Την ώρα που γίνεται χαμός στο ίσωμα (με τον θάνατο του οπαδού του Ερυθρού Αστέρα στην Πόλη, με τον Παπαντωνίου να βάζει το τρίποντο της ζωής του στο Ζηρίνειο και με τον Τζον Γουόλ να αναγκάζει τον Λεμπρόν Τζέιμς να τα βλέπει όλα κωλυόμενα), λέω να στρίψω χωρίς φλας και από την πεπατημένη της επικαιρότητας και να παρκάρω σε μια άγονη γραμμή...
Είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις, που δεν έχουν ονόματα και διευθύνσεις, διότι δεν τα χρειάζονται. Αυτό που θα εξιστορήσω (και μάλιστα με λίγα λόγια) θα μπορούσε να έχει συμβεί σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου και σε οποιαδήποτε ομάδα διακονεί το ευγενές άθλημα της καλαθοσφαιρίσεως και μάλιστα στις τρυφερές ηλικίες...
Η παρακάτω επιστολή, λοιπόν, διανεμήθηκε εσώκλειστη πριν από λίγες μέρες από τον επικεφαλής των ακαδημιών ενός συλλόγου (που επαναλαμβάνω δεν έχει σημασία ποιος είναι) προς τους αθλητές του: προσοχή, δεν δόθηκε στους αθλητές της ανδρικής ή της εφηβικής ομάδας, αλλά στους... λιλιπούτειους (που έλεγε κάποτε στο Mega η Ελίζα Καλλίτση για τους καρναβαλιστές στην Πάτρα) παίκτες της ομάδας των λεγόμενων pro juniors κι ακόμη παρακάτω...
Μιλάμε δηλαδή για παιδιά από πέντε έως επτά ετών, μαθητές της πρώτης ή της δευτέρας δημοτικού, που δεν μπορούν καλά καλά να διαβάσουν τα στοιχειώδη και σίγουρα εάν προσπαθούσαν να αναγνώσουν αυτό το γράμμα θα είχαν πολλές απορίες και άγνωστες λέξεις...
Αλλά, διάβολε, η επιστολή που ήταν κλεισμένη σε φάκελλο δεν απευθυνόταν στο ίδια τα παιδιά, αλλά στους μπαμπάδες τους, που ξεροσταλιάζουν στις εξέδρες των ανοικτών ή των κλειστών γηπέδων, και δυστυχώς πολύ συχνά δεν περιορίζονται μονάχα στο ρόλο των θεατών, αλλά το τραβάνε πολύ: μαλώνουν ή ακόμη και τιμωρούν τους γιους και τις κόρες τους για ένα λάθος (που, διάβολε, μπορεί να το κάνει ακόμη και ο... Λεμπρόν Τζέιμς, όπως στην τελευταία επίθεση του αγώνα των Καβαλίερς με τους Σπερς) και επίσης κατηγορούν φωναχτά τους προπονητές διότι τάχα αδικούν τα παιδιά τους και δεν ξέρουν τι τους γίνεται, ενώ στην κορύφωση της παραφροσύνης τους μπορεί κιόλας να βρίσουν ένα άλλο παιδί ή να τσακωθούν με τον πατέρα ή τη μάνα του!
Είναι αυτοί οι πατεράδες (που τους κόβω για πολλούς σε αριθμό) οι οποίοι βλέπουν στα αθώα προσωπάκια των παιδιών τους την καριέρα που αυτοί δεν έκαναν, το όχημα του πλουτισμού και της κοινωνικής καταξίωσης, την εκπλήρωση του κάθε φυσιολογικού ή υπερβολικού δικού τους απωθημένου...
Ιδού, λοιπόν, (άνευ άλλου δικού μου σχολίου) το απλοϊκό, αλλά τόσο ουσιώδες και διδακτικό πειστήριο του... εγκλήματος, που θέλει να αποφύγει η ομάδα, η οποία διένειμε την επιστολή στους νεοσσούς της:
"Αγαπημένε μου πατέρα, δεν ξέρω πώς να στο πω. Σίγουρα πιστεύεις ότι το κάνεις για το καλό μου, αλλά δεν μπορώ να μην αισθάνομαι άσχημα, να μην αισθάνομαι παράξενα. Μου έκανες δώρο μια μπάλα μπάσκετ, ενώ καλά-καλά δεν είχα αρχίσει να περπατάω. Ακόμα δεν είχε ξεκινήσει το σχολείο και με έγραψες στην ομάδα...
Μου αρέσει να προπονούμαι μέσα στην εβδομάδα, να κάνω πλάκες με τους φίλους μου και να παίζω τις Κυριακές, όπως κάνουν οι μεγάλοι μπασκετμπολίστες. Αλλά όταν έρχεσαι στο γήπεδο δεν ξέρω.... δεν είναι όπως πρώτα. Πλέον δεν με χειροκροτείς όταν τελειώνει ο αγώνας, ούτε μου παίρνεις έναν χυμό και ένα σάντουιτς. Πηγαίνεις στην κερκίδα και σκέφτεσαι ότι όλοι είναι εχθροί, βρίζεις τους διαιτητές, τους προπονητές, τους αθλητές, τους γονείς.
Γιατί άλλαξες μπαμπά; Νομίζω ότι υποφέρεις και δεν καταλαβαίνω τον λόγο...
Μου επαναλαμβάνεις ότι είμαι ο καλύτερος, ότι οι υπόλοιποι δεν αξίζουν τίποτε μπροστά μου, και όποιος έχει αντίθετη γνώμη, κάνει λάθος και ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι η νίκη.
Αυτός ο προπονητής που λες ότι είναι ανίκανος, είναι φίλος μου, είναι αυτός που μου μαθαίνει να διασκεδάζω παίζοντας. Το παιδί που μπήκε την περασμένη εβδομάδα στη θέση μου, θυμάσαι; Ναι, αυτός που κριτίκαρες σε όλο το παιχνίδι, γιατί, όπως λες, δεν κάνει ούτε για να μου κουβαλάει την τσάντα! Αυτό το παιδί είναι στην τάξη μου. Οταν τον είδα τη Δευτέρα ντράπηκα...
Δεν θέλω να σε απογοητεύσω. Κάποιες φορές πιστεύω ότι δεν έχω την ποιότητα που χρειάζεται για να γίνω επαγγελματίας και να κερδίσω εκατομμύρια, όπως ονειρεύεσαι...
Με καταπιέζεις. Εχω σκεφτεί ακόμα και να τα παρατήσω, αλλά μου αρέσει τόσο το μπάσκετ...
Μπαμπά, σε παρακαλώ, μη με αναγκάσεις να σου πω ότι δεν θέλω να έρχεσαι να μη βλέπεις να παίζω μπάσκετ"!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου