Ποτέ δεν τα κατάφερα στη ζωγραφική. Σπιτάκι, δεντράκι, σύννεφα, ήλιος και ουρανός. Μέχρι εκεί φτάνουν οι ικανότητές μου. Και ίσως για αυτό το λόγο προτιμώ τα σκίτσα του υπολογιστή και τις φωτογραφίες στο μάθημά μου. Εδώ και 2 μήνες όμως ένας μικρός Πικάσο αναγκάζεται να βγαίνει από μέσα μου καθημερινά, αφού οι ζωγραφιές αποτελούν έναν από τους λίγους τρόπους επικοινωνίας μου με τον Στ., έναν κωφό μαθητή που δεν γνωρίζει νοηματική (ακόμα) και δεν μπορεί να εκφραστεί μέσω του προφορικού λόγου. Χωρίς γλώσσα προσπαθεί να επικοινωνήσει δείχνοντας αυτό που θέλει να πει. Έτσι, βάλαμε την ζωγραφική στη ζωή μας για να μπορούμε να συννενοούμαστε. Και ενώ στην αρχή ζωγράφιζε μόνο για να δείξει τι εννοεί ή να απαντήσει στις ερωτήσεις μου, τώρα πια ζωγραφίζει τις έννοιες που θέλει να μάθει στη νοηματική. Υποβρύχια, αίματα, βουνά και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς αποτυπώνονται με ή χωρίς χρώμα στο χαρτί και μεταμορφώνονται σε λέξεις και νοήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου