Στον τοίχο του σπιτιού του έχει κορνιζάρει τη φωτογραφία με την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής του. Περνά κάθε μέρα από μπροστά της. Κάποιες φορές όμως κοντοστέκεται. Είναι οι στιγμές που αναζητά κουράγιο. Χρειάζεται να αντλήσει δύναμη. Και τελικά τη βρίσκει μέσα από τη δική του ιστορία. «Την παρατηρώ και ξυπνάω. Μου θυμίζει τις δυσκολίες που πέρασα, πώς τις ξεπέρασα και πού βρίσκομαι τώρα. Είμαι υγιής και μπορώ να ταξιδεύω».
Εχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε που όλα έγιναν στάχτη στη ζωή του. Εκείνος όμως νιώθει ευγνώμων, γιατί το τροχαίο του έδωσε την ευκαιρία να ξαναγεννηθεί. Δεν του αρέσει να δίνει υποσχέσεις. Ούτε στον εαυτό του ούτε σε άλλους. «Η ιστορία μου έδειξε ότι σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε. Το μόνο που θέλω είναι να είμαι παρών στη ζωή και να ζω την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία».
Με καράβι τη μοτοσικλέτα
Ο Λευτέρης Δήμος μεγάλωσε σε έναν κόσμο με μηχανές. Μικρός περιφερόταν στο συνεργείο του πατέρα του. Ετρεχε πάντα πάνω στις μοτοσικλέτες. Τις άγγιζε, τις επεξεργαζόταν, τις θαύμαζε. Λάτρευε τις μηχανές υψηλού κυβισμού, ενώ σε νεαρή ηλικία μυήθηκε στις αγωνιστικές. «Στην πίστα θα μπαίνεις και θα σκοτώνεσαι αλλά στον δρόμο θα σέβεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους», του έλεγε ο πατέρας του. Ετσι έμαθε να είναι τυπικός και προσεκτικός.
Στις 23 Μαρτίου 2013, αφού πρώτα μετέφερε τον 12χρονο τότε αδερφό του από το γυμναστήριο στο σπίτι, συνέχισε μόνος την πορεία του μέχρι που ένας οδηγός αυτοκινήτου έκανε παράνομα αναστροφή στον δρόμο του. Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Ο Λευτέρης πετάχθηκε στον δρόμο. Χωρίς να έχει χάσει τις αισθήσεις του, προσπάθησε να σηκωθεί αλλά δεν τα κατάφερε. Στο νοσοκομείο μεταφέρθηκε με ακατάσχετη αιμορραγία. Χρειάστηκε επτά φιάλες αίμα, ενώ για αιμοδοσία προσφέρθηκαν περισσότερα από εκατό άτομα. «Δεν πίστευα ότι θα ερχόταν τόσος κόσμος να βοηθήσει. Εκεί, καταλαβαίνεις την ενσυναίσθηση και την αλληλεγγύη, στις δύσκολες στιγμές».
Θυμάται τον γιατρό να του δίνει το φρένο της μηχανής του σπασμένο. Ο Λευτέρης το έχει φυλάξει και αυτό, γιατί έχει επιλέξει να ζει με τις αναμνήσεις του. «Ηταν μέσα μου, παραλίγο να μου τρυπήσει τη σπλήνα. Ευτυχώς φόραγα όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό, μπουφάν, γάντια, κράνος κ.λπ. Αν δεν είχα ειδικά το μπουφάν, δεν θα μιλάγαμε σήμερα», περιγράφει στην «Κ».
Ενας ατίθασος ασθενής
Η κατάστασή του παρέμενε κρίσιμη. Το αριστερό του πόδι είχε υποστεί τέτοια ζημιά που δε μπορούσε να αιματωθεί. Οι γιατροί πρότειναν τον ακρωτηριασμό του, καθώς οι πιθανότητες να επανέλθει και να περπατήσει ξανά ήταν ελάχιστες. «Θέλω να εξαντλήσω ακόμα και την τελευταία, τους είπα. Δεν ξέρω γιατί απάντησα έτσι. Σκεφτόμουν ότι ήμουν 19 χρονών και είχα όλη τη ζωή μπροστά μου».
Πέρασε ενάμιση μήνα στο νοσοκομείο με το μυαλό του κολλημένο στη μέρα του ατυχήματος. Στη μέρα που θα έπαιζε αγώνα μπάσκετ με την ομάδα του. Στη μέρα που θα ξανάπιανε τη ζωή του από την αρχή. «Ημουν ένας ατίθασος ασθενής. Ο,τι μου έλεγαν οι γιατροί, εγώ έλεγα το αντίθετο. Δεν το έκανα από αντίδραση». Ο Λευτέρης πίστευε ότι μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση. Είχε βάλει στόχο να καταφέρει αυτό που του έλεγαν ότι δεν γίνεται. «Γιατροί, φίλοι και οικογένεια δεν πίστευαν σε μένα και με αντιμετώπιζαν με λύπηση. Ηθελα να αποδείξω ότι με πίστη στον εαυτό μας μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα. Μετά το τροχαίο, δεν έβλεπα προβλήματα, έβλεπα μόνο λύσεις. Ο,τι μας συμβαίνει, έρχεται για καλό σκοπό, για να μας μάθει κάτι. Και αν κάτι έμαθα εγώ, είναι να πιστεύουμε στον εαυτό μας και να πατάμε γερά στα πόδια μας».
Την επιστροφή του στο σπίτι συνόδευσαν αρνητικές σκέψεις, μοναξιά, απογοήτευση και ένα μεγάλο αναπάντητο γιατί. «Πέρναγα τη μέρα μου σε ένα κρεβάτι. Σηκωνόμουν και απλά ξανακοιμόμουν. Εκεί εκτίμησα όλα αυτά που καθημερινά δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε. Ολα τα απλά, να πας μία βόλτα με φίλους, να πάρεις μία ανάσα στη θάλασσα, να βγεις για ένα φαγητό. Οταν δεν τα έχεις, σου λείπουν», λέει ενώ εξηγεί πως κατέληξε να δίνει ο ίδιος δύναμη στους γύρω του.
«Ημουν πολύ θετικός και συνεργάσιμος. Οι γονείς μου όμως δεν μπορούσαν να το διαχειριστούν. Τους έβλεπα να κλαίνε και τους έλεγα “μία μέρα ακόμα, πάμε λίγο, μία μέρα θα περπατήσω θα δείτε”. Ενα βήμα τη φορά… Ετσι πέρασαν οι μέρες. Παρόλο που δεν μπόρεσαν να με στηρίξουν ψυχολογικά, ό,τι και να τους ζήταγα, γύρναγαν τον κόσμο ανάποδα και το έκαναν. Θυμάμαι να με κατεβάζουν από τα σκαλιά του σπιτιού με έναν ιμάντα, όπως τα τούβλα της οικοδομής, για να αλλάξω παραστάσεις, να δω λίγο θάλασσα. Ολα αυτά ήταν σημαντικά για έμενα, γιατί είχε και τη δράση του, δεν ξέρω αν θα τα έκανε ο καθένας».
«Ενιωσα ότι ξανακέρδισα τη ζωή μου»
Παρά την ψυχολογική φθορά και την αμφισβήτηση ο Λευτέρης δεν ξέφευγε από τον στόχο του. «Ηθελα μόνο να περπατήσω, να ξεφύγω από τη στασιμότητα του κρεβατιού». Γι’ αυτό και όλο αυτό το διάστημα προετοίμαζε τον εαυτό του για αυτή τη μέρα όχι μόνο ψυχολογικά αλλά και σωματικά. «Σκεφτόμουν ότι έπρεπε να δυναμώσω τον κορμό μου, άρχισα να κάνω βάρη, να γυμνάζω το στήθος, δικέφαλους, τρικέφαλους. Οπότε είχα τρομερή ενέργεια. Τρεις μήνες μετά το ατύχημα, είχα πιάσει το κρεβάτι και ήθελα να το στύψω από τη δύναμη που είχα. Ηθελα να σηκωθώ και ασυναίσθητα κάθισα στα γόνατα μου».
Το πρώτο βήμα είχε γίνει. Σε έναν τυπικό έλεγχο, οι γιατροί δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν στις εξετάσεις του. Ο Λευτέρης ένιωθε έτοιμος, δεν είχε άλλη επιλογή. «Είχα καταλάβει τι είχε συμβεί, γέλαγε το μέσα μου, δεν κρατιόμουν. Με πατερίτσες σηκώθηκα, στάθηκα αλλά δεν μπορούσα να περπατήσω. Eνιωσα ότι ξανακέρδισα τη ζωή μου και από τότε άρχισαν να συμβαδίζουν οι σκέψεις μου με αυτές των γιατρών».
Για την αποκατάστασή του ασχολήθηκε με το κολύμπι και το ποδήλατο. Hταν αποφασισμένος να επανέλθει. Eτσι «γνώρισε» το τρίαθλο με στόχο πια να μένει ενεργός κάθε μέρα στον αθλητισμό. Τέσσερα χρόνια μετά το ατύχημα αποφασίζει να λάβει μέρος στον πιο απαιτητικό αγώνα υπεραντοχής, τον Ironman, που συνδυάζει 3,9 χλμ. κολύμβησης, 180 χλμ. ποδηλασίας και 42,2 χλμ. τρεξίματος. Κάθε φορά που αγωνίζεται, περνούν από το μυαλό του σκηνές και εικόνες από τη ζωή του. «Θυμάμαι τη στιγμή που σηκώνομαι από το κρεβάτι, την πρώτη φορά με τις πατερίτσες, το τροχαίο. Νιώθω σαν να κάνω ψυχοθεραπεία. Και λίγα μέτρα πριν τον τερματισμό, εκεί που θες να πέσεις κάτω, μεταφέρομαι πάντα στη στιγμή που κέρδισα το μεγάλο στοίχημα. Τη στιγμή που μου έλεγαν “δεν θα ξαναπερπατήσεις” και εγώ τα κατάφερα. Και αυτό με λυτρώνει. Για μένα όλα είναι στιγμές, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Θεωρώ λοιπόν το να φτάσεις στη γραμμή της εκκίνησης είναι πιο δύσκολο από τη γραμμή του τερματισμού γιατί προϋποθέτει να έχεις ξεπεράσει τις δυσκολίες. Γι’ αυτό η πρώτη νίκη είναι η εκκίνηση και η δεύτερη ο τερματισμός».
Ο Λευτέρης Δήμος, παρότι δεν είναι επαγγελματίας αθλητής, μέχρι σήμερα έχει ολοκληρώσει έξι αγώνες Ironman και ήδη προετοιμάζεται για άλλον έναν, στη Βουλιαγμένη. Στις 22 Οκτωβρίου όμως δεν θα έχει στο μυαλό του μόνο τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τα 108 νεογέννητα παιδιά που εξυπηρετούνται από το Κέντρο Ημέρας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην Αθήνα. Γιατί αν κάτι κρατάει από ό,τι πέρασε είναι η αλληλεγγύη. Θέλει να ανταποδώσει τη ζεστασιά και τη στήριξη που δέχτηκε από τα εκατοντάδες άτομα που προσφέρθηκαν να δώσουν αίμα για εκείνον. Γι’ αυτό και ενώνει τις δυνάμεις του με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα με σκοπό να συγκεντρώσουν 7.000 ευρώ ώστε να καλυφθεί o ρουχισμός και τα είδη φροντίδας που χρειάζονται αυτά τα βρέφη για 2,5 μήνες. Αυτός ο τερματισμός, λοιπόν, θα είναι μία ακόμη λύτρωση. Για εκείνον αλλά και για όσους στηρίζει με την προσπάθειά του.
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου