Πρόσωπο: Φιλίπ Βινιολό

Το παιχνίδι της Γαλλίας με την Ουγγαρία είχε τελειώσει. Ο Κιλιάν Μπαπέ, σίγουρα κομματάκι απογοητευμένος από το τελικό αποτέλεσμα, θα μπορούσε να είχε ασχοληθεί με διάφορα πράγματα. Είναι ένας σούπερ σταρ. Θα μπορούσε ακόμα να είχε βγει να μιλήσει γι’ αυτά που άκουγε από εκείνα τα γλυκύτατα αγόρια με τα μαύρα στο πέταλο των φανατικών της Ουγγαρίας. Δεν το έκανε όμως. Ανέβασε μια φωτογραφία δίπλα σε έναν φίλαθλο, πάνω σε αναπηρικό αμαξίδιο και ένα μήνυμα: «Ένα αξιοθαύμαστο άτομο το οποίο είχα την τύχη να γνωρίσω. Ένα παράδειγμα για όλους. Ένας λάτρης του ποδοσφαίρου και της ζωής. Μια άσχημη είδηση. Αναπαύσου εν ειρήνη Φιλού μου».

Το τουίτ είχε περισσότερα από 150 χιλιάδες likes. Αλλά δεν ήταν μόνο ο Κιλιάν Μπαπέ. Η Ναντ, η Σεντ-Ετιέν, η Μαρσέιγ (ομάδα που λάτρευε ο Φιλού), οι ολυμπιακές και παραολυμπιακές ομάδες της Γαλλίας, αθλητές (Ζινιάκ, Σισέ, Μεντί μεταξύ άλλων), δημοσιογράφοι (όπως ο Ομάρ ντε Φονσέκα πριν τη μετάδοση της γαλλικής τηλεόρασης στο Ισπανία-Πολωνία ή πριν το Γκραν Πρι της Γαλλίας για τη Formula 1) είπαν αντίο στον Φιλίπ Βινιολό που έφυγε από τη ζωή στα 49 του, μετά από καρδιακή ανακοπή, στην Κορσική. Είχε παρακολουθήσει το παιχνίδι της Γαλλίας, έπεσε να κοιμηθεί και δεν ξύπνησε ποτέ. Ο Βινιολό δεν ήταν ποτέ ποδοσφαιριστής, δεν ήταν ποτέ αθλητής. Ήταν μια προσωπικότητα του Twitter που ο κόσμος στη Γαλλία αγαπούσε. Ήταν ένας άνθρωπος που λάτρευε την μπάλα και γενικότερα τον αθλητισμό. Την μπάλα που ποτέ δεν χόρτασε ο ίδιος. Στα 9 του ο Φιλίπ διαγνώστηκε με μυϊκή δυστροφία. Η κατάσταση χειροτερεύει πολύ, καθηλώνεται σε αναπηρικό, κάνει επέμβαση για σκολίωση, αναγκάζεται να κάνει τραχειοτομή και αναπνέει με υποστήριξη. Ο ίδιος δεν πτοείται. “Είτε νιώθεις άσχημα για τον εαυτό σου, είτε θυμώνεις, και ομολογώ ένιωσα θυμό αρκετές φορές, είτε απλά αυτοσαρκάζεσαι” λέει. Ο ίδιος επιλέγει το τελευταίο.

Ο Φιλίπ θα ήταν άγνωστος στο γαλλικό κοινό, αν δεν είχε συμβεί κάτι παντελώς άσχετο. Φανατικός gamer, παίζοντας στην κονσόλα του FIFA, Call of Duty και Battlefield, μια μέρα αντιμετώπισε προβλήματα σύνδεσης. Ψάχνοντας, βρήκε από το Twitter πληροφορίες (του είχαν χακάρει τον λογαριασμό) και έτσι αποφάσισε να φτιάξει έναν λογαριασμό εκεί. Όπως λέει ο ίδιος, δεν καταλάβαινε τι γινόταν στην αρχή, αλλά γρήγορα έμαθε. Το Μουντιάλ του 2014 έρχεται, ο ίδιος ποστάρει διάφορα screenshots που σχολιάζει με ωραίο χιούμορ και αποκτά πολύ γρήγορα πολλούς followers. Τον αποκαλούν “ο βασιλιάς των GIF”. Γρήγορα ο λογαριασμός του γίνεται γνωστός στον τουιτερόκοσμο της Γαλλίας (και σε μας στο Σομπρέρο, μια που τον ακολουθούσαμε εδώ και χρόνια και η απώλειά του μας στενοχώρησε). Ο Philousports ή Philou, όπως τον ξέρει ο κόσμος, γίνεται μια προσωπικότητα που σχολιάζει, αυτοσαρκάζεται και ξεχωρίζει. Ξεχωρίζει επειδή το χιούμορ του δεν είναι γεμάτο με την τοξικότητα των social media, αντίθετα είναι καλοσυνάτο. Ακόμα και όταν δέχεται προειδοποιήσεις για πνευματικά δικαιώματα από τα GIF του, βρίσκει άλλους τρόπους να σχολιάσει τα αθλητικά δρώμενα.

Το σκίτσο αυτό τον συντρόφευε για καιρό στο Twitter και αργότερα στο βιβλίο του. Το 2018 κυκλοφόρησε κούπες με αυτό και τα έσοδα διατέθηκαν σε παιδιά με αναπηρία.

Μπορεί να είναι καθηλωμένος, αλλά μέσα από το Twitter ταξιδεύει και ο ίδιος. Από το σπίτι του στην Πιετρακορμπάρα της Κορσικής, ταξιδεύει παντού μέσω του Internet. Μιλάει με ανθρώπους σε όλον τον κόσμο. Το 2016 προσπαθεί μάταια να βγάλει άκρη με τις κρατικές υπηρεσίες, καθώς χρειάζεται νέο αμαξίδιο. Μετά από εννιά μήνες αναμονής παίρνει την απάντηση από την υπηρεσία κοινωνικής ασφάλισης ότι δεν είναι αρμόδια. «Επικοινωνήστε με τον Σύλλογο Μυοπαθών», του λένε. Ο Φιλίπ, γενικά πράος και χαμογελαστός, εκνευρίζεται και κάνει δυο οργισμένα tweets. Η πιο βασική καρέκλα κοστίζει 3.5000€ και κάθε προσθήκη από 500€ και πάνω, χρήματα που δεν μπορεί να διαθέσει. Ένας δημοσιογράφος της L’ Equipe του ζητάει την άδεια να κάνει γνωστό το θέμα του. «Δεν ήμουν πολύ ζεστός. Δεν έχω μάθει να επαιτώ», λέει ο ίδιος σε συνέντευξή του. Το hashtag γίνει δημοφιλές, ομάδες, αθλητές, οπαδοί βοηθούν να διαδοθεί. Μέσα σε ένα 24ωρο έχουν συγκεντρωθεί 13.000€ και μέχρι το κλείσιμο του χρονικού ορίου τους ηλεκτρονικού funding ξεπερνά τις 15.000€. «Δεν το πίστευα. Ήταν ένα τσουνάμι αγάπης στο πρόσωπό μου, πάνω από 1.000 άνθρωποι βοήθησαν». Αγοράζει ένα καλό αμαξίδιο και μια φορητή ράμπα για να μπορεί επιτέλους να έχει πρόσβαση σε μέρη που δεν μπορούσε. «Ο σχετικός νόμος έχει ψηφιστεί από το 2005, περίπου 850.000 Γάλλοι έχουν προβλήματα κινητικότητας κι όμως το 25% των δημόσιων χώρων δεν έχει προσβασιμότητα», λέει με παράπονο. Η ιστορία αυτή τον κάνει να βρει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και την ανθρωπότητα. Και σιγά σιγά να ταξιδέψει και κανονικά, να συναντήσει ανθρώπους και ποδοσφαιρικά ινδάλματα όπως ο Μπαπέ και ο Ζινιάκ.

«Ο θόρυβος, τα χρώματα, οι μυρωδιές. Το λάτρεψα αμέσως». Ο Φιλίπ μιλάει για το πρώτο του ματς στο Βελοντρόμ.

O Φιλίπ κλείνει συμφωνίες με εταιρείες και αποκτά έσοδα, αλλά, κυρίως, γίνεται πραγματικός influencer. Όχι κάποιος φουσκωτός που θα πουλήσει συμπληρώματα διατροφής για να αποκτήσει κάποιο αγόρι μούσκουλα, ούτε μια ημίγυμνη στάρλετ που θα διαφημίσει ένα μαγιό. Επηρεάζει πραγματικά ζωές ανθρώπων που αντιμετωπίζουν προβλήματα, δείχνει ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν, αν έχουν την απαραίτητη στήριξη, να ξεχωρίσουν. Απαντάει στον καθένα που του μιλάει, δεν έχει σημασία αν είναι δημοφιλής ή όχι. Βοηθάει με πληροφορίες, βοηθάει με τα καλά του λόγια, βοηθάει όμως και στην πράξη, δημοσιοποιώντας περιπτώσεις ανθρώπων που το έχουν ανάγκη και οργανώνοντας κινήσεις βοήθειας. Ένας άνθρωπος καλοσυνάτος, αποτελεί παράδειγμα με την αυταπάρνησή του, το κουράγιο του, τη μάχη που δίνει με τη μυοπάθεια. Κάνει αγαθοεργίες που δεν διαφημίζει ο ίδιος ποτέ. Κάποιες τις μαθαίνουμε αργότερα από ανθρώπους που βοηθήθηκαν. Χαρίζει κονσόλες σε παιδιά, κάνει δωρεές σε νοσοκομεία, προσπαθεί να κάνει “ακτιβισμό” και να βελτιώσει τις συνθήκες για ανθρώπους με προβλήματα κινητικότητας, να γίνει η ζωή τους λιγάκι πιο εύκολη. Το 2019 βγάζει βιβλίο και αποκαλύπτει τα δύσκολα παιδικά του χρόνια. Το γεγονός ότι έκοψε τις σχέσεις του με τη βίαιη αλκοολική μητέρα του, τον χαμό του πατέρα του από λευχαιμία, την αδερφή του που τον εγκατέλειψε. Και φυσικά τη λατρεία για την μπάλα. Όταν για πρώτη φορά πήγε στο Βελοντρόμ στο Μαρσέιγ-Άγιαξ του 1988 και δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Ο Φιλίπ βρισκόταν μακριά από το Βελοντρόμ, καθώς όπως είπαμε ζούσε στην Κορσική. Εκεί που ένα φιλικό ζευγάρι τον βοήθησε, δίνοντάς του ένα σπίτι να μείνει. Η Μασσαλία δεν του λείπει, μόνο η Μαρσέιγ και το κέντρο της πόλης, άλλωστε δεν έχει κανέναν εκεί. Ζούσε δίπλα στη θάλασσα, περιτριγυρισμένος από ανθρώπους που τον αγαπούσαν.

Το εξώφυλλο της Εκίπ αφιερωμένο στον θάνατο του Φιλού και όχι σε κάποιο αθλητικό γεγονός: «Για πάντα ο πρώτος» (μαρσεγέζικο σλόγκαν, ότι ήταν η πρώτη γαλλική ομάδα που κατέκτησε το ευρωπαϊκό)

Όπως λένε αυτοί που τον γνωρίζουν καλύτερα και αυτοί που τον διάβαζαν συνεχώς, ο Philou δεν είναι μόνο ένα παράδειγμα για όσους αντιμετωπίζουν προβλήματα, αλλά και ένα παράδειγμα για το πώς πρέπει να είναι η σχέση μας με τον αθλητισμό. Παθιασμένος με την μπάλα και την ΟΜ, αποτελεί ένα υπόδειγμα ευγένειας, μακριά από τον φανατισμό που δηλητηριάζει συχνά τα σπορ. Μια συνεχής πηγή θετικής ενέργειας που σε αγγίζει από χιλιόμετρα μακριά. Παίρνει μέρος σε ένα μίνι ντοκιμαντέρ σε συνεργασία με την Xbox της Γαλλίας. Για 4-5 χρόνια δεν μπορούσε να παίζει, καθώς η κινητικότητα στα χέρια του είχε ελαττωθεί και δεν μπορούσε να χρησιμοποιεί το χειριστήριο. Ο Φιλίπ δίνει τη δική του μάχη, ώστε χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο με προβλήματα, να μπορούν να έχουν πρόσβαση στη χαρά του κόσμου των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Στηρίζει προσπάθειες όπως αυτή με το ειδικό χειριστήριο της Microsoft για τέτοιες περιπτώσεις. Βρίσκει συνέχεια σκοπούς στους οποίους αφιερώνει τον χρόνο του. Είναι τόσο ενεργός σε μια σειρά από θέματα, κάνοντας όλους εμάς τους “υγιείς” να ντρεπόμαστε για την οκνηρία μας.

-Υπάρχουν πράγματα που σε ενοχλούν ακόμα; – Ναι. Οι θεωρίες συνωμοσίας, ο ρατσισμός, η ομοφοβία με τρελαίνουν. Αλλά δεν μπορείς να απαντάς στο μίσος με μίσος. Για κάποιους είναι πεταμένος χρόνος. Αλλά αν έστω μπορώ να κάνω 1-2 ανθρώπους να το ξανασκεφτούν, νομίζω ότι έχω πετύχει.

Μια μέρα πριν χάσει τη ζωή του, κυκλοφορεί ένα βίντεο σε γαλλικό μέσο στο οποίο είχε εμφανιστεί και το 2019. Δυο χρόνια μετά, ο Φιλίπ επιστρέφει και αυτή τη φορά μιλάει κανονικά, με τη φωνή του, γιατί το 2019 ντράπηκε, εξαιτίας της “περίεργης” φωνής που του δημιούργησε η τραχειοτομή. «Φιλού είσαι 49 ετών, λες στους άλλους να δεχτούν τον εαυτό τους, όπως είναι. Σειρά σου τώρα», λέει για την απόφασή του. Ήταν απελευθερωτικό όπως δήλωσε. Αγαπάει τον εαυτό του με τα ελαττώματά του που δεν τα αγαπάει. Μιλάει για τα μηνύματα που παίρνει συνεχώς από τον κόσμο. Ανθρώπους που λένε ότι παίρνουν θάρρος βλέποντας το βίντεο από το 2019, ανεβαίνει το ηθικό τους, παίρνουν δύναμη. Και λίγο πριν τον θάνατό του λέει: «Αυτό που με αγγίζει είναι ο κόσμος που σου λέει ότι είσαι χρήσιμος. Δεν είσαι άχρηστος. Αυτό θέλω να είμαι, όταν δεν θα βρίσκομαι πια εκεί. Να λένε “γαμώτο, ο Φιλού θα το έκανε αυτό”». Νιώθει περίεργα όταν λένε καλά λόγια για τον ίδιο, δεν έχει συνηθίσει να λένε καλά πράγματα, είχε δύσκολα παιδικά χρόνια. Και κάπου εκεί, λυγίζει και ζητάει να αλλάξουν θέμα. Ο δημοσιογράφος του λέει αν θέλει να προσθέσει κάτι άλλο. «Ευχαριστώ. Πέντε γράμματα (merci) που ξεχνάμε. Λοιπόν, ευχαριστώ». Αυτά είναι τα τελευταία συγκινητικά λόγια πριν φύγει από αυτόν τον κόσμο, πριν τον αφήσει πολύ φτωχότερο. Κι αν μπήκε κάτι στα μάτια σας, θα είναι σύμπτωση. Το πάθαμε κι εμείς.

Πηγή: sombrero