Πρόσωπο: Αργυρώ Λεβέντη ("Κάθε 3η Δεκέμβρη θυμάμαι την Αργυρώ Λεβέντη")

Η αρχιτέκτων Αργυρώ Λεβέντη ήταν η πρώτη που ασχολήθηκε με την πρόσβαση των Ατόμων με Αναπηρία στην Ελλάδα, ήταν η γυναίκα που έκανε την αναπηρία της παράγοντα δημιουργίας και καινοτομίας.

Η Αργυρώ ήταν απόφοιτος του Τμήματος Αρχιτεκτόνων της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ. Αυτοκινητιστικό ατύχημα την κατέστησε παραπληγική και χρήστη αναπηρικού αμαξιδίου. Κατά την διάρκεια της αποκατάστασής της σε χώρα του εξωτερικού και με τη ματιά του αρχιτέκτονα, διαπίστωσε την μεγάλη διαφορά στην ποιότητα κίνησης και εξυπηρέτησης των ΑμεΑ εκεί και την ανυπαρξία πρόσβασης στην χώρα μας.

Με τίτλο «ΚΑΘΕ 3η ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΗΝ ΑΡΓΥΡΩ ΛΕΒΕΝΤΗ», με αφορμή την 3η Δεκέμβρη 2019, Εθνική και Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία ο Γιάννης Πολυχρονίου, εμπειρογνώμων Πρόσβασιμότητας τ.Προϊστ.Τμημ. Αρχιτ, Μελετων Μουσείων & Γραφ.Προσβασιμότητας δημοσιοποίησε κείμενο του, στο οποίο παρουσιάζει την πρωτοπόρο δράση της Αργυρώς Λεβέντη, ως στέλεχος του υπουργείου Περιβάλλοντος και Χωροταξίας για την προσβασιμότητα των ΑμΕΑ, ενώ διαπιστώνει ότι:

Η Αργυρώ απεβίωσε το 2011, το «Γραφείο Μελετών για τα Άτομα με Αναπηρία» καταργήθηκε αναίτια, χωρίς αξιολόγηση της δράσης του και της χρησιμότητάς του το 2014, χάθηκε έτσι μία εμπειρία 29 χρόνων συνεχούς λειτουργίας, απόδειξη ότι δυστυχώς στην Ελλάδα οι επιτυχημένες πρωτοβουλίες δεν τυχαίνουν αναγνώρισης και δεν έχουν συνέχεια.

Πηγή

ΚΑΘΕ 3η ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΗΝ ΑΡΓΥΡΩ ΛΕΒΕΝΤΗ 

Του Γιάννη Πολυχρονίου

(Ας σημειωθεί ότι κανένας ως σήμερα δεν έχει τιμήσει την Αργυρώ Λεβέντη και δεν έχει προβάλει το έργο της).

Μια μεγάλη κατηγορία πολιτών που χαρακτηρίζεται ως «εμποδιζόμενα άτομα» στην οποία περιλαμβάνονται και τα άτομα με αναπηρία (ΑμεΑ), αντιμετωπίζει δυσχέρειες στην αυτόνομη διαβίωση και διακίνηση εξ αιτίας του λανθασμένου ή παρωχημένου σχεδιασμού των κτιρίων, των μέσων μαζικής μεταφοράς, της εργονομίας των εγκαταστάσεων και της διαμόρφωσης των κοινοχρήστων και κοινωφελών χώρων.

Ποσοστό 10% έως 12% του πληθυσμού της χώρας είναι άτομα με αναπηρία (δηλαδή πάνω από 1.000.000 άτομα), ενώ στα εμποδιζόμενα αντιστοιχεί ένα ποσοστό περίπου 50% του πληθυσμού, δηλαδή ένας στους δύο πολίτες δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει την αστική υποδομή, με αποτέλεσμα την περιθωριοποίησή του. Η άρση της ανισότητας αυτής επιτυγχάνεται όταν στον σχεδιασμό του δομημένου περιβάλλοντος και στην πληροφόρηση, προβλέπεται και ή ενσωμάτωση της πρόσβασης.

Η πρόσβαση αποτελεί θεμελιώδες χαρακτηριστικό του δομημένου περιβάλλοντος. Χάρη στην ιδιότητα αυτή οι άνθρωποι μπορούν να έχουν πρόσβαση, και επομένως να χρησιμοποιούν, κτίρια και χώρους και τους δίνεται η δυνατότητα να συμμετέχουν στις κοινωνικές και οικονομικές δραστηριότητες για τις οποίες προορίζεται το δομημένο περιβάλλον.

Η αρχιτέκτων Αργυρώ Λεβέντη ήταν η πρώτη που ασχολήθηκε με την πρόσβαση των Ατόμων με Αναπηρία στην Ελλάδα, ήταν η γυναίκα που έκανε την αναπηρία της παράγοντα δημιουργίας και καινοτομίας. Η Αργυρώ ήταν απόφοιτος του Τμήματος Αρχιτεκτόνων της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ. Αυτοκινητιστικό ατύχημα την κατέστησε παραπληγική και χρήστη αναπηρικού αμαξιδίου. Κατά την διάρκεια της αποκατάστασής της σε χώρα του εξωτερικού και με τη ματιά του αρχιτέκτονα, διαπίστωσε την μεγάλη διαφορά στην ποιότητα κίνησης και εξυπηρέτησης των ΑμεΑ εκεί και την ανυπαρξία πρόσβασης στην χώρα μας.

Πριν από την Αργυρώ η μόνη δράση σχετικά με τα ΑμεΑ ήταν η θέσπιση κάποιων επιδοματικών πολιτικών.

Η Αργυρώ, ύστερα από πολλές προσπάθειες, επέτυχε να συσταθεί στο Υπουργείο Περιβάλλοντος και Χωροταξίας το «Γραφείο Μελετών για τα Άτομα με Αναπηρία» το 1985 στο οποίο και προϊστατο και από το οποίο προήλθαν όλες οι νομοθετικές ρυθμίσεις και προδιαγραφές οι σχετικές με την πρόσβαση. Κατά την λειτουργία του είχε συστήσει πολλές ομάδες εργασίας στις οποίες μετείχαν δεκάδες μηχανικοί και όχι μόνον, οι οποίες ασχολήθηκαν με τη σύνταξη των οδηγιών και προδιαγραφών των σχετικών με την πρόσβαση. Οι «Οδηγίες Σχεδιασμού – Σχεδιάζοντας για Όλους» ευρίσκονται στο site: «ΥΠΕΚΑ – ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΥΠΑ»

Το «Γραφείο Μελετών για τα Άτομα με Αναπηρία» ήταν η πρώτη Υπηρεσία στην Ελλάδα που εξήγησε, προώθησε και προέβαλε την ιδέα της αυτόνομης διακίνησης και πρόσβασης, σε μια εποχή που κυριαρχούσε το αίτημα για οικονομικές και μόνο παροχές στα ΑμεΑ. Η δραστηριότητα αυτή βασίσθηκε στο επιχείρημα ότι ήταν αδύνατη η κοινωνική ένταξη των ατόμων με αναπηρία, χωρίς την παράλληλη ύπαρξη ενός προσβάσιμου, ασφαλούς και φιλικού περιβάλλοντος.

Με τη σύσταση και λειτουργία των ομάδων εργασίας υπήρξαν ακόμη τα εξής σημαντικότατα οφέλη:

Υπήρξε οριζόντια επικοινωνία και συνεργασία μεταξύ διαφόρων υπηρεσιών του Δημόσιου Τομέα και σε σύντομο χρονικό διάστημα πολλοί Φορείς και Υπουργεία υιοθέτησαν τις προδιαγραφές για την πρόσβαση και εξυπηρέτηση των ΑμεΑ στις υπηρεσίες και χώρους τους.

Ενημερώθηκε και εκπαιδεύτηκε ένας σημαντικός αριθμός ελλήνων μηχανικών, κυρίως αρχιτεκτόνων σε θέματα πρόσβασης. Δηλαδή ενημέρωση και εκπαίδευση, που οι αρχιτεκτονικές σχολές της χώρας μας θα όφειλαν να παρέχουν στους φοιτητές τους. Με τη σειρά τους οι μηχανικοί αυτοί ενημέρωσαν σχετικά άλλους μηχανικούς, στις υπηρεσίες τους κυρίως και προώθησαν την φιλοσοφία της πρόσβασης και του «Σχεδιασμού για Όλους» με διάφορους τρόπους, ο σπουδαιότερος των οποίων ήταν τα σεμινάρια και οι ημερίδες, οργανωμένες από διάφορους φορείς, με πρωτοβουλία ή συνεργασία πάντοτε του Γραφείου.

Πέραν των παραπάνω δραστηριοτήτων η Αργυρώ Λεβέντη εκπροσώπησε το Υπουργείο Περιβάλλοντος και την Ελλάδα σε διεθνή και ευρωπαϊκά φόρα σχετικά με την πρόσβαση στο δομημένο περιβάλλον και τις μεταφορές, γιατί καμία άλλη Ελληνική Δημόσια Υπηρεσία δεν ήταν αρμόδια και είχε ασχοληθεί με την πρόσβαση!!!

Μόνη της αναπλήρωσε το κενό της ανυπαρξίας οιασδήποτε ενημέρωσης ή μαθήματος σχετικά με την πρόσβαση, στις αρχιτεκτονικές σχολές της χώρας, καθώς και της αδυναμίας του τότε συνδικαλισμού των αναπήρων να κατανοήσουν την χρησιμότητα της πρόσβασης. Δυστυχώς ακόμη και σήμερα που έχουμε 7 αρχιτεκτονικές σχολές δεν δίνονται σε καμία συστηματικά μαθήματα για την πρόσβαση.

Με την παρουσία της και τις ενέργειές της απέδειξε ότι ένα και μόνο άτομο με αναπηρία, με τις απαιτούμενες γνώσεις, αλλά κυρίως με θέληση και φαντασία μπορεί να πετύχει το ακατόρθωτο.

Η Αργυρώ απεβίωσε το 2011, το «Γραφείο Μελετών για τα Άτομα με Αναπηρία» καταργήθηκε αναίτια, χωρίς αξιολόγηση της δράσης του και της χρησιμότητάς του το 2014, χάθηκε έτσι μία εμπειρία 29 χρόνων συνεχούς λειτουργίας, απόδειξη ότι δυστυχώς στην Ελλάδα οι επιτυχημένες πρωτοβουλίες δεν τυχαίνουν αναγνώρισης και δεν έχουν συνέχεια.

Πηγή: ecopress.gr