Δεν θυμάμαι την ακριβή στιγμή που η ζωή μου άλλαξε από κάποιον με αναπτυξιακή διαταραχή. Οι μνήμες φαίνονται μακρινές, θολές, σαν να μην ανήκουν σε εμένα. Αλλά αυτό συμβαίνει όταν δουλεύεις με ενήλικες με αναπτυξιακές διαταραχές για 8 χρόνια. Αλλάζεις.
Δεν στο λένε αυτό όταν συμπληρώνεις την αίτηση για τη δουλειά. Σου λένε μόνο τις ώρες εργασίας, την ασφάλεια υγείας, τα προγράμματα και τις στρατηγικές. Δε σου λένε όμως ότι αν το κάνεις σωστά, ποτέ δεν θα είσαι πια ο ίδιος. Δεν σου λένε ότι θα είναι η πιο καταπληκτική δουλειά που είχες ποτέ. Άλλες μέρες βέβαια μπορεί να είναι η χειρότερη. Δεν μπορούν να περιγράψουν στο χαρτί το συναισθηματικό ταξίδι που θα κάνεις. Δεν μπορούν να σου πουν ότι θα έρθει κάποια στιγμή που θα προτιμάς να περιτριγυρίζεσαι από άτομα με αναπτυξιακές διαταραχές παρά από τον τυπικώς αναπτυσσόμενο πληθυσμό. Δεν σου λένε ότι θα τους λατρέψεις και θα υπάρχουν μέρες που θα νιώθεις ότι είσαι περισσότερο «σπίτι σου» όταν είσαι στη δουλειά, παρά όταν είσαι στο σπίτι σου καθισμένος στον καναπέ σου. Αλλά συμβαίνει.
Δεν σου λένε για τις αρνητικές αντιδράσεις που θα αντιμετωπίσεις όταν βγεις έξω στην κοινότητα μαζί με κάποιο άτομο με αναπτυξιακή διαταραχή. Υπάρχουν πάνω στη γη άνθρωποι που νομίζουν ότι μπορούν να χρησιμοποιούν ακόμα την λέξη «Καθυστερημένος». Άνθρωποι που καρφώνουν πάνω μας το βλέμμα τους. Θέλεις να τους πεις κάτι και να τους κάνεις να δουν πραγματικά ποιοι είναι απέναντί τους. Αλλά στο τέλος της ημέρας, τα χέρια σου θα είναι δεμένα, γιατί κάποια πράγματα, όπως θα μάθεις γρήγορα, δεν μπορούν να εξηγηθούν με κάτι τόσο απλό όσο οι λέξεις. Μπορείς μόνο να τα νιώσεις.
Σε εκπαιδεύουν στην ΚΑΡΠΑ και στις πρώτες βοήθειες, αλλά δεν σου λένε πώς νιώθεις όταν πρέπει να τις χρησιμοποιήσεις. Δεν σου λένε πώς είναι να μαθαίνεις ότι κάποιος είναι άρρωστος και ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Δεν μπορούν να σου εξηγήσουν πώς νιώθεις όταν κάποιος με τον οποίο δουλεύεις για χρόνια, πεθαίνει μια μέρα.
Δεν μπορούν να σου εξηγήσουν τον δεσμό που αναπτύσσεται ανάμεσα στον φροντιστή και σε αυτόν που υποστηρίζει. Ξέρω πώς είναι να κουβεντάζεις με κάποιον που έχει χαρακτηριστεί σαν άτομο χωρίς προφορικό λόγο και χαμηλής λειτουργικότητας. Αν δουλέψεις με κάποιον για λίγο καιρό, αναπτύσσεις μαζί του έναν δεσμό τόσο δυνατό που απλά σε κοιτάει και ξέρεις ακριβώς τι σημαίνει αυτό το βλέμμα, τι θέλει και τι αισθάνεται. Και συνήθως όλα καταλήγουν στην ανάγκη τους να τους ακούς προσεκτικά, να συμμετέχουν στη ζωή, να τους αγαπάς.
Όταν κάνεις αίτηση για αυτή τη δουλειά σου λένε ότι θα διδάξεις δεξιότητες της καθημερινής ζωής. Αλλά δεν σου λένε ότι θα διδάσκεσαι και εσύ από τον «μαθητή» σου. Μου έχουν διδάξει ότι πρέπει να συγχωρώ τον εαυτό μου όταν έχω μια κακή ημέρα. Υπάρχει πάντα το αύριο και αν τα κάνεις μούσκεμα σε κάτι δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Μου έχουν διδάξει να χαμηλώνω τους ρυθμούς μου, να παίρνω χρόνο για να κοιτάω γύρω μου και να βλέπω όλα τα όμορφα πράγματα του κόσμου μας και όλες τις απλές χαρές που έχουμε την ευλογία να συναντάμε κάθε μέρα.
Πότε άλλαξα; Τώρα συνειδητοποιώ ότι δεν υπήρξε μια καθοριστική στιγμή. Ήταν ένα εκατομμύριο μικρές στιγμές, η κάθε μια σημαντική με τον δικό της τρόπο, που προστέθηκαν όλες μαζί και με άλλαξαν. Και είμαι ευγνώμων για κάθε μια από αυτές!
Απόδοση του άρθρου What They Don’t Tell You About Working With Adults With Disabilities της Jessica Pridemore
Ιωάννα Αγγέλου
Ειδική Παιδαγωγός - Νηπιαγωγός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου