Όταν οι άνθρωποι σχολιάζουν τη συμπεριφορά “αυτού του παιδιού” σε δημόσιους χώρους, δείχνουν με το δάχτυλό τους εμένα σαν υπεύθυνη.
Πλησιάζω με τρόμο. Ξέρω από πριν την απάντηση στην ερώτησή μου. “Πώς ήταν;” ρωτάω τον διευθυντή του theater camp του πεντάχρονου γιού μου. «Δύσκολος να τον ελέγξεις. Έχεις τα χέρια σου γεμάτα με τον μικρό. Είναι πολύ γρήγορος και καλός στο να εξαφανίζεται. Γυρίστε την πλάτη σας για μερικά δευτερόλεπτα και θα τον βρείτε να παίζει στην άλλη άκρη του δωματίου», απαντάει γελώντας. Γελάω και εγώ, γιατί αυτή την αντίδραση περιμένουν οι άνθρωποι. Μου λένε ότι το παιδί μου είναι υπερκινητικό και εγώ γελάω. Πρέπει να γελάσω. Το ξέρω καλύτερα από τον καθένα. Μην χοροπηδάς πάνω στον καναπέ. Μην σκαρφαλώνεις στο πλαίσιο της πόρτα σαν αράχνη. Μην σκαρφαλώνεις στη βιβλιοθήκη. Μην πηδάς από την κουκέτα κάτω, πάνω στα κουκλάκια σου... Κανείς δεν το γνωρίζει αυτό καλύτερα από μένα.
Αλλά είναι πολύ δύσκολο να είναι δικό σου Αυτό το Παιδί. Μπορεί να είναι Αυτό το Παιδί στο σπίτι χωρίς να προκαλεί κανένα άλλο συναίσθημα παρά μια ενόχληση. Αλλά έξω από το σπίτι, σε δημόσιο χώρο, αυτή η ενόχληση γίνεται ντροπή. Ιδίως για κάποιον που έχει και εκείνος ΔΕΠΥ, υπάρχει πάντα η αίσθηση ότι οι άνθρωποι αμφισβητούν την ικανότητά σου ως γονέα. «Είναι σαν τη μαμά του» νιώθω να σκέφτονται οι άνθρωποι. «Εκείνη είναι που δεν έχει οργάνωση. Βάζω στοίχημα ότι είναι έτσι και σαν γονιός, αποδιοργανωμένη».
Είναι τα μικρά πράγματα. Η καλύτερη μου φίλη έχει ένα διακόπτη νερού στην πίσω αυλή της. Δεν ήξερε ότι υπήρχε εκεί, μέχρι που τον ανακάλυψε και τον άνοιξε ο γιός μου, μετατρέποντας ένα πολύ μεγάλο μέρος της αυλής του διπλανού σπιτιού σε έλος. Κάθε φορά λέμε στα παιδιά να μην το ξαναπειράξουν. Για τον Falcon, είναι σταθερή πηγή αναστάτωσης. Κάθε φορά λέμε «Αγόρια, μην το ανοίξετε» εκείνα απαντούν ότι δεν θα το κάνουν. Ο Falcon μπορεί να συγκρατηθεί για λίγη ώρα. Αλλά τελικά θα το ανοίξει, θα γίνει μούσκεμα και θα ξεντυθεί, βγάζοντας τα βρεγμένα του ρούχα. Τότε, τα άλλα αγόρια θα εμφανιστούν στην πόρτα και θα μας ανακοινώσουν με κατηγορηματικό ύφος ότι ο γιός μου άνοιξε πάλι το διακόπτη, αφενός για να μην κατηγορηθούν τα ίδια και αφετέρου για την διασκέδαση που νιώθουν φέρνοντας τον Falcon σε δύσκολη θέση. Ζητώ συγγνώμη, βάζουμε μέσα τα παιδιά και τα μαλώνουμε. Όλα ορκίζονται στα Legos τους ότι δεν θα αγγίξουν ποτέ ξανά το διακόπτη. Και τα παιδιά όλων των άλλων μπορούν πραγματικά να μείνουν μακριά από τον διακόπτη. Αλλά ο Falcon όχι και αυτό είναι κάτι που με απογοητεύει και με κάνει να θυμώνω.
Ή όταν είμαστε στο εστιατόριο. Τα αλλα παιδιά κάθονται ήσυχα και ζωγραφίζουν. Ο Falcon κατασκευάζει ένα όπλο με το πηρούνι και το μαχαίρι του. Του παίρνουμε το μαχαίρι. Χρησιμοποιεί το κουτάλι. Κάνει μπουρμπουλήθρες με το ποτό του, κρύβεται κάτω από το τραπέζι. Είναι όμως 5 ετών. Έχει περάσει η ηλικία που ο κόσμος θα συγχωρούσε μια τέτοια συμπεριφορά. Είναι το παιδί που κάνει την περισσότερη φασαρία, έχει συνεχώς απαιτήσεις και πρέπει συνέχεια να το σταματάς από τις εξυπνάδες που πάει να κάνει. Τον αγαπάμε όπως είναι. Αλλά νιώθουμε το βλέμμα του κόσμου επάνω μας. Για όλους στο εστιατόριο, ο γιος μου είναι Αυτό το Παιδί και εμείς οι ανίκανοι γονείς του.
Ή όταν είμαστε στην παιδική χαρά. Ο Falcon πετάει κουκουνάρια, μια δραστηριότητα που δεν αρέσει στους περισσότερους, αλλά εμένα δεν με πειράζει. Βρίσκει το πιο μεγάλο ραβδί και στρέφεται στα παιδιά κουνώντας το. Με ευγενικό τρόπο, σωστό, αφού θέλει απλά να παίξει και όχι να τα χτυπήσει. Κάνει ακροβατικά στα παιχνίδια, αρχίζει να τρέχει σαν παλαβός και τελικά βρίσκει έναν νεκρό σκίουρο. Κατουράει σε ένα δέντρο. Αυτή είναι μια συνηθισμένη έξοδος στην παιδική χαρά για εμάς. Για τους άλλους γονείς, θα ήταν απλά ένας εφιάλτης. Και αυτό σκέφτονται για μένα: ένας εφιάλτης που είναι δικό μου λάθος.
Μας αρέσει ο Falcon έτσι όπως. Μπορεί να είναι δύσκολος, αλλά είναι δικός μας και τον αγαπάμε. Προφανώς δεν θέλω να κάνει τατουάζ την λέξη ΔΕΠΥ στο μέτωπό του. Οι μισοί από όλους όσους συναντάμε άλλωστε, δεν πιστεύουν ότι υπάρχει ή ότι μπορεί να του δημιουργεί δυσκολίες. Νομίζουν ότι απλά χρειάζεται πειθαρχία και ίσως και καμία ξυλιά στον πισινό. Άλλοι πιστεύουν ότι αν πρόσεχα τη διατροφή του και του έδινα κινέζικα φυτικά συμπληρώματα θα ήταν όπως όλοι οι άλλοι. Και στις δύο περιπτώσεις δηλαδή η υπερκινητικότητα του Falcon είναι δικό μας λάθος. Και αυτό είναι πολύ δύσκολο φορτίο, ιδίως όταν προσπαθεί κάποιος να είναι καλός μπαμπάς/ μαμά.
Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι ο 5χρονος Falcon δεν μπορεί απλά να σταματήσει. Η παρορμητικότητα και η ανάγκη του να κινείται υπάρχει στον εγκέφαλό του. Χρειάζεται την κίνηση όπως τα άλλα παιδιά χρειάζονται το φαγητό και την στέγη. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν πώς μπορεί να καθίσει εκσταστασμένος για να παρκολουθήσει μια ταινία 2,5 ωρών της Pixar και μετά να προκαλέσει το απόλυτο χάος στην παιδική χαρά. Υπάρχει μια βαθιά παρανόηση σχετικά με τα συμπτώματα, τις αιτίες και τα μέσα αντιμετώπισης της ΔΕΠΥ. Και τα παιδιά μας είναι αυτά που πληρώνουν το τίμημα.
Μερικές φορές, όμως, οι γονείς πληρώνουν ακόμα πιο βαρύ τίμημα.
Απόδοση του άρθρου “His Mom Is to Blame for Her Son’s Misbehaviors” της Elizabeth Broadbent.
Ιωάννα Αγγέλου
Ειδική Παιδαγωγός - Νηπιαγωγός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου