Ποδόσφαιρο και ΔΕΠΥ (ή Μεγάλες δυσκολίες, μεγάλες στεναχώριες, απλές λύσεις)

Του Ν. (μαθητή της Γ’ Δημοτικού) του αρέσει πολύ το ποδόσφαιρο. Αν και δεν είναι ιδιαίτερα καλός, διασκεδάζει πολύ όταν παίζει πασούλες ή σουτάκια με τον μπαμπά του και τον αδερφό του. Στο σχολείο, όμως, η ώρα του ποδοσφαίρου στη γυμναστική είναι ένας εφιάλτης.

Ο Ν. κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο:

- δίνει πάσες σε αντιπάλους,

- βάζει γκολ στο τέρμα της ομάδας του,

- μαρκάρει συμπαίκτες του και τους κλέβει την μπάλα,

- «ξεχνιέται» σε ένα σημείο και απλά κάθεται,

- σκύβει για να δέσει το κορδόνι του όταν είναι τερματοφύλακας και του βάζουν γκολ,

- πιάνει την μπάλα με τα χέρια γιατί ξεχνιέται και νομίζει ότι είναι τερματοφύλακας,

- βγαίνει εκτός γηπέδου χωρίς να το καταλαβαίνει,

Κανείς δεν τον θέλει στην ομάδα του. Κάθε παιχνίδι τελειώνει με τον Ν. να κλαίει και τα παιδιά να του φωνάζουν θυμωμένα ότι είναι άχρηστος και άσχετος.

Ο Ν. έχει Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής/ Υπερκινητικότητα (ΔΕΠΥ):

- δεν θυμάται με ποιους είναι στην ίδια ομάδα,

- δεν θυμάται μετά από λίγο σε ποια εστία πρέπει να βάζει γκολ,

- πολλές φορές «ξεχνιέται»,

- δεν ξέρει προς ποια μεριά πρέπει να τρέξει σε κάθε φάση,

- αποσυντονίζεται και αγχώνεται με τις φωνές των συμπαικτών του που του λένε τι να κάνει όταν παίρνει την μπάλα

Η γυμνάστρια σε συνεργασία με την ειδική παιδαγωγό του σχολείου έκανε κάποιος τροποποιήσεις που φαίνεται να βοήθησαν όχι μόνο τον Ν. αλλά και άλλα παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες:

- προμηθεύτηκαν κόκκινες και κίτρινες φαρδιές μπλούζες που φορούν οι παίκτες κάθε ομάδας στους αγώνες πάνω από τα ρούχα τους. Έτσι τα παιδιά μπορούν πολύ εύκολα να δουν ποιοι άλλοι παίκτες ανήκουν στην ομάδα τους (τα μέλη της ίδιας ομάδας φοράνε το ίδιο χρώμα μπλούζες). Οι τερματοφύλακες των δύο ομάδων δεν φοράνε μπλούζα της ομάδας τους. Ωστόσο, έχουν βαφτεί με κόκκινο χρώμα δύο κώνοι (που σχηματίζουν το τέρμα που βάζει γκολ η κόκκινη ομάδα) και με κίτρινο χρώμα 2 κώνοι (που σχηματίζουν το τέρμα που βάζει γκολ η κίτρινη ομάδα).

- και οι δύο τερματοφύλακες φοράνε γάντια. Έτσι ο Ν. ξέρει ότι μόνο αν φοράει γάντια μπορεί να πιάσει τη μπάλα με τα χέρια

- το γήπεδο δεν ορίζεται με νοητές γραμμές, αλλά με μια χοντρή γραμμή που γίνεται με κιμωλία πριν από κάθε αγώνα

-η γυμνάστρια συχνά καθοδηγεί τον Ν. λεκτικά αλλά και τρέχοντας προς την κατεύθυνση που πρέπει να τρέξει το παιδί.

Ταυτόχρονα, η γυμνάστρια πραγματοποίησε σειρά μαθημάτων/ συζητήσεων με τα παιδιά σχετικά με την συμπεριφορά που θα πρέπει να έχουμε στα αθλήματα, την αξία της συμμετοχής (και όχι μόνο της νίκης) και την έννοια του αθλητικού πνεύματος, μέσα από βιβλία και κατάλληλα βίντεο.

Με τις συγκεκριμένες τροποποιήσεις η επίδοση του Ν. βελτιώθηκε και τα λάθη του περιορίστηκαν σημαντικά. Ο μαθητής αισθάνεται λιγότερη πίεση και απογοήτευση και φαίνεται να αρχίζει να απολαμβάνει τους αγώνες ποδοσφαίρου.

Αν και τα προβλήματα δεν έχουν ξεπεραστεί όλα, η κατάσταση έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Μεγάλες δυσκολίες, μεγάλες στεναχώριες, απλές λύσεις… Αρκεί να το θέλουμε!

Ιωάννα Αγγέλου

Ειδική Παιδαγωγός (Παν. Θεσσαλίας)

Νηπιαγωγός (Α.Π.Θ.)

MEd - Μεταπτυχιακό Δίπλωμα στην Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση