Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, η οποία γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 3 Δεκεμβρίου, ο ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Στέλιος Κυμπουρόπουλος μοιράζεται με το protothema.gr τις εμπειρίες από τη σχολική του ζωή και καταγράφει το «σήμερα» στον εκπαιδευτικό χάρτη της Ελλάδας για τους ανάπηρους μαθητές.
Όσο δύσκολο κι αν ήταν πριν περίπου 20 χρόνια να ανταπεξέλθει σαν μαθητής με αναπηρία στην καθημερινότητα της σχολικής ζωής, ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος κατάφερε όχι μόνο να ανατρέψει τα δεδομένα αλλά και να θυμάται με θετικό τρόπο τα σχολικά του χρόνια. Με την αμέριστη υποστήριξη από την οικογένεια και καθημερινούς σύμμαχους τους συμμαθητές και τους δάσκαλούς του. Χωρίς αυτό το πλαίσιο, ακόμη και τα «αυτονόητα» όπως το γύρισμα των σελίδων ενός βιβλίου, θα ήταν αδύνατα να συμβούν.
Σήμερα, αν και έχουν αλλάξει πολλά προς το καλύτερο, οι προκλήσεις παραμένουν. Τα βήματα βελτίωσης γίνονται, ο δρόμος όμως είναι ανηφορικός. Μέσα από τις συμπράξεις των εμπλεκομένων μερών αλλά και τον κρατικό σχεδιασμό, τα πράγματα για τους ανάπηρους μαθητές στην Ελλάδα προβλέπονται καλύτερα.
Σύμφωνα με όσα είπε στο protothema.gr ο κ. Κυμπουρόπουλος: «Ένα τραγούδι λέει "τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’αλλάζω με τίποτε…". Θα αναρωτιόταν βέβαια κανείς γιατί προσωπικά εγώ δεν τα αλλάζω, αφού μιλάμε για τις δεκαετίες του ’90 και του 2000 και μία Ελλάδα με μηδενικό επίπεδο προσβασιμότητας, με μηδενική ειδική αγωγή και καθόλου υπηρεσίες προς τους ανάπηρους μαθητές και μαθήτριες. Όμως κάθε ενήλικας – έτσι κι εγώ – κρατάει τα θετικά από τη μαθητική του ζωή.
Αδιαμφισβήτητα την εποχή εκείνη, ένα μεγάλο ποσοστό ανάπηρων παιδιών αποκλειόταν από την παιδεία. Τα γενικά σχολεία ήταν στο σύνολό τους απροσπέλαστα και τα ειδικά σχολεία ήταν πολύ λίγα και σε μεγάλες πόλεις. Το αν κάποιο ανάπηρο παιδί θα λάμβανε την υποχρεωτική εκπαίδευση εξαρτώνταν από την επιμονή και τις δυνάμεις των γονιών του. Οι γονείς μου έπρεπε κυριολεκτικά να με μεταφέρουν σε σκάλες, να πιέσουν απίστευτα τους ιθύνοντες για μία μικρή ράμπα, να ακολουθούν σε εκδρομές – όταν είχαν τη δυνατότητα να το κάνουν.
Η μητέρα μου βρισκόταν μόνιμα έξω από την αίθουσα να με βοηθήσει στο κάθε τι. Να μου βάλει το μπουφάν για να βγω στο διάλειμμα, να μου δώσει να φάω και να πιώ, να βγάλει κάποιο βιβλίο από την τσάντα μου ή να με βοηθήσει στην τουαλέτα. Το ίδιο επίσης έκαναν και οι συμμαθητές μου και οι εκπαιδευτικοί μου. Με βοηθούσαν σε ό,τι μπορούσαν.
Οι υποχρεώσεις των γονιών μου σχετικά με τη μαθητική μου ζωή δεν τελείωναν εκεί, αφού λόγω έλλειψης του εκπαιδευτικού υλικού σε ψηφιακή μορφή, έπρεπε να είναι δίπλα μου στη μελέτη στο σπίτι, όχι για να με βοηθήσουν στα μαθήματα αλλά για να γυρνάνε τη σελίδα των βιβλίων.
Πριν τόσες δεκαετίες, οι υπηρεσίες αυτές του ειδικού εκπαιδευτικού προσωπικού (που το ρόλο του ανέλαβε η μητέρα μου) και της προσβασιμότητας υπήρχαν μόνο στα ειδικά σχολεία, όπου όμως δεν υπήρχε η δυνατότητα μεταφοράς των μαθητών κι έτσι οι ανάπηροι μαθητές, που ζούσαν μακριά από ειδικά σχολεία δεν είχαν τη δυνατότητα να φοιτήσουν σε αυτά, είχαν όμως την ευλογία, κάποιοι από αυτούς, να συνεκπαιδευτούν με μη ανάπηρα παιδιά στα γενικά σχολεία, να λάβουν το ίδιο επίπεδο εκπαίδευσης με κάθε παιδί και να ενταχθούν εξαρχής στην κοινωνία.
Σήμερα υπάρχει πρόβλεψη, χρηματοδότηση, τεχνογνωσία για τη συμπερίληψη των ανάπηρων παιδιών στην εκπαίδευση. Η κυβέρνηση της ΝΔ βελτιώνει καθημερινά τις ήδη υπάρχουσες υπηρεσίες στήριξης και την προσβασιμότητα στο γενικό και το ειδικό σύστημα παιδείας. Οι αλλαγές όμως που απαιτούνται να συμβούν για μία πλήρη συνεκπαίδευση εντοπίζονται στα θεμέλια του ελληνικού συστήματος παιδείας και χρειάζονται χρόνο και προσπάθεια συντονισμένη από κάθε εμπλεκόμενο, από το υπουργείο, τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς».
Βασιλική Χρυσοστομίδου
Πηγή: Πρώτο Θέμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου