Οσο οι μεγάλες δυνάμεις αντιμετωπίζουν τον πόλεμο στη Συρία σαν παρτίδα σκάκι και καθεμία φροντίζει να βρει την καλύτερη στρατηγική, τα θύματα των συγκρούσεων, και κυρίως τα παιδιά, βιώνουν μια καθημερινότητα γεμάτη τρόμο και φρίκη.
Περίπου 6 εκατομμύρια παιδιά προσπαθούν να επιβιώσουν σε πολύ δύσκολες συνθήκες, κάποια δεν έχουν καν πρόσβαση σε πόσιμο νερό και τρόφιμα. Δραστηριότητες όπως το να παίξουν ξέγνοιαστα στην αυλή είναι μια πολυτέλεια γι’ αυτά. Η ανθρωπιστική οργάνωση των Χωριών SOS, που δραστηριοποιείται στη Δαμασκό και στο Χαλέπι, προσπαθεί να περιθάλψει τα παιδιά που έχουν μείνει ορφανά και να παράσχει βοήθεια σε χιλιάδες οικογένειες που έχουν πληγεί από τον πόλεμο.
Οι εικόνες που μεταφέρουν οι συνεργάτες της οργάνωσης είναι συγκλονιστικές. «Οσο περισσότερο διαρκεί ο πόλεμος τόσο πιο πολύ τραυματίζονται τα παιδιά. Δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά. Γελούν, παίζουν, δεν κρύβονται σε μια γωνιά και δεν κλαίνε όλη την ώρα. Αλλά αυτό που φουσκώνει κάτω από την επιφάνεια είναι δραματικό. Τα παιδιά υποφέρουν από θλίψη, κατάθλιψη, ακόμη και αυτοκτονικές τάσεις. Κάποια παιδιά προτιμούν να πεθάνουν από το να συνεχίσουν να ζουν έτσι. Οταν ένας 11χρονος προσπαθεί να αυτοκτονήσει, αυτό είναι φρικτό», τονίζει η Καταρίνα Εμπελ, συντονίστρια του προγράμματος στο Χαλέπι.
Ελεύθεροι σκοπευτές
Σε ορισμένα τμήματα της Δαμασκού η ζωή μοιάζει φυσιολογική. Αλλες γειτονιές έχουν ισοπεδωθεί και τα παιδιά έχουν χάσει τις οικογένειές τους. «Ακόμη και στο Χαλέπι υπάρχουν σχολεία και παιδικοί σταθμοί. Τα παιδιά όμως πηγαίνουν εκεί με κίνδυνο της ζωής τους», λέει η Εμπελ. «Κάθε παιδί γνωρίζει πού πρέπει να στρίψει, επειδή παραμονεύουν σκοπευτές, ή πώς πρέπει να αντιδράσει αν πέσουν βόμβες εκεί κοντά».
Πολλά από τα παιδιά που βρίσκονται στην «οικογένεια» των Παιδικών Χωριών SOS έχουν πίσω τους ακόμη μεγαλύτερες τραυματικές εμπειρίες. «Εχουμε μαζί μας, για παράδειγμα, ένα 15χρονο αγόρι, που είδε τους γονείς του να δολοφονούνται μπροστά στα μάτια του. Εκείνον τον έβαλαν στη φυλακή απλούστατα επειδή κανείς δεν ήξερε τι να τον κάνει. Παρέμεινε εκεί δύο ολόκληρα χρόνια, μέχρι που μια υπουργός άκουσε τυχαία την περίπτωσή του και μας έφερε το παιδί. Πριν από λίγες μέρες στρατιώτες μας άφησαν ένα μωρό τριών μηνών. Πεινούσε τρομερά, ήταν βρώμικο και είχε εγκαύματα από τσιγάρα. Δεν έκλαιγε όμως. Ενα βρέφος κανονικά κλαίει υπ’ αυτές τις συνθήκες. Αυτό όμως ήταν απολύτως σιωπηλό», αφηγείται η Εμπελ, που ήταν πριν από τρεις εβδομάδες στο Χαλέπι και παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα «Sueddeutsche Zeitung».
«Εχουμε δει παιδί να προσπαθεί να σκοτώσει ένα άλλο αγόρι, επειδή ο πατέρας του ενός σκότωσε τον πατέρα του άλλου. Τα μεγαλύτερα παιδιά θέλουν στη συντριπτική τους πλειονότητα να πολεμήσουν. Είτε με την κυβέρνηση είτε με τους αντάρτες, ανάλογα με τα πιστεύω της οικογένειάς τους και τα βιώματά τους».
Βοήθεια τώρα
Τα παιδιά που μεγαλώνουν με τέτοιου είδους τραύματα ή έζησαν στον δρόμο για αρκετό καιρό, όπως πολλά παιδιά στη Συρία, γίνονται σκληρά, γιατί έπρεπε να διασφαλίσουν μόνα τους την επιβίωσή τους. Οι ψυχολόγοι έχουν εκφράσει τον φόβο ότι μετά τον πόλεμο θα υπάρξουν πάρα πολλές αυτοκτονίες ανηλίκων και γι’ αυτό είναι σημαντικό να υπάρξει βοήθεια από τώρα.
Ενα σύμπτωμα του στρες είναι ότι τα παιδιά δεν μπορούν πια να μάθουν εύκολα καινούργια πράγματα, γιατί το άγχος καλύπτει και πνίγει τα πάντα, όπως εξηγεί η συντονίστρια των Χωριών SOS. «Σε ψυχολογικά τραύματα που προκαλούνται από πολέμους, οι ψυχολόγοι εκτιμούν ότι το 40% των πληγέντων δεν πρόκειται να επανέλθει ποτέ. Είναι απίστευτα δύσκολο να βοηθήσει κανείς αυτά τα παιδιά. Θα χρειαζόταν μια στρατιά ψυχολόγων το καθένα, που πρέπει να φτάσουν στα παιδιά μέσα από εμπόλεμες ζώνες. Οσο διαρκεί ο πόλεμος αυτό είναι αδύνατον».
Μαρία Αδαμίδου
Πηγή: Έθνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου