Απο την IRΕNE D' ATHΕNES
Η ιστορία έχει ως εξής: στα τέλη των 1970s, όταν το πανκ έκανε την έλευση του στο Σαν Φρανσίσκο, οι συναυλιακοί χώροι της πόλης δεν άνοιγαν τις πόρτες τους στο νέο μουσικό είδος για την διοργάνωση live και πάρτυ. Η λύση στο πρόβλημα αυτό όμως βρέθηκε τυχαία, όταν ο μάνατζερ του πανκ/σκα συγκροτήματος The Offs, Robert Hanrahan βγήκε ένα βράδυ για μια βόλτα στο Mission District του Σαν Φρανσίσκο. Καθώς έτρωγε το μπουρίτο του, παρατήρησε απέναντι του μια πινακίδα που έλεγε "ΑΙΘΟΥΣΑ ΠΡΟΣ ΕΝΟΙΚΙΑΣΗ". Μπήκε στο κτήριο, ανέβηκε τις σκάλες και συνάντησε δύο τύπους που παρακολουθούσαν τηλεόραση χωρίς ήχο και χωρίς να μιλάνε μεταξύ τους. Σύντομα αντιλήφθηκε πως ήταν κωφοί και φυσικά η προφορική επικοινωνία θα ήταν άσκοπη. Πήρε λοιπόν ένα κομμάτι χαρτί κι έγραψε ότι ενδιαφερόταν να νοικιάσει την αίθουσα. Ο Μπίλ, ένας μουστακαλής, λάγνος τύπος του οποίου το επίθετο ο μάνατζερ των Offs ισχυριζόταν πως δεν έμαθε ποτέ, ήταν ο υπεύθυνος του χώρου. Στο χαρτί που του έτεινε έγραψε από κάτω την απάντηση "ΟΚ & $ 250", ποσό με το οποίο ο Hanrahan συμφώνησε κι έτσι γεννήθηκε το βραχύβιο μεν, αλλά ιστορικό πανκ κλαμπ "The Deaf Club".
Η αίθουσα συνεστιάσεων και εκδηλώσεων της Λέσχης Κωφών του Σαν Φρανσίσκο στεγαζόταν στην γωνία της 16ης Οδού και Βαλένσια ήδη από την δεκαετία του 1930, και έμελλε να μετατραπεί σε ένα από τα πιο καυτά και επιδραστικά πανκ κλαμπ της Δυτικής Ακτής. Συγκροτήματα όπως οι Dead Kennedys, D.O.A., The Subhumans, Tuxedomoon, X, Flipper, και οι The Germs θα εμφανίζονταν τακτικά εκεί μέσα στα επόμενα περίπου δύο χρόνια. Το The Deaf Club μπορεί να μη λειτούργησε παραπάνω από 18 με 20 μήνες, αλλά αποτέλεσε τον πρώτο θρυλικό χώρο της πανκ σκηνής του Bay Area. Ο ίδιος ο Jello Biafra είχε πει πως "η μαγεία του Τhe Deaf Club είναι η οικεία και γεμάτη ιδρώτα ατμόσφαιρα του, είναι σαν να βρίσκεσαι σε ένα σπουδαίο και μεγάλο πάρτυ σε σπίτι."
Το Deaf Club άνοιξε τις πόρτες του το Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 1978, φιλοξενώντας τους τοπικούς πανκ ήρωες The Offs, The Mutants και On The Rag (που έγιναν αργότερα γνωστές ως Noh Mercy). Το εισιτήριο κόστιζε $2, το ηχοσύστημα ήταν φτηνό, δεν υπήρχαν φώτα σκηνής και σχεδόν δεν υπήρχε ούτε σκηνή. Για να παραγγείλει κανείς την μπύρα του έπρεπε να γράψει σημείωμα και να το δώσει στο μπαρ.
Φοβούμενη πως θα προκαλούνταν φασαρίες η αστυνομία έκανε αισθητή την παρουσία της ήδη από το πρώτο βράδυ στέλνοντας ένα περιπολικό. Οι αστυνομικοί ανέβηκαν στον χώρο, έριξαν μια ματιά και στη συνέχεια έφυγαν. Αυτή ήταν η πρώτη από τις πολυάριθμες μελλοντικές επισκέψεις τους. Ο χώρος ήταν σκοτεινός και γεμάτος από όλους εκείνους που είχαν μάθει το νέο. Η μουσική συνεχίστηκε όλο το βράδυ, με πολύ αλκοόλ και ακόμα περισσότερες χειρονομίες, νοηματικής και αυτοσχέδιες, ανάμεσα στα παλαιά και τα νεόκοπα μέλη της λέσχης.
Με μόνη εξαίρεση τα μικρά πόστερ, το Deaf Club δεν διαφημιζόταν πουθενά, γεγονός που του επέτρεψε να παραμείνει πραγματικά underground καθ' όλη την διάρκεια της λειτουργίας του. Τα μόνα πραγματικά προβλήματα που αντιμετώπισε ήταν από την μία οι chicanos που ενοχλήθηκαν από την πανκ εισβολή στην περιοχή τους, και από την άλλη οι καταγγελίες των κατοίκων των διπλανών κτηρίων για ηχορρύπανση. Η αστυνομία πραγματοποιούσε επαναλαμβανόμενες εφόδους και έκλεισε προσωρινά το κλαμπ αρκετές φορές.
Εκτός από συναυλίες και πάρτυ, στο Deaf Club διοργανώνονταν επίσης προβολές ταινιών και καλλιτεχνικές performances. Το κλαμπ έκλεισε οριστικά μετά από την ολοκλήρωση του Western Front, ενός φεστιβάλ πανκ και σκα συγκροτημάτων της Δυτικής Ακτής.
Ωστόσο, το ιδιαίτερο και αξιομνημόνευτο χαρακτηριστικό του εν λόγω συναυλιακού χώρου, και εκείνο που τον καθιστά μοναδικό, ήταν η διαρκής παρουσία των κωφών και κωφαλάλων στην αίθουσα. Μπορεί να μην άκουγαν πανκ - εδώ αποκτά σχεδόν κυριολεκτικό νόημα το hashtag διπλής - ωστόσο έμοιαζαν να απολαμβάνουν την πανκ ατμόσφαιρα, τον έξαλλο χορό, και την ένταση των ηχητικών κυμάτων. Στην πραγματικότητα η πανκ μουσική είναι σχεδόν ιδανική για κωφούς, καθώς η ιδιαίτερα υψηλή ένταση μαζί με τους φρενήρεις και συνεχούς χτύπους σε ρυθμό 4/4 προκαλούν αισθητές δονήσεις. Όσοι σύχναζαν στο κλαμπ λένε πως θυμούνταν τους κωφούς να χορεύουν στον ρυθμό, καθοδηγούμενοι από τις δονήσεις ή να ακουμπούν τα χέρια τους στα τραπέζια για να αντιληφθούν και να εκτιμήσουν την μουσική καλύτερα.
Μπορεί να μην είναι προφανές, αλλά η διάσταση της κοινωνικοποίησης, της συμμετοχής και της αποδοχής ήταν σημαντική για τους κωφούς. Η συνύπαρξη αυτή προσέφερε μια ουσιαστική έκθεση σε έναν καινοφανή και τελείως διαφορετικό κόσμο, μία άγνωστη ως τότε σε εκείνους κουλτούρα. Το κλίμα στο The Deaf Club ήταν φιλικό, χωρίς καυγάδες και φασαρίες. Στη μία πλευρά έβλεπε κανείς τα πανκιά να χτυπιούνται σε κατάσταση χάους, και από την άλλη στο μπαρ τους κωφούς να πίνουν μπύρες και να μιλάνε στην νοηματική, με πλατιά χαμόγελα να στολίζουν τα πρόσωπα τους γιατί όλο αυτό τους φαινόταν υπέροχο. Όπως χαρακτηριστικά είχε πει κι ο Βρετανός dj Johnnie Walker: "Απολάμβαναν την ατμόσφαιρα, χωρίς να χρειάζεται να ακούνε την μουσική."
Ένας δίσκος-φόρος τιμής με ζωντανές ηχογραφήσεις των Offs, Pink Section, Tuxedomoon, KGB και Dead Kennedys στο The Deaf Club κυκλοφόρησε το 1980 από την Walking Dead Records με τίτλο Can You Hear Me? Music From the Deaf Club.
Πηγή: www.lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου