Ενα πρωτότυπο cut της ταινίας αφαιρεί τις σκηνές με τα συναισθήματα και αποδεικνύει πως η ταινία της Pixar παραμένει απίστευτα συγκινητική. Ακόμα και χωρίς αυτά.
Από τον Πάνο Γκένα
Οι ταινίες της Pixar μας έχουν συνηθίσει σε ευρηματικά σενάρια που υποθάλπουν ενήλικες ευαισθησίες μέσα από ένα πολύχρωμο περιτύλιγμα ανήλικης απεύθυνσης. Στο πρωτότυπο «Τα Μυαλά που Κουβαλάς» οι Πιτ Ντόκτερ (δημιουργός του «Ψηλά στον Ουρανό» και «Μπαμπούλας Α.Ε.») και Ρόνι Ντελ Κάρμεν, φέρνουν κυριολεκτικά τα μέσα-έξω, και αφηγούνται μία τραχιά - για τα δεδομένα της Ντίσνεϊ - ιστορία ενηλικίωσης.
Η μικρή Ράιλι ξεριζώνεται από το πατρικό σπίτι, υπομένει την οικονομική κρίση, προσπαθεί να κάνει μία νέα αρχή και βρίσκεται στην αρχή της εφηβείας. Μήπως τελικά πρόκειται για το «Boyhood» με κεντρική ηρωίδα αυτή τη φορά ένα κορίτσι;
Σύμφωνα με το βίντεο του Τζόρνταν Χάνσον από το Πανεπιστήμιο της Γιούτα, η ταινία δεν χάνει τίποτα από τη συγκινησιακή της φόρτιση αν κάποιος αφαιρέσει τις σκηνές με τα συναισθήματα. Μπορεί στο «Τα Μυαλά που Κουβαλάς» η προσαρμογή στη νέα ζωή να έγινε μία εσωτερική, συγκινητική περιπέτεια, αλλά τελικά ακόμα και χωρίς αυτά η ταινία δεν χάνει καθόλου τη δυναμική της.
Κι όμως πρόκειται για «παιδική ταινία». Αλλωστε οι αγωνίες, τα άγχη και οι μικρο-επαναστάσεις είναι κοινός τόπος για όλους. Όπως κοινός τόπος είναι και η διαρκής έμπνευση μιας εταιρείας που δεν εφησυχάζει γνωρίζοντας πως έχει δεδομένο κοινό και παρέχει σταθερά και με συνέπεια τις πιο όμορφες ανήλικες ιστορίες για ενηλίκους.
Πηγή: cinemagazine
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου