Η 8χρονη Σουζάνα έχει βαμμένα τα χέρια της με πορτοκαλί χέννα. Είναι γαμήλιο έθιμο. Είχε πάει σε γάμο προχθές. «Ηταν μικρή η νύφη, αλλά και ο γαμπρός, 14 ετών», λέει. Θες να παντρευτείς; «Οχι, θέλω να πάω σχολείο και να παντρευτώ μετά». Η Σουζάνα δεν πάει σχολείο. Πουλάει τριαντάφυλλα στου Ψυρρή. Μπορεί να κάνει αλλιώς; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Εμείς, «οι απέξω», θεωρούμε ότι δεν είναι δυνατό ένα παιδί να πουλάει τριαντάφυλλα και ο πατέρας του να μην δουλεύει αλλά να «κάθεται με 10 φίλους του. Μας φέρνει βέβαια στη δουλειά με το φορτηγό», όπως ανέφερε η Σουζάνα. Ομως, την ίδια στιγμή ο 12χρονος Λορέντζο λέει: «Δεν καταλαβαίνετε. Αλλο εμείς και άλλο εσείς! Εμείς για τίποτα δεν μπορούμε να αφήσουμε τους δικούς μας που μας χρειάζονται!».
«H έρευνά μας ανέδειξε κυρίως το θέμα της διπλής -συχνά αντιφατικής- ταυτότητας των παιδιών που εργάζονται στον δρόμο. Είναι παιδιά τουρκόφωνα και ελληνόφωνα ταυτόχρονα, και το αίσθημα του «ανήκειν» μοιράζεται ανάμεσα στα «δικά» τους κοινωνικά δίκτυα και στην ελληνική κοινωνία», αναφέρει, μιλώντας στην «Κ» η κ. Βασιλική Τσούρτου, λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και μέλος της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Ψ-Πόλις». Η κ. Τσούρτου είναι υπεύθυνη της έρευνας, που πραγματοποίησε η οργάνωση (μέλη της οι Κορνηλία Χατζηνικολάου, Χριστίνα Χατζηνικολάου, Ηβη Δασκαλάκη, Γεωργία Παπιεμιδόγλου, Ελένη Καραμάνη, Σταυρούλα Κονταξάκη, Μαρίνα Λεγάκη, Σουζάνα Χιώτη, Αλέκα Κατταβενού) με στόχο να μελετήσει τις συνθήκες ζωής των παιδιών του δρόμου. Η έρευνα, που χρηματοδοτήθηκε από το Ιδρυμα Λάτση, έγινε σε περιοχές της Αθήνας, όπου η παιδική εργασία «ανθεί», όπως το Γκάζι, το Μοναστηράκι, ο Κολωνός, το Μεταξουργείο κ.α. Στη μελέτη συμμετείχαν περίπου 100 παιδιά, κυρίως Ρομά διαφόρων εθνικοτήτων. «Διαπιστώσαμε ότι στη συντριπτική πλειονότητα, το 95%, τα παιδιά που εργάζονται στον δρόμο είναι Ρομά διαφορετικών εθνικοτήτων», λέει στην «Κ» η κ. Χριστίνα Χατζηνικολάου, που συμμετείχε στο πρόγραμμα. «Είναι παιδιά, που ενώ επιθυμούν να πηγαίνουν σχολείο, ταυτόχρονα πρέπει να συνεισφέρουν στο οικογενειακό εισόδημα. Είναι παιδιά, που περιπλανώνται ανάμεσα σε δύο διαφορετικές κουλτούρες», τονίζει η κ. Τσούρτου, επιχειρώντας να εξηγήσει τον τρόπο παρέμβασης σε παιδιά που δηλώνουν ότι ναι με θέλουν να απολαύσουν αγαθά όπως οι συνομίληκοί τους (π.χ. εκπαίδευση), αλλά την ίδια στιγμή δέχονται να δουλέψουν για την οικογένεια.
Οταν ξεκινά η εφηβεία, τα παιδιά θεωρούνται πλέον αρκετά ώριμα για γάμο και αντιμετωπίζονται εν γένει ως ενήλικες. Οι ρόλοι που αναλαμβάνουν αλλάζουν: γίνονται εκείνοι που επιτηρούν τα νεώτερα μέλη της οικογένειας, είτε δραστηριοποιούνται σε παζάρια και λαϊκές. Οι κοπέλες ασχολούνται περισσότερο με το νοικοκυριό. «Ο «δρόμος» ανοίγει σ’ αυτά τα παιδιά «καριέρες» ενός βίαιου κοινωνικού περιθωρίου. Ο δρόμος είναι γι’ αυτά τα παιδιά, ταυτόχρονα, και χώρος εργασίας και χώρος αναψυχής. Και κυρίως, ο δρόμος είναι το πεδίο της ιδιότυπης κοινωνικοποίησής τους. Η έρευνα, ανέδειξε για μια ακόμη φορά την ανάγκη να αναπτύξουμε δράσεις ώστε να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά να φροντίσουν τον εαυτό τους, να βγάλουν τον Εαυτό τους από τη σκιά του «διαφορετικού». Να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά να συνειδητοποιήσουν τα δικαιώματά τους», καταλήγει η κ. Τσούρτου.
Πηγή: Η Καθημερινή
Διαβάστε σχετικά:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου