Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτό το πρωί. Σε νησί διακοπές με παρέα. Δεν ήθελα να βρίσκομαι σπίτι εκείνες τις μέρες. Το ξυπνητήρι χτυπά και με βρίσκει όρθια. Στα ψέματα κοιμήθηκα. Καρφωμένη στην τηλεόραση, με ένα ποτήρι καφέ στο χέρι, να μασάω νευρικά το καλαμάκι. Οι κάρτες αρχίζουν να πέφτουν. Όλες οι αισθήσεις σε εγρήγορση. Μάλλον δεν αναπνέω. Περιμένω να μου φανερωθούν οι λέξεις και ο αριθμός που θα ανοίξει την επόμενη πίστα της ζωής μου για να μπω. Το κλειδί μου γράφει πάνω 8.152. Θα κάνει;
Σχολή τάδε, τόσα μόρια... Τμήμα δείνα, τόσα μόρια… Ώσπου φτάνει η στιγμή που μυαλό και οθόνη κάνουν «match»! Μία κραυγή ευτυχίας σηκώνει στο πόδι όλο το ξενοδοχείο: «Πέρασαααα»! Και πριν προλάβει να καταλάβει κανείς τι έχει συμβεί, γλυκιά και συγκινημένη η φωνή της μαμάς πασχίζει να χτίσει στο τηλέφωνο προτάσεις με ειρμό. Μετά ο μπαμπάς. Μετά ο Γιώργος και η Κατερίνα. Και μετά τα παιδιά, αγουροξυπνημένα και ζαλισμένα ακόμη από το ξενύχτι, με αγκαλιάζουν και με φιλούν.
Είμαι μουδιασμένη και αμήχανη. Εδώ κάτι τελειώνει, σκέφτομαι, και ξεκινάει κάτι νέο. Είναι η τελευταία μέρα των διακοπών. Είναι η τελευταία μέρα μίας επώδυνης περιπέτειας. Είναι η τελευταία μέρα μίας αδυσώπητης μάχης με το εκπαιδευτικό σύστημα που για καιρό με έκανε να πετάγομαι από το κρεβάτι μες στη νύχτα και να ανοίγω το γκρι βιβλίο γιατί, καθώς παπαγάλιζα την ιστορία, είχα κολλήσει και δε θυμόμουν την τρίτη λέξη της πέμπτης σελίδας του δωδέκατου κεφαλαίου... Που με έκανε να ξεσπάω σε φωνές και σε κλάματα στη «μομφή» ότι η κόρη του τάδε διάβαζε έξι ώρες την ημέρα, ενώ εγώ μόλις τέσσερις... Που με έκανε να μελετάω κρυφά την ώρα της γεωμετρίας στο σχολείο τα λατινικά για το φροντιστήριο…
Είναι η τελευταία μέρα μιας ζωής που «πρέπει να κάνουν όλα τα παιδιά». Και αύριο ξημερώνει η πρώτη δική μου μέρα. Η μέρα που θα φάω τον καρπό από το δέντρο που τόσο καιρό πότιζα. Η μέρα που θα έχω στολισμένη στο ράφι, γυαλιστερή και περήφανη, την πρώτη, ολοδική μου μεγάλη νίκη. Η μέρα που θα αρχίσω να στήνω το σκηνικό της ζωής μου. Η μέρα, αφετηρία 1.460 άλλων ημερών -τόσες βγάζουν τα τέσσερα χρόνια- που θα με φτάσουν στην επόμενη πίστα.
Καλή τύχη σε όλες και όλους!
Πηγή: Σκάι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου