Έχει έρθει η ώρα να γνωρίσετε τον “ασύχαστο” Μάκη Καλαρά, έναν παραολυμπιονίκη της δισκοβολίας που άλλαξε… προσανατολισμό και εμπλούτισε τις δραστηριότητές του. Κι αν νομίζετε πως το γεγονός ότι βρίσκεται σε αναπηρικό καροτσάκι τον “εγκλωβίζει”, απατάστε οικτρά!
Κάθε άλλο. Ο Μάκης ζει πιο ΕΛΕΥΘΕΡΑ από πολλούς μας, παρά τις κινητικές δυσκολίες που αντικειμενικά αντιμετωπίζει.
Μετά από 17 χρόνια πρωταθλητισμού στη δισκοβολία και ανάλογες διακρίσεις (δυο παγκόσμιες πρωτιές, ρεκόρ Ευρώπης, δυο φορές Ολυμπιονίκης) ο Μάκης Καλαράς γνωρίζει το Seat Ski (ή Sit Ski) και ενθουσιάζεται πολύ. Έτσι όπως ταιριάζει στον έντονα δραστήριο χαρακτήρα του.
«Όλα ξεκίνησαν πριν 3 χρόνια μέσω διαδικτύου. Είδα μια εκδρομή στη βόρεια Νορβηγία, η οποία πραγματοποιήθηκε από τα ΤΕΕΦΑ της Νορβηγίας σε συνεργασία με το στρατό, με στόχο να κάνουν προσβάσιμα κάποια activities στα χιόνια για ανάπηρους κάθε λογής. Μέχρι εκείνη τη στιγμή όλα αυτά τα αγνοούσα όχι μόνο εγώ, αλλά και πολλοί άλλοι ειδικά στην Ελλάδα. Πήγα, λοιπόν, εκεί για 10 μέρες και και το αναπηρικό μου καρότσι σταμάτησε να τσουλάει... Και έκανα μεταγραφή σε κάτι... με αμορτισέρ, κάθισμα και πέδιλο του σκι από κάτω. Seat Ski δηλαδή. Στην αρχή έμαθα να τσουλάω με τη βοήθεια των εκπαιδευτών και στη συνέχεια μόνος μου και ανεξάρτητος. Θέλω να τονίσω πως όλα εκεί είναι σχεδιασμένα τέλεια για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα και ουσιαστικά ξεχνάς πως είσαι ανάπηρος! Έτσι, γυρνώντας στην Ελλάδα έψαξα πώς να συνεχίσω αυτό που ξεκίνησα εκεί. Κουτσά στραβά... (γελάει) -ταιριάζει γάντι στην περίπτωσή μου-, να κάνω seat ski στην Ελλάδα!»
Αστειεύεται και αυτοσαρκάζεται, αλλά τελικά γι’ αυτόν η «πλάκα» έχει άλλη βαρύτητα. Για πλάκα ξεκίνησε και τη συγκεκριμένη ασχολία, αλλά τώρα προπονείται όπου βρει χιόνι για τους χειμερινούς Ολυμπιακούς του 2014 στη Ρωσία! Και ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει αθλητές που έχουν τα χιονοδρομικά κέντρα και τα βουνά δίπλα τους και άρα καλύτερες ευκαιρίες προπόνησης.
Όσο για τις δυσκολίες; Φυσικά και υπάρχουν. Στην Ελλάδα ζει ο Μάκης. Ό,τι προσπάθεια κάνει την κάνει μόνος του. Ούτε σπόνσορες υπάρχουν ούτε στήριξη. Όπως χαρακτηριστικά λέει ο ίδιος: «Όλα τα έξοδα τα καλύπτει πότε η αριστερή μου τσέπη, πότε η δεξιά... Κωλότσεπη δε χρησιμοποιώ, κάθομαι πάνω της!!»
Αυτό που τον πεισμώνει –εκτός από την ίδια του άρτια και ισορροπημένη προσωπικότητα- είναι η ενθάρρυνση που εισπράττει από τον κόσμο. Τον βλέπουν να κάνει σκι στο βουνό και «τρελαίνονται, γουστάρουν πολύ».
Όσο ήταν μικρός είχε ασχοληθεί με την ελληνορωμαϊκή πάλη, το κουνγκ φου, το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο, το βόλεϊ, το πινγκ πονγκ, αλλά και μετά το τροχαίο που είχε στα 18 του καταπιάστηκε με το χορό και το μπάσκετ σε αμαξίδιο, την κολύμβηση, την άρση βαρών επί πάγκου.
Ο Μάκης δεν πήρε ποτέ στα σοβαρά το ατύχημα που είχε με τη μηχανή και που τον άφησε παραπληγικό. Χρειάστηκε 20 με 30 μέρες για να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί, αλλά μετά από αυτό το διάστημα ξεκίνησε πάλι να οδηγεί αυτοκίνητο, ακόμα και μηχανή. Αυτοεξυπηρετείται και μάλιστα σε χρόνο που συναγωνίζεται ένα υγιές κινητικά άτομο. Μετά το ατύχημα σπούδασε γραφίστας, έπιασε δουλειά, συνέχισε να ασχολείται με τον αθλητισμό όπως έκανε και πριν απ’ αυτό. Είναι πεισματάρης, δεν επαναπαύεται και θέλει συνεχώς να εξελίσσεται!
«Θέλω να κάνω συνέχεια ρεκόρ. Για να καταλάβεις, μετά τους τελευταίους αγώνες ήμουν πολύ στενοχωρημένος. Με ρωτούσαν τι έγινε και έλεγα: Άστα, για 10 πόντους δεν έκανα πανευρωπαϊκό ρεκόρ». «Και τι βγήκες; δεύτερος, τρίτος;» «Πρώτος βγήκα, αλλά τι να το κάνεις...»
Θεωρεί την Αθήνα απροσπέλαστη και έχει απόλυτο δίκιο, το γνωρίζουμε όλοι ότι ισχύει. Δυσκολεύεται να τελειώσει τις δουλειές του στις δημόσιες υπηρεσίες ή απλά να κυκλοφορήσει στους δρόμους της πόλης, ανησυχεί για το μέλλον που δεν θα είναι το ίδιο δυνατός και θρασύς, αλλά γενικά «δεν μασάει».
Πώς τα καταφέρνει τελικά ο Μάκης Καλαράς; Έχει θέληση, θράσος αλλά κυρίως δεν ανήκει στους ανάπηρους που ντρέπονται! Και αυτό το θεωρεί ιδιαίτερα σημαντικό. «Στην Αθήνα, δεν υπάρχει κανένας που να του ζητήσεις να σε ανεβάσει στο πεζοδρόμιο και να σου πει “δεν μπορώ”. Το θέμα είναι πόσο εσύ αισθάνεσαι άσχημα να του το ζητήσεις. Εγώ δε νιώθω άσχημα γι’ αυτό, νιώθω άσχημα για άλλα πράγματα. Που δεν έχω μαλλιά...».
Κάθε άλλο. Ο Μάκης ζει πιο ΕΛΕΥΘΕΡΑ από πολλούς μας, παρά τις κινητικές δυσκολίες που αντικειμενικά αντιμετωπίζει.
Μετά από 17 χρόνια πρωταθλητισμού στη δισκοβολία και ανάλογες διακρίσεις (δυο παγκόσμιες πρωτιές, ρεκόρ Ευρώπης, δυο φορές Ολυμπιονίκης) ο Μάκης Καλαράς γνωρίζει το Seat Ski (ή Sit Ski) και ενθουσιάζεται πολύ. Έτσι όπως ταιριάζει στον έντονα δραστήριο χαρακτήρα του.
«Όλα ξεκίνησαν πριν 3 χρόνια μέσω διαδικτύου. Είδα μια εκδρομή στη βόρεια Νορβηγία, η οποία πραγματοποιήθηκε από τα ΤΕΕΦΑ της Νορβηγίας σε συνεργασία με το στρατό, με στόχο να κάνουν προσβάσιμα κάποια activities στα χιόνια για ανάπηρους κάθε λογής. Μέχρι εκείνη τη στιγμή όλα αυτά τα αγνοούσα όχι μόνο εγώ, αλλά και πολλοί άλλοι ειδικά στην Ελλάδα. Πήγα, λοιπόν, εκεί για 10 μέρες και και το αναπηρικό μου καρότσι σταμάτησε να τσουλάει... Και έκανα μεταγραφή σε κάτι... με αμορτισέρ, κάθισμα και πέδιλο του σκι από κάτω. Seat Ski δηλαδή. Στην αρχή έμαθα να τσουλάω με τη βοήθεια των εκπαιδευτών και στη συνέχεια μόνος μου και ανεξάρτητος. Θέλω να τονίσω πως όλα εκεί είναι σχεδιασμένα τέλεια για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα και ουσιαστικά ξεχνάς πως είσαι ανάπηρος! Έτσι, γυρνώντας στην Ελλάδα έψαξα πώς να συνεχίσω αυτό που ξεκίνησα εκεί. Κουτσά στραβά... (γελάει) -ταιριάζει γάντι στην περίπτωσή μου-, να κάνω seat ski στην Ελλάδα!»
Αστειεύεται και αυτοσαρκάζεται, αλλά τελικά γι’ αυτόν η «πλάκα» έχει άλλη βαρύτητα. Για πλάκα ξεκίνησε και τη συγκεκριμένη ασχολία, αλλά τώρα προπονείται όπου βρει χιόνι για τους χειμερινούς Ολυμπιακούς του 2014 στη Ρωσία! Και ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει αθλητές που έχουν τα χιονοδρομικά κέντρα και τα βουνά δίπλα τους και άρα καλύτερες ευκαιρίες προπόνησης.
Όσο για τις δυσκολίες; Φυσικά και υπάρχουν. Στην Ελλάδα ζει ο Μάκης. Ό,τι προσπάθεια κάνει την κάνει μόνος του. Ούτε σπόνσορες υπάρχουν ούτε στήριξη. Όπως χαρακτηριστικά λέει ο ίδιος: «Όλα τα έξοδα τα καλύπτει πότε η αριστερή μου τσέπη, πότε η δεξιά... Κωλότσεπη δε χρησιμοποιώ, κάθομαι πάνω της!!»
Αυτό που τον πεισμώνει –εκτός από την ίδια του άρτια και ισορροπημένη προσωπικότητα- είναι η ενθάρρυνση που εισπράττει από τον κόσμο. Τον βλέπουν να κάνει σκι στο βουνό και «τρελαίνονται, γουστάρουν πολύ».
Όσο ήταν μικρός είχε ασχοληθεί με την ελληνορωμαϊκή πάλη, το κουνγκ φου, το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο, το βόλεϊ, το πινγκ πονγκ, αλλά και μετά το τροχαίο που είχε στα 18 του καταπιάστηκε με το χορό και το μπάσκετ σε αμαξίδιο, την κολύμβηση, την άρση βαρών επί πάγκου.
Ο Μάκης δεν πήρε ποτέ στα σοβαρά το ατύχημα που είχε με τη μηχανή και που τον άφησε παραπληγικό. Χρειάστηκε 20 με 30 μέρες για να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί, αλλά μετά από αυτό το διάστημα ξεκίνησε πάλι να οδηγεί αυτοκίνητο, ακόμα και μηχανή. Αυτοεξυπηρετείται και μάλιστα σε χρόνο που συναγωνίζεται ένα υγιές κινητικά άτομο. Μετά το ατύχημα σπούδασε γραφίστας, έπιασε δουλειά, συνέχισε να ασχολείται με τον αθλητισμό όπως έκανε και πριν απ’ αυτό. Είναι πεισματάρης, δεν επαναπαύεται και θέλει συνεχώς να εξελίσσεται!
«Θέλω να κάνω συνέχεια ρεκόρ. Για να καταλάβεις, μετά τους τελευταίους αγώνες ήμουν πολύ στενοχωρημένος. Με ρωτούσαν τι έγινε και έλεγα: Άστα, για 10 πόντους δεν έκανα πανευρωπαϊκό ρεκόρ». «Και τι βγήκες; δεύτερος, τρίτος;» «Πρώτος βγήκα, αλλά τι να το κάνεις...»
Θεωρεί την Αθήνα απροσπέλαστη και έχει απόλυτο δίκιο, το γνωρίζουμε όλοι ότι ισχύει. Δυσκολεύεται να τελειώσει τις δουλειές του στις δημόσιες υπηρεσίες ή απλά να κυκλοφορήσει στους δρόμους της πόλης, ανησυχεί για το μέλλον που δεν θα είναι το ίδιο δυνατός και θρασύς, αλλά γενικά «δεν μασάει».
Πώς τα καταφέρνει τελικά ο Μάκης Καλαράς; Έχει θέληση, θράσος αλλά κυρίως δεν ανήκει στους ανάπηρους που ντρέπονται! Και αυτό το θεωρεί ιδιαίτερα σημαντικό. «Στην Αθήνα, δεν υπάρχει κανένας που να του ζητήσεις να σε ανεβάσει στο πεζοδρόμιο και να σου πει “δεν μπορώ”. Το θέμα είναι πόσο εσύ αισθάνεσαι άσχημα να του το ζητήσεις. Εγώ δε νιώθω άσχημα γι’ αυτό, νιώθω άσχημα για άλλα πράγματα. Που δεν έχω μαλλιά...».
Πηγή: touristorama
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου