Απογευμα καθημερινής. Ο ήλιος δεν έχει δύσει ακόμα αλλά τα γήπεδα 5x5 που βρίσκονται μπροστά μας είναι σχεδόν άδεια. Βλέπεις, διανύουμε μέρες Μουντιάλ κι έτσι οι ταγμένοι ποδοσφαιρόφιλοι βρίσκονται πιθανότατα μπροστά από κάποια οθόνη, παρακολουθώντας τους αγώνες της κορυφαίας ποδοσφαιρικής διοργάνωσης σε τούτο τον πλανήτη.
Σε ένα από αυτά τα γηπεδάκια προπονείται τώρα η δική μας Εθνική Ομάδα Ακρωτηριασμένων. Αυτό είναι το μοναδικό γήπεδο στην Αττική που της παραχωρείται δωρεάν για να κάνει την προπόνησή της μία φορά την εβδομάδα. Ούτε οι δήμοι τής δίνουν κάποιο γήπεδο ούτε κανένας άλλος.
Η ομάδα ιδρύθηκε το 2016 και μετρά πια δύο χρόνια ζωής. Συνολικά αποτελείται από περίπου 15 άτομα. Ο μέσος όρος ηλικίας είναι γύρω στα 30.
Η ιδέα για τη δημιουργία της ομάδας προήλθε από τον νυν τεχνικό διευθυντή της Άρη Μαυρόπουλο. Έχοντας δουλέψει πολλά χρόνια ως προπονητής στον τομέα του αθλητισμού των ανθρώπων με αναπηρία, ήρθε σε επαφή με την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία και δειλά-δειλά η έμπνευσή του άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά.
Από εκείνη τη μέρα έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Μέσα σε αυτό το διάστημα η Εθνική Ομάδα έχει καταφέρει να συμμετάσχει στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Τουρκίας (σ.σ. όπου κατέκτησε την 11η θέση), ενώ πριν από μερικές μέρες διοργάνωσε και το πρώτο διεθνές φιλικό εντός Ελλάδας απέναντι στην πανίσχυρη Αγγλία. Όλα όσα έχουν καταφέρει μέχρι στιγμής όμως στηρίζονται εν πολλοίς στην καλή διάθεση των παικτών και του επιτελείου της ομάδας, καθώς δεν έχουν την παραμικρή υποστήριξη.
«Για εμάς είναι πολύ δύσκολο να το οργανώσουμε όλο αυτό επειδή, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, το άθλημα δεν υποστηρίζεται από κάποια ομοσπονδία. Δεν παίρνουμε κάποια κρατική επιχορήγηση κι έτσι ό,τι κάνουμε το κάνουμε εθελοντικά. Το γεγονός ότι καταφέραμε να πάμε στο Euro της Τουρκίας ήταν ένας άθλος.
»Βρήκαμε κάποιες χορηγίες, αλλιώς δεν θα τα καταφέρναμε. Φαντάσου, δηλαδή, ότι στο πρώτο τουρνουά στο οποίο συμμετείχαμε πέρσι τέτοιο καιρό στην Πολωνία είχαμε πληρώσει από την τσέπη μας. Από αυτή την άποψη, ναι, έχουμε προβλήματα, αλλά όσο έχουμε όρεξη, θα το τρέχουμε και θα βρίσκουμε λύσεις» μου λέει ο Άρης.
Όση ώρα συζητάμε παρακολουθούμε και την προπόνηση των ποδοσφαιριστών της Εθνικής Ομάδας. Εμένα μου φαίνονται πολύ δύσκολα όσα κάνουν. Χρειάζεται καλή φυσική κατάσταση και πολλή δύναμη στον κορμό και στα χέρια και στο «καλό» τους πόδι, φυσικά, που δέχεται όλη την επιβάρυνση. Στο πλαίσιο μιας συγκεκριμένης άσκησης, μάλιστα, κάποιοι από τους ποδοσφαιριστές στηρίζονται στις πατερίτσες και καταφέρνουν να σηκώνουν ανάποδα όλο τους το σώμα. Είναι πραγματικά φοβερό.
Όπως μου εξηγεί ο προπονητής της ομάδας Αποστόλης Μπαλτούμας: «Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουν αυτά τα παιδιά είναι να μάθουν να στέκονται επάνω στις πατερίτσες, γιατί φορούν πρόσθετο μέλος στην καθημερινότητά τους κι έχουν μάθει να περπατούν με αυτό. Επομένως, δεν κάνουν χρήση της πατερίτσας. Στη συνέχεια, πρέπει να συνηθίσουν να τρέχουν με την πατερίτσα και μετά παίρνουν μπάλα. Από κει και πέρα, δουλεύουμε την τεχνική με την μπάλα, την τεχνική πάνω στην πατερίτσα αλλά και την ομαδική τακτική».
Το άθλημα δεν έχει ιδιαίτερες διαφορές σε σχέση με το ποδόσφαιρο που ξέρουμε. Οι αγώνες παίζονται 7 εναντίον 7. Όλοι οι παίκτες που αγωνίζονται πρέπει να έχουν υποστεί ακρωτηριασμό στο ένα πόδι, εκτός από τον τερματοφύλακα, που πρέπει να έχει στο χέρι. Ο τερματοφύλακας δεν επιτρέπεται να βγει από την περιοχή, ενώ οι παίκτες δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τις πατερίτσες ούτε για να κοντρολάρουν την μπάλα ούτε για να κερδίσουν κάποιο πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων τους.
Επίσης, δεν υπάρχει οφσάιντ κι έτσι η αμυντική τακτική προσαρμόζεται ανάλογα. Δηλαδή, οι ομάδες παίζουν με βάθος στην άμυνα και όχι γραμμή, όπως λέμε. Τα συστήματα, φυσικά, διαμορφώνονται ανάλογα με τις δυνατότητες των ομάδων (σ.σ. στο πρόσφατο φιλικό με την Αγγλία η δική μας ομάδα αγωνίστηκε σε παράταξη 2-1-2-1).
Η πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών που απαρτίζουν την Εθνική Ομάδα δεν γεννήθηκε με αναπηρία. Οι περισσότεροι υπέστησαν ακρωτηριασμό εξαιτίας κάποιου τροχαίου (σ.σ. κυρίως με μηχανή), ενώ οι υπόλοιποι λόγω εργατικού ατυχήματος ή καρκίνου.
Ο Βασίλης Μπακογιάννης είναι στην ομάδα από την αρχή. Έπαιζε ποδόσφαιρο και πριν από το ατύχημα και είναι κάτι που φαίνεται γιατί το εσωτερικό φάλτσο που βάζει στην μπάλα όταν σουτάρει θα το ζήλευαν πολλοί.
«Είχα ένα πολύ σοβαρό τροχαίο με αυτοκίνητο το 2010. Έκατσα έξι μήνες στο νοσοκομείο, τους τέσσερις από αυτούς στην εντατική» μου λέει για το ατύχημα. «Ήταν δύσκολο να το αποδεχτείς;» τον ρωτάω. «Για μένα ήταν σαν να μην έγινε ποτέ. Στην αρχή δεν το ήξερα, γιατί ήμουν σε κώμα. Μόλις το συνειδητοποίησα, όμως, ήταν σαν να μη συνέβη. Σκέψουν ότι ήταν καλοκαίρι όταν πήρα εξιτήριο και πήγα κατευθείαν στην παραλία». «Ήταν δύσκολο να μάθεις να περπατάς ξανά;» «Ναι, ήταν δύσκολο, πόσο μάλλον για μένα, που ήμουν πολύ αδύναμος και όταν βγήκα από το νοσοκομείο ζύγιζα 25 κιλά. Ήθελε ασκήσεις, πολλές φυσικοθεραπείες και από κει και πέρα μαθαίνεις να περπατάς από την αρχή».
Το ίδιο ισχύει, φυσικά, και για τη μπάλα. Όσοι έπαιζαν και πριν, έπρεπε μετά να ξεχάσουν ό,τι ήξεραν και να τα μάθουν όλα από την αρχή. «Πριν από το ατύχημα έπαιζα κι εγώ ποδόσφαιρο. Μόλις σου συμβαίνει κάτι τέτοιο λες "πάει η μπάλα, τελείωσε", αλλά δεν ήταν έτσι» μου εξηγεί ο Πέτρος Τσίκουρας και προσθέτει: «Είναι δύσκολο. Πρέπει να μάθεις να περπατάς με τις πατερίτσες, μετά να μάθεις να τρέχεις μ' αυτές, να κοντρολάρεις, να πασάρεις, να σουτάρεις και να ενταχθείς στην ομάδα βήμα-βήμα».
«Τι σου συνέβη;» τον ρωτάω. «Τροχαίο, το 2009, με μοτοσικλέτα, κλασικά. Ε, μετά, νοσοκομείο, εντατική, αγώνας κι έγινε αυτό. Αλλά, ντάξει, οk» μου απαντάει, σηκώνοντας τους ώμους και φεύγει, γιατί οι άλλοι έχουν αρχίσει ήδη τα σουτ.
Για τον Σωτήρη Βαβαρούτσο αυτή είναι η πρώτη προπόνηση με την ομάδα. Έχει έναν μόνιμο τραυματισμό στο χέρι από τροχαίο με μηχανάκι από την εποχή που ήταν 20-21 ετών. Βέβαια, όπως λέει, ήταν τυχερός γιατί χτύπησε στον αυχένα και θα μπορούσε να είναι καθηλωμένος στο κρεβάτι.
Ο ίδιος θα παίζει τέρμα εφεξής. «Θα προσφέρω ό,τι μπορώ. Έπαιζα κι εγώ μπάλα παλιά, Αθηναϊκό και Δόξα Βύρωνα. Μετά πέρασα στον στίβο και στην ποδηλασία. Βγάζω το καπέλο σε αυτά τα παιδιά. Είναι ανερχόμενα αστέρια. Μπορεί να τους λείπει ένα μέλος, αλλά εγώ που έχω δύο πόδια νιώθω ένα τίποτα μπροστά τους. Τους παρακολούθησα και στο φιλικό, αλλά δεν έπαιξα. Στάθηκαν αρκετά καλά».
Η ομάδα δεν τους βοηθάει μόνο να αθληθούν αλλά και να κοινωνικοποιηθούν και να γίνουν πιο εξωστρεφείς. Να νιώσουν καλύτερα με το σώμα τους, να αποβάλουν την όποια συστολή μπορεί να νιώθουν. Γι' αυτό είναι σημαντικό, όπως μου εξηγεί ο Άρης Μαυρόπουλος, «αυτά τα παιδιά να παίζουν τουλάχιστον 1-2 παιχνίδια τον χρόνο. Το επόμενο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα είναι το 2020, δεν γίνεται να μην παίζουμε παιχνίδια επί δύο χρόνια. Αν δεν έχουμε χορηγό, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε αν θα τα καταφέρουμε. Αλλά αυτή η ομάδα αξίζει έναν χορηγό που θα στηρίξει την προσπάθειά της».
Με την κουβέντα η προπόνηση τελειώνει σιγά-σιγά και τα παιδιά ετοιμάζονται να παίξουν ένα εσωτερικό διπλό. Χωρίζονται σε ομάδες και μας ρωτάνε αν θέλουμε να παίξουμε. Ο Πάρις, ο φωτογράφος, διστάζει, αλλά εγώ δεν χάνω τέτοιες ευκαιρίες. Μπήκα στο γήπεδο, παρότι φορούσα τζιν και πουκάμισο, έβαλα από πάνω το πορτοκαλί διακριτικό που μας έδωσαν για να ξεχωρίζουμε και πήρα θέση στο κέντρο.
Η αλήθεια είναι πως στην αρχή ήμουν λίγο «κουμπωμένος». Δεν ήξερα πώς ακριβώς έπρεπε να παίξω. Πολύ γρήγορα, όμως, στις πρώτες κιόλας πάσες δηλαδή, κατάλαβα ότι αυτά τα παιδιά δεν μασάνε, γενικώς. Κοντρόλαραν, μάρκαραν και πάσαραν άψογα. Από άποψη τακτικής, ήξεραν πάντα τι να κάνουν μόλις έπαιρναν την μπάλα και πώς να πιέσουν στον χώρο όταν την έχαναν. Ένας από αυτούς κάρφωσε και ένα φάουλ στο «γάμα». Γυρίσε, μάλιστα, αμέσως στον φωτογράφο και του είπε με ένα τεράστιο χαμόγελο, «ελπίζω να το έπιασες».
Το παιχνίδι δεν κράτησε πολύ γιατί είχε συμπληρωθεί σχεδόν ο χρόνος που είχαμε το γήπεδο στη διάθεσή μας. Δεν ξέρω ποιος κέρδισε γιατί σκορ δεν κράτησε κανείς. Δεν είχε και πολλή σημασία βέβαια, φτάνει που το διασκεδάσαμε. Την ώρα που αλλάζαμε κάποιος μας πρότεινε να ξανάρθουμε την επόμενη εβδομάδα. Αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε όλοι γρήγορα, γιατί σε λίγο είχε Μουντιάλ.
Καθώς φεύγαμε, σκεφτόμουν ότι αυτά τα παιδιά δεν έχουν κανέναν λόγο να παρακολουθήσουν τους αγώνες του φετινού Παγκοσμίου Κυπέλλου. Έχουν ήδη κατακτήσει πολλές φορές το τρόπαιο. Στις καρδιές μας.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΨΑΣΚΗΣ
Πηγή: www.lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου