Slava Ukraine, της λέμε φεύγοντας από το σχολείο. Χαμογελάει και μας απαντάει το ίδιο. Είναι η Λύντια. Η δασκάλα Ουκρανικής φιλολογίας στο σχολείο Νακονέτσε, έξι περίπου χιλιόμετρα μακριά από το Γιαβορίβ. Το χωριό που δέχθηκε επίθεση από τους Ρώσους πριν από τρείς ημέρες. Χτυπήθηκε η στρατιωτική βάση που βρίσκεται κοντά στο χωριό. «Ήταν η πρώτη φορά που νιώσαμε τι θα πει πραγματικά πόλεμος» λέει η Λύντια και συνεχίζει: «Στο σχολείο μας, δεχόμαστε Ουκρανούς από άλλες πόλεις που έφυγαν προκειμένου να γλυτώσουν τους βομβαρδισμούς, όμως δεν είχαμε δεχθεί χτυπήματα μέχρι τώρα. Ακούγαμε μόνον αυτά που μας έλεγαν οι άνθρωποι που έρχονταν στο σχολείο μας και αυτά που βλέπουμε στις ειδήσεις».
Η Λύντια είναι περήφανη για το σχολείο της. Είναι ένας πολύ ζεστός χώρος, με εικόνες στους τοίχους, που θυμίζουν τα παλιά αναγνωστικά του Ελληνικού δημοτικού σχολείου. Το γυμναστήριο και οι αίθουσες διδασκαλίας, έχουν γεμίσει με στρώματα και κουβέρτες. Πριν από λίγες ημέρες, ήταν γεμάτο με πρόσφυγες, οι οποίοι μένουν εκεί για μια ή δυο ημέρες, μέχρι να βρουν μέσο για να περάσουν στην Πολωνία. Υπάρχει ζεστός καφές και τσάι στην είσοδο. «Το σχολείο μας, είναι πολύ παλιό. Πέρυσι γιορτάσαμε τα 150 χρόνια λειτουργίας του» λέει και συνεχίζει: «Έχουμε 200 μαθητές. Αυτή την στιγμή, τα μαθήματα γίνονται εξ αποστάσεως, λόγω του πολέμου». Η κόρη της, βρίσκεται στο πλάι της. Σπουδάζει αγγλική φιλολογία στο Λβιβ, αλλά λόγω της κατάστασης, έχει επιστρέψει στο Νακονέτσε, προκειμένου να βρίσκεται πλάι στην οικογένεια της.
«Κάθε μέρα, μαζευόμαστε και προσευχόμαστε για την Ειρήνη. Προσευχόμαστε για την νίκη και για τους στρατιώτες μας. Θέλουμε να επανέλθει η ειρήνη. Πιστεύουμε ότι με την δύναμη της προσευχής, κάτι θα γίνει και θα σταματήσει ο πόλεμος. Έχουμε μια εκκλησιά εδώ κοντά στο σχολείο. Είμαι σίγουρη, ότι το καλό θα επικρατήσει έναντι του κακού» λέει η Λύντια.
Όταν επισκεφθήκαμε το σχολείο, φιλοξενούσε τρείς οικογένειες από το Χάρκοβο. Ήταν όλοι τους με ένα τηλέφωνο στο χέρι, προκειμένου να μάθουν νέα από τους συγγενείς τους που είχαν μείνει πίσω. Μόνο τα παιδιά έπαιζαν. Αυτό είναι το πιο αισιόδοξο πράγμα στην Ουκρανία και στα σύνορα με την Πολωνία. Τα παιδιά συνεχίζουν να παίζουν. Μια μικρούλα της οποίας το όνομα ξέχασα να ρωτήσω, μας έφερε από ένα μήλο, μπισκότα, μου έφτιαξε μια ζωγραφιά και μετά έφερε κάτι πλαστικά εργαλεία από τα παιχνίδια της και άρχισε να μας πριονίζει, να μας καρφώνει και να γενικά να μας διορθώνει. Γελούσε και έτρεχε πάνω κάτω.
Η Λύντια μας ρωτούσε την γνώμη μας για τον Πούτιν και για το πότε θα τελειώσει ο πόλεμος. «Η Ευρώπη πρέπει να μας βοηθήσει. Ο Πούτιν δεν θα σταματήσει στην Ουκρανία» επαναλάμβανε. Χαμογελούσε, όμως το χαμόγελο της είχε ανησυχία και πίκρα.
«Το καλοκαίρι ήμουν με την κόρη μου διακοπές στην Τουρκία. Ποτέ δεν πιστεύαμε ότι θα γίνει αυτό που ζούμε» μου είπε καθώς φεύγαμε.
Στο δρόμο για τα σύνορα, μας σταμάτησαν διάφορα σημεία ελέγχου του στρατού. Νέα παιδιά. Η ζωή τους έτσι όπως την ήξεραν, σταμάτησε βίαια και απότομα. Όποτε και να τελειώσει ο πόλεμος, η ζωή στην Ουκρανία θα αργήσει πολύ για να ισορροπήσει στο επίπεδο που ήταν παλιότερα.
Πηγή: Human Stories
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου