Δεν ξέρω…

Πόσο θα ήθελα να ακούσω μια φορά αυτή την απάντηση όταν ρωτάω τους γονείς κάτι για τα παιδιά τους στις πρώτες συναντήσεις. «Δεν ξέρω», «Το πιστεύεις ότι δεν το έχω προσέξει ποτέ;», «Δεν το έχουμε δοκιμάσει μέχρι τώρα γιατί φοβάμαι». Και ενώ το βλέπεις στα μάτια τους ότι δεν ξέρουν τι να απαντήσουν, νιώθουν ότι αν παραδεχτούν ότι δεν ξέρουν τα πάντα για το παιδί τους θα θεωρηθούν κακοί και ανεπαρκείς γονείς.

Πριν από αρκετά χρόνια το δικό μας πιτσιρικάκι είχε πάρτι στο νηπιαγωγείο. Και ενώ όλα πήγαιναν καλά – πέρα από κάθε προσδοκία για την ακρίβεια αν αναλογιστεί κανείς ότι το Σύνδρομο Asperger τον δυσκόλευε σε τέτοιες καταστάσεις – ήρθε η απόλυτη καταστροφή. Ο αγαπημένος μας χυμός. Σε ποτήρι. Χωρίς καλαμάκι. Και κανένα καλαμάκι στον ορίζοντα, αφού πέσαμε πάνω στη μεγάλη αλλαγή με την απομάκρυνση των πλαστικών από τη ζωή μας. Δεν το είχαμε προβλέψει. Δεν το είχαμε προσέξει. Πώς είναι δυνατόν να μην έχουμε παρατηρήσει ότι ο χυμός και το νερό πίνονταν πάντα από ποτήρι ΜΕ ΚΑΛΑΜΑΚΙ; Και όμως, αν με είχαν ρωτήσει αν πίνει από το ποτήρι, θα έλεγα ΝΑΙ χωρίς να διστάσω. Τι σημαίνει αυτό; Ότι απλά δεν προσέξαμε ένα από τα εκατομμύρια πράγματα που έκανε ή δεν έκανε καθημερινά. «Δεν ξέρω, δεν έχει συμβεί ποτέ» θα έπρεπε να απαντήσω, «αλλά θα το προσέξω/ θα το δοκιμάσω και θα σου πω». Για να μπορούμε να δούμε πραγματικά σε ποιο σημείο είμαστε και πού μπορούμε να φτάσουμε αμέσως μετά.

Ιωάννα Αγγέλου

Ειδική Παιδαγωγός (Παν. Θεσσαλίας)

Νηπιαγωγός (Α.Π.Θ.)

MEd - Μεταπτυχιακό Δίπλωμα στην Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση