«Πέντε άνθρωποι μαζί μου. Δεν τους ξέρω, δεν με ξέρουν. Τους κοιτάζω. Με τι κριτήρια μας χώρισαν στις σκηνές; Αν με άκουγε κάποιος θα με έλεγε αχάριστη. Θεωρούμαι τυχερή που έζησα. Δεν πρέπει να απαιτώ τίποτα άλλο».
Πρόκειται για το απόσπασμα ενός διηγήματος, με πρωταγωνίστρια μια πρόσφυγα, τη Λούσι, που η μαθήτρια του 1ου Γυμνασίου Ρέντη, Γεωργία Μαρία Δαρζέντα, «έπλασε» με τη φαντασία της για τις ανάγκες μαθητικού λογοτεχνικού διαγωνισμού με θέμα την προσφυγική κρίση.
Ερέθισμα για την 14χρονη μαθήτρια αποτέλεσαν οι εικόνες των προσφύγων που κατακλύζουν τηλεόραση, εφημερίδες και διαδίκτυο. Οι προβληματισμοί δεν περιορίζονται στο μυαλό της, στο δωμάτιο της, στην αυλή του σπιτιού της. Επεκτείνονται στην σχολική αίθουσα και τις συζητήσεις με συμμαθητές και καθηγητές.
«Σχεδόν όλοι οι ενήλικες με τους οποίους μίλησα έχουν βοηθήσει τους πρόσφυγες με κάποιον τρόπο, αλλά πιστεύουν πως η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί για πάντα. Είναι επίσης εξοργισμένοι με την ελληνική κυβέρνηση και την Ε.Ε. που δεν έχει κάνει κάτι για να τους βοηθήσει», δηλώνει στην «Κ» η Γεωργία Μαρία Δαρζέντα.
«Η αλήθεια είναι πως τα παιδιά παρακολουθούν μουδιασμένα και παγωμένα όσα διαδραματίζονται. Δεν μπορούν με τίποτα να αποδεχτούν το γεγονός πώς μπορεί να συμβαίνουν τόσες ανθρώπινες τραγωδίες και όχι μόνο να μην λύνεται το πρόβλημα, αλλά να διαιωνίζεται», εξηγεί στην «Κ» η κ. Δήμητρα Κανάκη, φιλόλογος στο ίδιο σχολείο.
Στο συγκεκριμένο σχολείο, όπου μεγάλο ποσοστό των μαθητών είναι παιδιά μεταναστών, δεν έχουν σημειωθεί, όπως η ίδια επισημαίνει περιστατικά ρατσισμού.
«Κάποια από αυτά τα παιδιά είναι φίλοι μου και η αντιμετώπισή μου είναι ίδια με όλους τους άλλους. Η ευρύτερη κοινωνία είναι ιδιαίτερα προστατευτική μαζί τους», συμπληρώνει η Γεωργία Μαρία Δαρζέντα.
«Στο σχολείο μου έχω συμμαθητές που είναι παιδιά μεταναστών με τα οποία έχω πολύ καλές σχέσεις. Ποτέ δεν σκέφτηκα να διαλέξω φίλους ανάλογα με την καταγωγή τους», υποστηρίζει και η Ελισάβετ Πάλη, μαθήτρια Γ΄ Γυμνασίου σε σχολείο του Κορυδαλλού.
Ωστόσο, υπάρχουν και παιδιά που νιώθουν απειλή από τα κύματα των προσφύγων που φτάνουν στην Ελλάδα.
«Η συνεχής προβολή από τα μέσα τα θλίβει και τα αγχώνει, γιατί πιστεύουν ότι μπορεί να κινδυνεύσουμε από την αθρόα εισροή μεταναστών. Γι’ αυτά πολλοί μετανάστες είναι τζιχαντιστές. Θα προτιμούσαν να φύγουν, γιατί η χώρα μας δεν μπορεί να θρέψει κι άλλους», σημειώνει η εκπαιδευτικός γαλλικής γλώσσας στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση Αχαΐας και μητέρα τριών παιδιών κ. Ελένη Ψυλοπαναγιωτοπούλου.
Όμως, «προσπαθούμε να κάνουμε τα παιδιά των μεταναστών στο σχολείο μας να νιώσουν ευπρόσδεκτα βάζοντας τον εαυτό μας στη θέση τους, γιατί ίσως κάποια μέρα να αναγκαστούμε να αφήσουμε και εμείς την χώρα μας», δηλώνει από την πλευρά της η κόρη της Αναστασία και μαθήτρια στο 1ο Γυμνάσιο Πατρών.
Στις εκκλήσεις για αλληλεγγύη και προσφορά πολλοί από τους μαθητές εμφανίζονται περισσότερο από πρόθυμοι. «Όταν μας λένε στο σχολείο να συγκεντρώσουμε πράγματα για τους πρόσφυγες πάντα προσφέρω τη βοήθειά μου», λέει στην «Κ» η Κωνσταντίνα, μαθήτρια στο 1ο γυμνάσιο Καισαριανής. Παρόλα αυτά υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει χώρος για όλους στην Ελλάδα.
Την ίδια άποψη συμμερίζεται και η κ. Γεωργία Κατσαρού μαθηματικός σε ΕΠΑΛ Πάτρας. «Κάποιοι μαθητές θα ήθελαν να βοηθήσουν, αλλά δεν ξέρουν πώς. Σκέφτονται ότι και για τις δικές τους οικογένειες τα πράγματα είναι πλέον δύσκολα», δηλώνει.
Τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες στην Ελλάδα επικαλείται και η Ελισάβετ Πάλη. «Θα προτιμούσα να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες να φτάσουν στον τελικό προορισμό τους, γνωρίζοντας ότι η χώρα μου δεν μπορεί αυτή τη χρονική στιγμή να τους φιλοξενήσει μόνιμα».
Εκφράζει παράλληλα την ελπίδα οι λέξεις «πρόσφυγας» και «πόλεμος» να σβηστούν από το λεξιλόγιο των ανθρώπων αυτών.
«Μακάρι ο μεγάλες δυνάμεις να σταματήσουν να σκέφτονται τα συμφέροντά τους συνέχεια και να συνειδητοποιήσουν ότι άδικα πολλοί άνθρωποι υποφέρουν και χάνουν τη ζωή τους εξαιτίας τους», προσθέτει.
Η κ. Βιργινία Σακκά, φιλόλογος στο 1ο Γυμνάσιο Πατρών έχει εισπράξει από συζητήσεις με μαθητές της «ότι ναι μεν καταλαβαίνουν πως υπάρχει πρόβλημα, δυσκολεύονται όμως να το κατανοήσουν σε βάθος».
Δεν είναι λίγες και οι περιπτώσεις που οι καθηγητές καλούνται να τηρήσουν τις ισορροπίες. Όπως δηλώνει η φιλόλογος - θεατρολόγος στο 1ο Γυμνάσιο Πατρών Ελένη Βαρδή «όταν κρίνεται απαραίτητο φροντίζω να δείχνω επιείκεια στα παιδιά μεταναστών, εξαιτίας των ιδιαίτερων συνθηκών που έχουν αντιμετωπίσει ή αντιμετωπίζουν, χωρίς ασφαλώς να διαταράσσω την ισορροπία της τάξης».
Το θέμα της προσφυγικής κρίσης έχει θίξει στην αίθουσα, πολλές φορές και με πρωτοβουλία των μαθητών, και η κ. Ευαγγελία Βράκα φιλόλογος στο 5ο Γυμνάσιο Κορυδαλλού.
«Τα αισθήματα των μαθητών απέναντι στους πρόσφυγες είναι αγνά, αν και όπως έχουν ομολογήσει στο οικογενειακό και φιλικό τους περιβάλλον δεν ακούν πάντα και τα καλύτερα σχόλια».
Πώς όμως αντιλαμβάνονται το πρόβλημα τα ίδια τα παιδιά μεταναστών; Ενδεικτικά:
«Πάντα όταν βλέπω φωτογραφίες ή εικόνες με πρόσφυγες, ιδιαίτερα μικρών παιδιών κλαίω. Δεν αντέχω να βλέπω ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους, επειδή δεν βρήκαν όσα είχαν ανάγκη στην πατρίδα τους», δηλώνει η 14χρονη μαθήτρια Μπάσμα Ελ Γκαμάλ με καταγωγή από την Αίγυπτο.
Την ανάγκη των παιδιών για παιχνίδι καλύπτει εθελοντικά η κ. Γκέλλυ Αυγερινοπούλου Αθηνέλη. Ως άνεργη μητέρα επισκέπτεται τακτικά το κέντρο φιλοξενίας στον Ελαιώνα για να κρατήσει συντροφιά στα προσφυγόπουλα. Η περιοχή μετατρέπεται σε μία απέραντη αλάνα και τα θλιμμένα πρόσωπα των παιδιών φωτίζονται. «Το παιχνίδι ξεπερνά την εθνικότητα, τη γλώσσα, την ηλικία, η παρεούλα αυτή είναι ένα πολύχρωμο μωσαϊκό», περιγράφει.
Η αποδοχή της διαφορετικότητας και η αλληλεγγύη αποτελούσαν ανέκαθεν θέμα μείζονος σημασίας για ολόκληρη την οικογένεια.
«Τα παιδιά μου μεγαλώνουν στην περιοχή του Ρέντη, όπου συναναστρέφονται καθημερινά συμμαθητές και φίλους διαφορετικής εθνικότητας, θρησκείας και οικονομικής κατάστασης και έχουν αναπτύξει στον μέγιστο βαθμό αντιρατσιστικά συναισθήματα».
«Το μήνυμα που δίνω ως γονιός είναι ότι πρέπει να βοηθάμε αυτούς τους ανθρώπους, γιατί και εμείς ως λαός βρεθήκαμε σε παρόμοια θέση. Ο ανθρωπισμός μας πρέπει να εκδηλώνεται προς όλους αυτούς που ζητούν τη βοήθειά μας, αλλά πρέπει να είμαστε και προσεκτικοί», συμπληρώνει η κ. Ελένη Ψυλοπαναγιωτοπούλου.
Μία διαφορετική παράμετρο του ζητήματος θίγει ως γονέας ο κ. Αντώνης Φιλιππίδης και η σύζυγος του Αργυρώ.
«Η πληροφόρηση από τα ΜΜΕ είναι χαοτική, με αποτέλεσμα τα παιδιά να μην μπορούν να σχηματίσουν ξεκάθαρη άποψη», υποστηρίζουν.
Οσο για το εάν θα πρέπει οι πρόσφυγες να παραμείνουν στην Ελλάδα, συμπληρώνουν πως «θα πρέπει οι ίδιοι να έχουν τη δυνατότητα να χαράξουν την πορεία τους».
«Δεν θα είχα πρόβλημα, αλλά αυτό δεν θα τους βοηθήσει σε κάτι, επειδή δεν θα έχουν δουλειά. Από την άλλη δεν θέλω να γυρίσουν πίσω, γιατί οι χώρες τους δεν είναι ασφαλείς και κινδυνεύουν», σημειώνει η Μπάσμα Ελ Γκαμάλ.
Στα μάτια ορισμένων παιδιών πάντως η λύση του προβλήματος φαντάζει απλή. «Πιστεύω ότι όλες οι χώρες της Ευρώπης πρέπει να ανοίξουν τα σύνορα τους και οι πρόσφυγες να μοιραστούν σε αυτές ανάλογα με τις δυνατότητές τους», δηλώνει η 14χρονη μαθήτρια του 1ου Γυμνασίου Ρέντη, Χριστίνα Αθηνέλη.
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου