Tα παιδιά έχουν δικαίωμα στην ταυτότητα, δηλαδή σε ένα όνομα, επώνυμο και ιθαγένεια, σύμφωνα με μια από τις πρώτες διατάξεις της σύμβασης για τα δικαιώματα του παιδιού, που αποδέχονται όλες οι χώρες μέλη του ΟΗΕ.Αυτό το ελάχιστο, το όνομα δεν το είχε καν η 11χρονη που σκοτώθηκε προχθές σε τροχαίο στη Θεσσαλονίκη...
Ποια δικαιώματα για ένα παιδί που δεν κατάφερε να αποκτήσει μια ταυτότητα ούτε στο θάνατο... Ποιος να νοιαστεί για ένα παιδί των φαναριών, που άγνωστο πως βρέθηκε στη χώρα μας, αναζητώντας ίσως μια καλύτερη τύχη και όπως φαίνεται βρέθηκε στα χέρια κάποιων άλλων απόκληρων επιτήδειων που τη χρησιμοποιούσαν για να μαζεύουν μερικά ευρώ παραπάνω...Το μοναδικό πρόσωπο που την αναζήτησε,αποδείχθηκε ότι είχε ένα πλαστό - η κλεμμένο -διαβατήριο για την 11χρονη που αντιστοιχεί σε κάποιο άλλο υπαρκτό πρόσωπο,ενώ ζει με άλλα 7 παιδιά σε μια άθλια παράγκα....
Ένα 11χρονο κοριτσάκι που αντί να ζει στη θαλπωρή μιας οικογένειας, αντί να πηγαίνει σχολείο,ζούσε στους δρόμους, ζητιανεύοντας για ένα ευρώ... Και δυστυχώς δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο. Ναι έχουμε χιλιάδες μετανάστες, έχουμε χιλιάδες προβλήματα, αλλά υποτίθεται ότι παραμένουμε ακόμα μια πολιτισμένη χώρα... Που δεν θα έπρεπε να επιτρέπει, τουλάχιστον στα παιδιά, από όπου κι αν κατάγονται, να ζουν στο δρόμο και να παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα για λίγα ευρώ. Ναι, τα παιδιά, όπως λέει η σύμβαση του ΟΗΕ έχουν δικαίωμα να μην αποχωρίζονται τους γονείς τους, εκτός κι αν τα παραμελούν ή τα κακομεταχειρίζονται. Μόνο που κάποιος πρέπει να το διαπιστώνει, να το ελέγχει, να ασχολείται.Κι αν το κράτος δεν μπορεί να κάνει αυτή τη δουλειά, τουλάχιστον για τα παιδιά, έπρεπε κάπως να το επιβάλλει η κοινωνία...
Ψιλά γράμματα θα πει κάποιος... Με τόσους μετανάστες, με τα φανάρια γεμάτα από μικρούς και μεγάλους απόκληρους, με ποιόν να προλάβουμε να ασχοληθούμε... Ισως γιατί αυτή είναι η λειτουργία μιας κοινωνίας. Να ασχολούμαστε και με το διπλανό μας, να μην κλείνουμε τα μάτια στη δυστυχία και να μην εξαντλούμε τη φιλευσπλαχνία μας, τουλάχιστον για τα παιδιά, στο ευρώ που θα δώσουμε. Το 11χρόνο κοριτσάκι έσβησε, χωρίς να αποκτήσει ταυτότητα, χωρίς να μάθει τι σημαίνει να είσαι παιδί, χωρίς ίσως να ζήσει ποτέ λίγες στιγμές χαράς, χωρίς να νοιώσει τι σημαίνει να είσαι μέλος μιας οικογένειας που σε αγαπά και σε προστατεύει... Πάει πολύ να απαιτήσουμε να ασχοληθεί κάποιος -κράτος, κοινωνία, σύλλογοι προστασίας- με τα άλλα 7 παιδιά που ζουν στο άθλιο παράπηγμα, που φαίνεται ότι πέρασε τους τελευταίους μήνες της ζωής της η «άγνωστή» μας 11χρονη; Έστω ως ύστατο δείγμα της χαμένης ευαισθησίας μας...
Ποια δικαιώματα για ένα παιδί που δεν κατάφερε να αποκτήσει μια ταυτότητα ούτε στο θάνατο... Ποιος να νοιαστεί για ένα παιδί των φαναριών, που άγνωστο πως βρέθηκε στη χώρα μας, αναζητώντας ίσως μια καλύτερη τύχη και όπως φαίνεται βρέθηκε στα χέρια κάποιων άλλων απόκληρων επιτήδειων που τη χρησιμοποιούσαν για να μαζεύουν μερικά ευρώ παραπάνω...Το μοναδικό πρόσωπο που την αναζήτησε,αποδείχθηκε ότι είχε ένα πλαστό - η κλεμμένο -διαβατήριο για την 11χρονη που αντιστοιχεί σε κάποιο άλλο υπαρκτό πρόσωπο,ενώ ζει με άλλα 7 παιδιά σε μια άθλια παράγκα....
Ένα 11χρονο κοριτσάκι που αντί να ζει στη θαλπωρή μιας οικογένειας, αντί να πηγαίνει σχολείο,ζούσε στους δρόμους, ζητιανεύοντας για ένα ευρώ... Και δυστυχώς δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο. Ναι έχουμε χιλιάδες μετανάστες, έχουμε χιλιάδες προβλήματα, αλλά υποτίθεται ότι παραμένουμε ακόμα μια πολιτισμένη χώρα... Που δεν θα έπρεπε να επιτρέπει, τουλάχιστον στα παιδιά, από όπου κι αν κατάγονται, να ζουν στο δρόμο και να παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα για λίγα ευρώ. Ναι, τα παιδιά, όπως λέει η σύμβαση του ΟΗΕ έχουν δικαίωμα να μην αποχωρίζονται τους γονείς τους, εκτός κι αν τα παραμελούν ή τα κακομεταχειρίζονται. Μόνο που κάποιος πρέπει να το διαπιστώνει, να το ελέγχει, να ασχολείται.Κι αν το κράτος δεν μπορεί να κάνει αυτή τη δουλειά, τουλάχιστον για τα παιδιά, έπρεπε κάπως να το επιβάλλει η κοινωνία...
Ψιλά γράμματα θα πει κάποιος... Με τόσους μετανάστες, με τα φανάρια γεμάτα από μικρούς και μεγάλους απόκληρους, με ποιόν να προλάβουμε να ασχοληθούμε... Ισως γιατί αυτή είναι η λειτουργία μιας κοινωνίας. Να ασχολούμαστε και με το διπλανό μας, να μην κλείνουμε τα μάτια στη δυστυχία και να μην εξαντλούμε τη φιλευσπλαχνία μας, τουλάχιστον για τα παιδιά, στο ευρώ που θα δώσουμε. Το 11χρόνο κοριτσάκι έσβησε, χωρίς να αποκτήσει ταυτότητα, χωρίς να μάθει τι σημαίνει να είσαι παιδί, χωρίς ίσως να ζήσει ποτέ λίγες στιγμές χαράς, χωρίς να νοιώσει τι σημαίνει να είσαι μέλος μιας οικογένειας που σε αγαπά και σε προστατεύει... Πάει πολύ να απαιτήσουμε να ασχοληθεί κάποιος -κράτος, κοινωνία, σύλλογοι προστασίας- με τα άλλα 7 παιδιά που ζουν στο άθλιο παράπηγμα, που φαίνεται ότι πέρασε τους τελευταίους μήνες της ζωής της η «άγνωστή» μας 11χρονη; Έστω ως ύστατο δείγμα της χαμένης ευαισθησίας μας...
Πηγή: Βήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου