Βλέπεις μια έφηβη 15 χρονών να τραγουδάει συνέχεια το «Μια ωραία πεταλούδα». Να κάνει συνεχώς την ίδια παιδιάστικη ερώτηση και να περιμένει την ίδια απάντηση. Ακόμα και όταν τη σηκώνεις στον πίνακα για να λύσει δευτεροβάθμια εξίσωση. Τη λύνει τραγουδώντας, με μια τάξη να μην δίνει καμία σημασία στην παράφωνη εκτέλεσή της. Αλλά τη λύνει σωστά, γρήγορα, άνετα. Και χαίρεσαι που κάποιος (γονιός; εκπαιδευτικός;) έψαξε και ανακάλυψε τις δυνατότητες αυτού του παιδιού και δεν τις άφησε να χαθούν. Έδωσε τις δικές του μάχες στα πλαίσια μιας κοινωνίας και ενός εκπαιδευτικού συστήματος που πολύ εύκολα και γρήγορα σε βάζει σε ένα κουτάκι και σε ξεχνάει εκεί για πάντα. Σε ένα κουτάκι με μια ταμπέλα απέξω και μια λίστα με όσα δεν μπορείς να κάνεις. Πόσα παιδιά στο Φάσμα του Αυτισμού «χάθηκαν» μετά από πρόχειρες δεκάλεπτες αξιολογήσεις; Πόσα καταδικάστηκαν από την πρώτη μέρα να αποτύχουν σε μια τάξη που δεν πίστεψε ποτέ σε αυτά και δεν τους έδωσε καμία ευκαιρία;
Πριν από 4 χρόνια ήμασταν μέλη της ομάδας που υποστήριζε την έφηβη της ιστορίας. Σήμερα σπουδάζει υπολογιστές και σχεδιάζει ένα μέλλον γεμάτο επιτυχίες και χαρές.
Ιωάννα Αγγέλου
Ειδική Παιδαγωγός - Νηπιαγωγός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου