Δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο καταραμένη λέξη στα «μέρη» μας, από τη λέξη «αποτυχία». Την ξορκίζουμε, τη λαχανιάζουμε. Την μασκαρεύουμε. Μεγάλη υπόθεση η διαχείρισή της. Αν τροφοδοτεί με γνώση το επόμενο βήμα ή αν οδηγεί σε σηκωμένα «παραδίδομαι» χέρια και βολικές μετατοπίσεις ευθυνών
Η σκηνή, για εκείνους τουλάχιστον, είχε μια τραγικότητα. Μα ώρα την ώρα, στα δικά μου μάτια ξεπρόβαλε και η κωμική της πλευρά. Τα έχουν αυτά οι μικρο-τραγωδίες.
Ο υιός, ΑΑΑΑριστος μαθητής! Προσθέτω πολλά ΑΑΑΑ για να πιάσω τον τόνο της φωνής της μάνας μου κάθε που έλεγε «ΑΑΑΑριστος» μαθητής, ώστε εμμέσως να ξεσηκώσει εμένα που είχα τον ασήκωτο, στο συγκεκριμένο θέμα.
Ο νέος άνδρας ήθελε να γίνει γιατρός, στη θέση του πατρός ιατρού.
Η συμμετοχή στο «Το παιδί διαβάζει για ιατρική» ήταν οικογενειακή. Στερήθηκαν εκδρομές, καλοκαίρια, φιλικές συνάξεις για δυο χρόνια, λες και θα έγραφαν όλοι μαζί.
Κάποτε έφτασε η μεγάλη ώρα των εξετάσεων αλλά συνοδεύτηκε με ένα υπόκωφο «Δεν έμεινε ευχαριστημένος. Έπαθε κάτι σαν σοκ…Θα δούμε…».
Πέρασαν ένα μαρτυρικό εν αναμονή καλοκαίρι και όταν βγήκαν τα αποτελέσματα διαπίστωσαν, ότι δεν είχε καταφέρει να περάσει.
Ατυχώς βρεθήκαμε κοντά τους τη λάθος ώρα.
Το παιδί καθόταν αμίλητο, με το κεφάλι κάτω. Ενώ όλα γύρω του -κατά κάποιο τρόπο- έτρεχαν, για να καλύψουν την αλήθεια του γεγονότος. Δεν του επιτρεπόταν να πάρει χρόνο να σκεφτεί.
Εμοιαζε να απαγορεύεται δια ροπάλου η λέξη «αποτυχία». Γιατί με το που άρθρωσε «Απέτυχα» έγινε σεισμός.
«Λάθος κάνεις. Δεν έφταιξες εσύ. Τα θέματα φέτος….Όλοι το λένε!», «Ένα παιδάκι απέναντι….Τον Διονύση, μωρέ, της κυρίας Αντωνίας τον γιό….», «Άσε με, ρε μάνα, με της Αντωνίας τον γιό…» είπε και πήγε προς το δωμάτιό του κατηφής.
Αυτό έφερε νέο κύμα αγωνίας:
«Φοβάμαι! Είναι και ευαίσθητο παιδί. Θα του στοιχίσει». «Ησύχασε, ρε παιδί μου! Τι θες να κάνει το παιδί; Να χορεύει; Απέτυχε» ξεστόμισε ο πατέρας. Οπ! Λάθος λέξη! «Δεν απέτυχε. Θυμάσαι πόσες ώρες διάβαζε; Έπαθε σοκ!». Θύμωσε και κατευθύνθηκε για να στύψει πορτοκαλάδα. (Η μητρική πορτοκαλάδα είναι που πάει με όλα, όχι η coca cola). «Να θυμάσαι. Υπάρχει και το εξωτερικό. Θα βρούμε λύση» φώναξε στον αέρα. «Μπορείς να με αφήσεις ήσυχο;» ακούστηκε από το κλειστό δωμάτιο. «Φοβάμαι για τα χειρότερα!» έπεσε στην ατμόσφαιρα ενώ οι συζητήσεις συνέχισαν, πάντα απλώνοντας το γεγονός της αποτυχίας από προσωπικό-σε γενικό. Οι βάσεις, οι συνθήκες, το σύστημα.
Μέχρι που κάποια στιγμή, πολύ αργότερα, το παιδί βγήκε από το δωμάτιο και εκείνη, ως πρωταγωνίστρια αρχαίας τραγωδίας, του έπιασε το χέρι για να τον ταρακουνήσει τρόπον τινά και του είπε κοιτώντας τον βαθιά στα μάτια «Για μένα είσαι νικητής! Αγωνίστηκες με όλες σου τις δυνάμεις και….και…και….». Τι τραμπαλισμός συναισθημάτων και τρελής καθοδήγησης, Θεέ μου!
Χθες που βγήκαν τα αποτελέσματα θυμήθηκα εκείνη τη σκηνή. Σκέψου σε πόσα σπίτια; Δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο καταραμένη λέξη στα «μέρη» μας, από τη λέξη «αποτυχία». Την ξορκίζουμε, τη λαχανιάζουμε. Την μασκαρεύουμε. Μεγάλη υπόθεση η διαχείριση της αποτυχίας! Αν τροφοδοτεί με γνώση το επόμενο βήμα ή αν οδηγεί σε σηκωμένα «παραδίδομαι» χέρια και βολικές μετατοπίσεις ευθυνών. Η αποτυχία είναι μία étape, μια ειδική διαδρομή….Αν δεις τη ζωή με την όπισθεν, μπορεί μέχρι και να τη λατρέψεις.
Αγαπητοί μου, όλων των ηλικιών, επιτρέψτε στον εαυτό σας την αποτυχία. Μια παράκαμψη από την τύχη. Περιπαιχτική ακόμα και ως λέξη. Αγκαζάρατε την τύχη; Ξεφοβηθείτε τη διαδρομή που δεν αναγράφει ο χάρτης! Πάντα εκεί προβάλλουν τα ενδιαφέροντα…Μπορεί και τα μαγικά….Και άλλωστε, δεν ήρθαμε στη ζωή για να θριαμβεύσουμε… Ήρθαμε να ζήσουμε. Απολαύστε, ενδεχόμενα.
ΥΓ: Η μεγαλύτερη παράλειψη στα βιογραφικά, στα CV, είναι ότι δεν αναγράφουν οι άνθρωποι τις αποτυχίες και πώς καθοδήγησαν αυτές, το επόμενό τους βήμα.
Πηγή: Protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου