«Μια φορά ένας δικαστής μου ζήτησε την ερμηνεία κάποιων φωτογραφιών από ένα τροχαίο. Ολη η αίθουσα έβαλε τα γέλια. Κι εγώ μαζί, ο αυτοσαρκασμός χρειάζεται πάντα. Το καταλαβαίνω, δεν έχουν συνηθίσει οι δικαστές να έχουν απέναντί τους έναν τυφλό δικηγόρο. Ούτε δέκα δεν είμαστε οι μάχιμοι δικηγόροι με αυτή την αναπηρία πανελλαδικά».
Λογικό, πόσοι έχουν το κουράγιο και την τρέλα να μπουν στην περιπέτεια της Νομικής, ένα σύμπαν από χαρτιά και γράμματα, όταν δεν βλέπουν; Αλλά από μικρός ο Βαγγέλης Αυγουλάς, 29 ετών σήμερα, ονειρευόταν «απαγορευμένα» πράγματα. «Το ένιωσα από μικρός, όταν δεν ήθελα να πάω σε ειδικό γυμνάσιο» λέει στην «Κ». Ομως το 2000 που έμπαινε στο γυμνάσιο δεν δικαιούνταν δάσκαλο ειδικής αγωγής και παράλληλη στήριξη. Για να τα καταφέρει, οι γονείς του του αγόρασαν ειδικό εξοπλισμό, λάπτοπ, εκτυπωτή, σκάνερ και πρόγραμμα αναγνώρισης οθόνης, 1,5 εκατ. δρχ. από χρήματα που δεν περίσσευαν.
Το ότι ήθελε να μπει στη Νομική («ένιωθα ότι θα είναι όπλο για να διεκδικώ πράγματα για μένα και για άλλους») το πλήρωσε κι αυτό ακριβά. «Για να καταφέρω να τελειώσω στα 4 χρόνια και με 8,5 βαθμό πλήρωνα από την αρχή εθελοντές να δακτυλογραφούν και να μου ηχογραφούν βιβλία ή σημειώσεις που δεν είχα έγκαιρα προσβάσιμα». Ολα αυτά τα χρόνια έκανε ότι δεν ακούει τη φωνή μέσα του που του έλεγε να τα παρατήσει, να χαλαρώσει λίγο την προσπάθεια, να αρκεστεί στο πενιχρό προνοιακό επίδομα που του αναλογεί και να ζήσει μ’ αυτό στην ασφάλεια του σπιτιού του. «Στα χρόνια που ασχολούμαι με τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία, έχω δει πάρα πολύ κόσμο με ισχυρή θέληση, αλλά πάρα πολλές δυσκολίες, από τα εμπόδια στο πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι τους μέχρι την αγωνία των γονιών τους για το τι θα γίνουν όταν οι ίδιοι θα σταματήσουν να υπάρχουν. Αυτή η αβεβαιότητα για το μέλλον από το πρώτο βήμα σε ακινητοποιεί, σε οδηγεί στην ευκολία του επιδόματος και στην καταπίεση κάθε ονείρου».
Δεν ήταν λίγες οι φορές που και οι δικοί του γονείς λύγισαν. «Οταν άρχισα να κυκλοφορώ έξω μόνος μου με λευκό μπαστούνι, είχαν απίστευτο άγχος. Μου έχουν πει ότι με παρακολουθούσαν κρυφά μην τυχόν και πάθω κάτι. Αυτό που τους κράταγε όμως ήταν ότι το παιδί τους θα μπορούσε μια μέρα να ανεξαρτητοποιηθεί. Ετσι με στήριζαν παρ’ όλο που ήταν δύσκολο. Μέχρι και μαθήματα μαγειρικής έκανα ώστε να μπορώ να αυτοεξυπηρετούμαι ως φοιτητής. Τους έλεγα ευχαριστώ και μου έλεγαν “το ευχαριστώ μας θα είναι να κάνεις και άλλους γονείς να νιώθουν λίγο καλύτερα”».
Το 2011 ανέλαβε αντιδήμαρχος κοινωνικής πολιτικής στο Ιλιον, ο μόνος αντιδήμαρχος με αναπηρία σε όλη την Ελλάδα. Τότε συνειδητοποίησε ότι δεν υπήρχε πρόβλεψη από τον νόμο να έχει γραμματέα της επιλογής του, κάποιον που να είναι τα μάτια του. «Η απάντηση του ΥΠΕΣ ήταν ότι το κράτος δεν είχε φανταστεί ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Τελικά καταφέραμε και τον Νοέμβριο του ’11 πέρασε διάταξη με τη σχετική πρόβλεψη». Παράλληλα ασκεί τη δικηγορία, ένα επάγγελμα φτιαγμένο για βλέποντες, όπως λέει. «Είναι τέτοια η γραφειοκρατία και τόσα τα έγγραφα που πρέπει να βλέπεις, ούτε ένα δεν λειτουργεί αποτελεσματικά με ηλεκτρονικό τρόπο. Ακόμα και το σάιτ του ΔΣΑ δεν ακολουθεί το πρωτόκολλο προσβασιμότητας για χρήστες με αναπηρία. Οπότε είτε έχω έσοδα ή όχι πληρώνω πάλι γραμματειακή υποστήριξη».
Ο Βαγγέλης δεν έχει πάψει να ασχολείται με τα κοινά, ως πρόεδρος της νεολαίας στον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Τυφλών, ή στηρίζοντας φορείς όπως ο ΣΚΕΠ (μπορείτε να παρακολουθήσετε τη δράση του και στο μπλογκ meallamatia.blogspot.gr). Μεταξύ άλλων, είναι υποστηρικτής και του οργανισμού Ethelon που αύριο στην Τεχνόπολη διοργανώνει το Career Fair.4all: Ημέρα Καριέρας για Ατομα με Αναπηρία, με στόχο τη συνάντηση με στελέχη εταιρειών και την ευαισθητοποίηση του κοινού για τα οφέλη της ένταξης στην αγορά εργασίας ενός ενεργού ανθρώπινου δυναμικού που μένει αναξιοποίητο.
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου