Ο θύτης (Bully)
Ο Δ. ήταν ένα ταλαιπωρημένο παιδί. Καρπός τυχαίων συνευρέσεων από πολύ νέους γονείς. Μάλλον ήταν ανεπιθύμητος στον ερχομό του στον κόσμο και φάνηκε πως συνέχισε να είναι και μετά. Στα πρώτα παιδικά χρόνια έζησε μέσα σε σύγχυση και φωνές. Το πρώτο συναίσθημα που γνώρισε ήταν ο φόβος. Έγινε νευρικός και υπερκινητικός με έντονα τα σημάδια της κακοποίησης στο σώμα και στην ψυχή. Στον ύπνο του προσπαθούσε να γλιτώσει αλλά κι αυτό χωρίς αποτέλεσμα. Άργησε πολύ να ελέγξει την ανάγκη του και σαν μεγάλος βρεχόταν συχνά. Τη βία που έζησε θέλησε να την επιστρέψει με το παραπάνω και οι ευκαιρίες ήταν πολλές στη σχολική ζωή. Από τις πρώτες μέρες στο Γυμνάσιο έβαζε στόχους. Ο πρώτος ήταν να γίνει αρχηγός και ο δεύτερος να κυνηγάει τον αδύναμο.
Το θύμα (Ο αδύναμος κρίκος)
Ο Μ. ήταν διαβαστερός με γυαλάκια, πάντοτε υπάκουος και επιμελής. Κάθε πρωί τον πήγαινε η μητέρα του στο σχολείο κουβαλώντας εκείνη τη βαριά σχολική του τσάντα. Πριν μπει ο Μ. στο σχολείο του έλεγε να προσέχει και έφευγε μόνο όταν εκείνος έμπαινε στην τάξη. Κάθε πρωί το ίδιο σκηνικό. Τον Δ. εκνεύριζε αφόρητα ο βουτυρομπεμπές, όπως κορόιδευε τον Μ. Συχνά του έκανε τη ζωή κόλαση. Εκείνος τον φοβόταν πολύ και κρυβόταν γιατί ένοιωθε αδύναμος. Κάποτε που παραπονέθηκε στους καθηγητές του είδε ότι δεν του έδωσαν και μεγάλη σημασία. Έτσι κλείστηκε περισσότερο στον εαυτό του. Εκείνη τη μέρα τα πράγματα χειροτέρεψαν. Ο Δ. από τα ξημερώματα ήταν σε πανικό. Τρομαγμένος ξύπνησε γιατί είχε βραχεί. Όλος θυμό έμεινε ξάγρυπνος μέχρι την ώρα που σηκώθηκε για το σχολείο. Ο Μ. τράβηξε το ενδιαφέρον του από το πρώτο κιόλας διάλειμμα. Αυτός τουλάχιστον ήταν του χεριού του,σκέφτηκε. Στην τουαλέτα και στο μπουκάλι του νερού μάζεψε βιαστικά τα υγρά του σώματος στο χρόνο και στον τόπο που ο ίδιος ως νταής είχε τον έλεγχο και μόλις ο Μ. εμφανίστηκε στην αυλή του σχολείου, τον κυνήγησε μέχρι τέλους. Στα κάγκελα τον έφτασε για να τον στριμώξει και να του δώσει με το ζόρι να πιει αυτό που χρόνια τον βασάνιζε, τον έκανε να ντρέπεται και τρόμαζε κάθε φορά που ξυπνούσε βρεγμένος.
Από τις φωνές του Μ. πανικόβλητη εμφανίστηκε η καθηγήτρια της εφημερίας. Στο λεπτό εξαφανίστηκε ο Δ. πηδώντας έξω από τα κάγκελα. Φώναζε ν’ ανοίξουν χώρο για να περάσει. Πολλά παιδιά είχαν μαζευτεί τριγύρω και έβλεπαν τη φάση, όπως έλεγαν για πλάκα.
Οι παρατηρητές (Η συνένοχη πλειοψηφία)
Προσβεβλημένος ο Μ. και σωριασμένος κάτω έκλαιγε σπαραχτικά φωνάζοντας τη μητέρα του. Στην εμφάνιση της καθηγήτριας τα γέλια των παρατηρητών πάγωσαν. Γύρισε απευθυνόμενη στην Κ. που βρήκε μπροστά της και τη ρώτησε ελπίζοντας να την ενημερώσει για το συμβάν. Η Κ. αρνήθηκε ότι υπήρξε μάρτυρας του επεισοδίου και τρομαγμένη έκανε ότι δεν ήξερε τι έγινε ακριβώς, γιατί έφτασε εκείνη τη στιγμή.
Η παρέα του αρχηγού σε μικρή απόσταση ήταν απειλή για τους μάρτυρες. Η συνέχεια δόθηκε στη συνεδρίαση. Πρώτη έφτασε η μητέρα του Μ. θυμωμένη που το παιδί της δεν ήταν ασφαλές και προστατευμένο στο σχολείο του όπως στο σπίτι. Όλα τα πρόσωπα του έργου πήραν τους ρόλους τους αναγκαστικά, εκτός από τη Διεύθυνση που πρότεινε συμβιβασμό και φάνηκε αδύναμη να σταθεί στην ουσία του θέματος. Κάποιες απειλές που ξεστόμισε η οικογένεια του παραβατικού παιδιού, ο φόβος τους μήπως πάρει διαστάσεις το θέμα και ρεζιλευτούν… στο τέλος τίποτα για το «πώς» και το «γιατί». Οι δάσκαλοι θέλησαν να σώσουν τη βιτρίνα του σχολείου και την καλή φήμη τους και τα έχασαν όλα. Κάποιες ″ψόφιες″ ποινές, κάποιες συμβουλές – κηρύγματα και η υπόθεση κουκουλώθηκε. Το ένοχο περιβάλλον προσπάθησε να συγκαλύψει την υπόθεση αποποιούμενο τις ευθύνες του.
Δεν ξεχνάμε τον Βαγγέλη Γιακουμάκη που «δολοφονήθηκε» περίκλειστος από την αδιαφορία και μακριά απ’ τη θέα τ’ ουρανού, στην κόλαση του σχολείου. Ένας ευαίσθητος μαθητής που πλήρωσε με τη ζωή του την ανοχή της κοινωνίας στο bullying με τη δικαιολογία της μη παρέμβασης σε υποθέσεις ενηλίκων. Το σχολείο ως καθρέφτης της κοινωνίας θα είναι πρώτο στο νταηλίκι και πρώτο στη συγκάλυψη. Η διοίκηση φοβούμενη ότι αν σπάσει ένας κρίκος θα διαλυθεί ολόκληρη η αλυσίδα της υποκρισίας που την κρατάει ενωμένη, αδιαφορεί για το δίκιο του ενός και μοναδικού προσώπου που ″πελατειακά″ δεν αποδίδει.
Η σιωπηλή πλειοψηφία επιβάλλει το δίκιο της ισχύος. Με τον τρόπο αυτό τα περιστατικά ενδοσχολικής βίας υποβαθμίζονται και αποσιωπώνται με σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των μαθητών.
Η Πολιτεία και το Υπουργείο Παιδείας κάνει ασκήσεις επί χάρτου και δίνει λύσεις- οδηγίες προς ναυτιλομένους εκπαιδευτικούς,γονείς και μαθητές που παλεύουν με τα κύματα της βίας και της οργής. Ωστόσο ξεχνάμε ότι μια κοινωνία κρίσης που αναπαράγει τη βία και συντηρεί την ανισότητα και τη φτώχεια τελικά αδυνατεί να αντιμετωπίσει τη σχολική βία και όχι μόνο. Πρόσφατα το Υπουργείο Παιδείας για να αντιμετωπίσει τον φόβο παρουσίασε μεταξύ άλλων και τις ″Δομές″ στήριξης του εκπαιδευτικού έργου που έρχονται με τις πρώτες φθινοπωρινές βροχές για την ″άνοιξη″ των σχολείων. Τα σταφύλια της οργής απλωμένα στ` αλώνια της καθημερινής βίας περιμένουν το μάζεμα. Ο εκπαιδευτικός με σηκωμένα τα μανίκια και το κοφίνι στον ώμο περιμένει . . . έως τότε Καλό Καλοκαίρι!
Πηγή: HuffingtonPost
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου