Η επιστολή που ακολουθεί είναι γραμμένη από την blogger Tara του ιστολογίου Simeon's Trail
Αγαπητή μητέρα,
Σε είδα όταν πλησιάζαμε την έξοδο. Πρόσεξα το γιο σου αμέσως. Μεγάλο καουμπόικο καπέλο, γιλέκο με την αμερικάνικη σημαία, μικρό ανάστημα, αμυγδαλωτά μάτια. Σύνδρομο Down. Σκέφτηκα να σας ακολουθήσω στη σειρά στο ταμείο, αλλά σταμάτησα. Θα ήταν σαν να σας καταδιώκω. Κοίταξα όλες τις σειρές και μόνο όταν είδα ότι η δική σας ήταν η μικρότερη, ήρθα και στάθηκα από πίσω σας.
Ήμουν μόνη. Ψώνιζα μερικά αναγκαία πράγματα καθώς επέστρεφα στο σπίτι από τη δουλειά. Σκέφτηκα να σας πω κάτι. Αλλά σταμάτησα. Ο γιος σας είναι πολύ μεγαλύτερος. Είστε σε αυτό τον δρόμο πολύ καιρό. Ίσως να έχετε κουραστεί με όλα αυτά. Ίσως δεν θέλετε να μπλεχτείτε με νέα πρόσωπα που τώρα αρχίζουν να περπατούν σε αυτό το δρόμο. Ίσως, ακόμα χειρότερα, να έχετε μετανιώσει για τη ζωή που είστε αναγκασμένοι να κάνετε. Είστε σε ηλικία συνταξιοδότησης. Οι φίλοι σας είναι πολύ πιθανό να ταξιδεύουν ελεύθεροι σε όλο τον κόσμο, ενώ εσείς μένετε πίσω για να προσέχετε ένα παιδί που υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε προ πολλού να έχει φύγει από το σπίτι. Ίσως να εύχεστε να είχατε περισσότερη ελευθερία σε αυτό το στάδιο της ζωής σας. Ίσως αν σας μιλούσα να έχανα το κουράγιο μου και την ελπίδα μου. Πολλοί άνθρωποι μου λένε πόσο χαριτωμένα είναι τώρα (τα δύο παιδιά μου με Σύνδρομο Down), αλλά στο μέλλον…
Έτσι δεν είπα τίποτα. Απλώς σας κοιτούσα.
Είδα το γιο σας να δείχνει και να λέει κάτι στον άντρα σας, ο οποίος τον παρακολουθούσε με ενδιαφέρον και συνέχιζε την συζήτηση, βάζοντας το χέρι του προστατευτικά γύρω από τους ώμους του παληκαριού σας. Τον είδα να χαμογελάει καθώς τον άκουγε. Σας είδα να γελάτε και εσείς μπαίνοντας στη συζήτηση. Τότε αποφάσισα ότι είναι ασφαλές να σας προσεγγίσω, αλλά δεν ήξερα πώς.
Μου χαμογελάσατε καθώς ξεφόρτωνα το καροτσάκι μου, αλλά και πάλι δεν ήξερα τι να σας πω. Όταν μια γυναίκα μίλησε στο γιο σας για το καπέλο του, τόλμησα να σας μιλήσω. «Είναι μαγνήτης προσοχής;» σας ρώτησα. Χαμογελάσατε και μου απαντήσατε καταφατικά και ότι βλέπει τον εαυτό του σαν τον Tim McGraw. Χαμογέλασα και σας είπα ότι και εγώ πρόσεξα το υπέροχο καπέλο του και πρόσθεσα ότι έχω δύο παιδιά με Σύνδρομο Down, 4 και 5 ετών, τα οποία είναι επίσης μαγνήτες προσοχής. Φάνηκε ότι εκπλαγήκατε και μουρμουρίσατε «Τι καλά», αλλά μετά κοιτάξατε μακριά σαν να αναρωτιόσασταν αν όντως ακούσατε σωστά. Κοιτάζοντάς με και πάλι προσπαθήσατε να καταλάβετε. «Έχετε δύο αγόρια;» «Με Σύνδρομο Down, ναι», ολοκλήρωσα την πρόταση αντί για εσάς. «Ένα βιολογικό παιδί μου και ένα υιοθετημένο από τη Σερβία». Ύστερα μου χαμογελάσατε πλατιά και μου είπατε συνωμοτικά: « Έχουν πολύ πλάκα, έτσι δεν είναι;». Και πριν προλάβω να σας απαντήσω, γυρίσατε στον άντρα σας και στο γιο σας και τους είπατε όλα όσα μάθατε για μένα. Ανταλλάξαμε λίγες τυπικές κουβέντες ακόμα μέχρι να πληρώσετε και αποχαιρετιστήκαμε.
Σας πέτυχα και πάλι έξω στο πάρκινγκ και ένιωσα όπως ακριβώς είχα νιώσει και μέσα στο κατάστημα, ότι η συνάντησή μας ήταν γεμάτη αμήχανες σιωπές σαν να ψάχναμε να βρούμε τι ήταν αυτό που πραγματικά θέλαμε να πούμε ανάμεσα στις τυπικές κουβέντες που ανταλλάζει κανείς με έναν άγνωστο. Έφυγα με το αυτοκίνητο και σκεφτόμουν ότι τα έκανα σαλάτα, ότι έχασα την ευκαιρία μου. Γιατί αν μπορούσα να το ξανακάνω, αγαπητή μητέρα, δεν θα δίσταζα να σας ευχαριστήσω. Θα σας ευχαριστούσα που ανοίγετε το δρόμο για τους γιους μου.
Αν και δεν είμαι καλή στο να υπολογίζω ηλικίες, φαντάζομαι ότι όταν γεννήθηκε ο γιος σας, τουλάχιστον ένας ειδικός σας είπε ότι θα είναι καλύτερα σε ίδρυμα, μια πρόταση που προφανώς αγνοήσατε. Σας ευχαριστώ πολύ για αυτό. Χάρη σε μητέρες σαν κι εσάς, δεν χρειάστηκε να δώσω εγώ αυτή τη μάχη από το κρεβάτι του μαιευτηρίου. Σας ευχαριστώ που είστε «μαμά- πολεμιστής», που μάθατε να αγνοείτε τα βλέμματα και τους ψίθυρους και που μοιράζεστε με περηφάνια το γιο σας με τον κόσμο. Με την καθαρή αγάπη και αποδοχή που του δείχνετε, αλλάζετε τις καρδιές και τα μυαλά των ανθρώπων. Ο γιος σας με την ύπαρξή του αλλάζει καρδιές και μυαλά. Χάρη στην οικογένειά σας, τα παιδιά μου γίνονται πιο εύκολα αποδεκτά από τους άλλους ανθρώπους.
Σας ευχαριστώ που τον αφήνετε να έχει το δικό του στυλ, που ενθαρρύνετε τα ενδιαφέροντά του, που τον αφήνετε να λάμπει με το καουμπόικο καπέλο του. Κάνει τους ανθρώπους να χαμογελούν. Και με αυτό τον τρόπο, χωρίς να το καταλαβαίνει, ανοίγει το δρόμο για τα δικά μου αγόρια. Σας ευχαριστώ για το ρόλο που παίξατε, όσος μικρός και αν ήταν, στην ψήφιση και την εφαρμογή της εκπαιδευτικής πολιτικής για τα άτομα με αναπηρία. Μολονότι εξακολουθούμε να παλεύουμε για μια καλύτερη ποιότητα παρεχόμενης εκπαίδευσης, δεν χρειάζεται να αγωνιστούμε για το αυτονόητο δικαίωμα των παιδιών μας να μορφωθούν ή να πάνε στο σχολείο. Και αυτό χάρη σε εσάς.
Σας ευχαριστώ που περπατήσατε σε αυτό το δρόμο όταν νιώθατε απίστευτα μόνοι, πριν έρθει η υποστήριξη από τα κοινωνικά δίκτυα, πριν από το Google. Σας ευχαριστώ που αγωνιστήκατε για τα δικαιώματα του παιδιού σας, που πολεμήσατε το κατεστημένο, που ακολουθήσατε την καρδιά της μάνας.
Εν συντομία, όσο χαζό και αν ακούγεται (ίσως και για αυτό δεν σας το είπα), σας ευχαριστώ που αγαπάτε το γιο σας. Με την αποδοχή σας, τον σεβασμό, την αγάπη σας, την περηφάνια σας για αυτόν, ανοίγετε το δρόμο όχι μόνο για το παιδί σας, αλλά και για μένα. Για αυτό σας είμαι ευγνώμων.
Και ναι! Έχουν φοβερή πλάκα!
Απόδοση της ανάρτησης της 23ης Μαϊου 2014 "To The Mother of The Adult Son With Down Syndrome in The Grocery Store Today"
Ιωάννα Αγγέλου
Ειδική Παιδαγωγός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου