Ο London ήταν ένα γλυκό μικρό αγόρι που αγαπούσε πολύ τα αρκουδάκια του. Ήταν 6 ετών όταν η μαμά του τον σκότωσε ρίχνοντάς τον από μια γέφυρα. Ο Alex Spourdalakis δολοφονήθηκε επίσης από τη μητέρα και τη γιαγιά του. Στην αρχή προσπάθησαν να τον δηλητηριάσουν με υπνωτικά χάπια, αλλά δεν τα κατάφεραν και έτσι η μητέρα του τον μαχαίρωσε στο στήθος 4 φορές και έκοψε τους καρπούς του. Ήταν ένα έξυπνο αγόρι 14 ετών που αγαπούσε τα μπαλόνια και το κίτρινο χρώμα. Σε μια προσεκτικά σχεδιασμένη δολοφονία – αυτοκτονία, μια τετραμελής οικογένεια δηλητηριάστηκε από αέριο. Το ένα από τα παιδιά, ο Martin ήταν 10 χρονών και η αδερφή του η Elisa, 11. Τι είχαν όλα αυτά τα παιδιά κοινό; Ανήκαν όλα στο Φάσμα του Αυτισμού.
Είναι μια απεχθής τραγωδία ότι ιστορίες όπως αυτή συμβαίνουν και μάλιστα αρκετά συχνά. Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία υπολογίζεται ότι τουλάχιστον ένα παιδί, έφηβος ή ενήλικας με αναπηρία σκοτώνεται κάθε βδομάδα από το άτομο που το φροντίζει.
Η διαφορά μεταξύ νευροτυπικών και μη (αυτιστικών) θυμάτων.
Όταν παιδιά σκοτώνονται από τους γονείς τους ή τα άτομα που τα φροντίζουν η αντίδραση της κοινωνίας είναι απόλυτη. Ο δολοφόνος πρέπει να περάσει όλη του τη ζωή στη φυλακή. Οι πράξεις του ήταν εντελώς απεχθείς και πρέπει να πληρώσει ακριβά για αυτό που έκανε. Η κοινωνία είναι αναμφίβολα εχθρική απέναντι στο δολοφόνο.
Ωστόσο, οι απόψεις της κοινωνίας αλλάζουν όταν ο Αυτισμός ή άλλες αναπηρίες μπαίνουν στην εικόνα. Η αντίδραση των δημοσιογράφων στα ΜΜΕ, στα όργανα του δικαστηρίου και της κοινής γνώμης χαρακτηρίζεται από συμπάθεια για το άτομο που διέπραξε το φόνο. Η περιγραφή αλλάζει από «τον αιμοσταγή δολοφόνο» σε έναν «στοργικό γονιό» που υπέφερε και λύγισε κάτω από το βάρος της φροντίδας ή ακόμα σε έναν «δοτικό φροντιστή που σκότωσε γιατι οι άλλες εναλλακτικές ήταν αβάστακτες». Ο όρος δολοφονία από οίκτο/λύτρωσης (mercy killing) χρησιμοποιείται συχνά. Όσα άτομα καταδικάζονται έχουν να αντιμετωπίσουν λιγότερο αυστηρές ποινές.
Και όλως παραδόξως, η περιγραφή του θύματος γίνεται με μη κολακευτικό τρόπο. Ήταν δύσκολοι στο χειρισμό, χρειάζονταν συνεχώς φροντίδα (24 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα). Ήταν βάρος για την οικογένειά τους. Ήταν νοητικά καθυστερημένα. Ήταν βίαια. Κάποιες φορές έπρεπε να είναι περιορισμένα.
Η δολοφονία ενός αυτιστικού προσώπου εξακολουθεί φυσικά να είναι μια τραγωδία. Η κοινωνία δεν θα γιορτάσει ποτέ τον θάνατο ενός αθώου. Αλλά η πράξη της δολοφονίας κατά κάποιο τρόπο χάνει την τραγικότητά της – δεν αντιμετωπίζεται ως κάτι σωστό ή αναγκαίο, αλλά πάντα θεωρείται πιο «επιτρεπτό» σε σύγκριση με άλλες περιπτώσεις. Ξεκινούν συζητήσεις σχετικά με την απεγνωσμένη ανάγκη για υποστήριξη των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους, και η κοινή γνώμη συμφωνεί να μην κρίνει αυστηρά τον δολοφόνο γιατί δεν μπορεί να μπει στη θέση του και να κατανοήσει τις δυσκολίες που έχει περάσει. Αυτός ο τρόπος σκέψης μας όμως πρέπει να αλλάξει !
Δεν είναι περισσότερο επιτρεπτό.
Η ζωή ενός αυτιστικού ατόμου μπορεί να είναι πολύ δύσκολη. Μια πρόκληση. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Ωστόσο αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για να αφαιρέσεις τη ζωή κάποιου. Και υπονοώντας ότι μια τέτοια πράξη είναι κατανοητή; Νομίζω ότι το Autistic Self Advocacy Network το εξέφρασε πολύ σωστά «Όταν λέμε ότι «κάθε γονιός παιδιού με αναπηρία είχε στιγμές σαν αυτόν (τον δολοφόνο)» ή «μπες για λίγο στη θέση του» ή «το σύστημα έχει αποτύχει» ή «πρέπει να καταλάβεις πόσο δύσκολο είναι» δικαιολογούμε ένα γονιό που σκότωσε το παιδί του. Δεν έχει σημασία να λέμε «όχι ότι θα μπορούσα ποτέ να το εγκρίνω». Αν προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε και να δικαιολογήσουμε τη δολοφονία ενός παιδιού από το γονιό του, αν προσπαθήσουμε να το δούμε σαν κάτι κατανοητό, αναπόφευκτο ή φυσιολογικό, αν μπαίνουμε στη θέση και δικαιολογούμε όσους κακοποιούν και δολοφονούν, ελαχιστοποιούμε την σημασία και συγχωρούμε αυτή την πράξη. Και κάνοντας αυτό το πράγμα θέτουμε τις ζωές των ατόμων με αναπηρία σε κίνδυνο».
Τα άτομα που δολοφόνησαν τα αυτιστικά παιδιά τους έκαναν κάτι αναμφίβολα λάθος. Το λάθος τους είναι ασυγχώρητο. Τα παιδιά αυτά ήταν άνθρωποι. Είχαν ψυχή και καρδιά που έσφυζαν από ζωή. Χαμογελούσαν και γελούσαν. Είχαν χαρές, πράγματα που αγαπούσαν και πράγματα που αντιπαθούσαν. Έπρεπε να είχαν μέλλον. Δικαιούνταν να ζήσουν τη ζωή τους και να απολαύσουν την ομορφιά του κόσμου. Είναι τραγωδία το ότι τα παιδιά αυτά δεν είναι πια μαζί μας. Και είναι αξιοθρήνητο ότι αυτό συνέβη επειδή τα άτομα που εμπιστεύονταν για τη φροντίδα τους τα δολοφόνησαν. Δεν υπάρχει καμία «γκρίζα ζώνη» ηθικά. Η δολοφονία ενός αθώου ατόμου είναι λάθος.
Απόδοση του άρθρου There’s Something Wrong with the Way We Talk About Parents Who Murder Their Autistic Kids
Ιωάννα Αγγέλου
Ειδική Παιδαγωγός - Νηπιαγωγός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου