθούν να ασχολούνται με το γιατί φόρεσε πλισέ φούστα ο Σισέ και με τον Λάκη Λαζόπουλο που συνδέεται ζωντανά πότε με τους κατοίκους της Κερατέας και πότε με τις πρώην αεροσυνοδούς της Ολυμπιακής!
Εκτός της μικρής ομάδας του κ. Σφακιανάκη στη ΓΑΔΑ που παρακολουθεί συστηματικά το φαινόμενο, ποιος άλλος άραγε ασχολείται μαζί του;
Ποιος είναι υπεύθυνος στη κυβέρνηση και ποιος στα άλλα κόμματα;
Ποιος έχει πει στους γονείς να μην «παρκάρουν» τα παιδιά τους στους υπολογιστές για να έχουν την ησυχία τους; Ποιος τους προειδοποίησε ότι είναι σαν να τα ρίχνουν στα ναρκωτικά;
Και τι κάνουμε όλοι εμείς, που από τη θέση του «κριτή των πάντων», αναζητούμε από τους άλλους ευθύνες χωρίς να αναλογιστούμε τις δικές μας;
Εκατόν πενήντα δύο παιδιά προσπάθησαν να αυτοκτονήσουν πέρυσι, επειδή κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί τους. Αν είχαν πνιγεί σε πισίνα, ή αν είχαν κινδυνεύσει σε τροχαίο θα ασχολούμαστε περισσότερο. Επειδή όμως περνούν την ημέρα τους κλεισμένα σε ένα δωμάτιο με μια οθόνη μπροστά τους, τα ξεχνάμε κι εμείς.
Μέχρι να νιώσουμε τη γροθιά στο στομάχι…
Πηγή: Βήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου