Η Ιστορία… τι μάθημα κι αυτό! Σελίδες και σελίδες γεμάτες ονόματα, πληροφορίες, όρους και ορισμούς. Μια κούραση, αλλά μ’ αρέσει!
Μπορεί να γίνει η Ιστορία παιχνίδι; Όταν ρωτάω τα παιδιά στο σχολείο μού απαντούν πως όχι, γιατί η Ιστορία είναι πολύ σοβαρό μάθημα κι έχεις να μάθεις πολλά. Κι άλλωστε με τα παιχνίδια παίζεις, δεν μελετάς. Αν όμως αυτή η μελέτη, η μάθηση, πάρει άλλη μορφή; Αν γίνει κάπως παιγνιώδης;
Μια ολόκληρη παιδαγωγική στηρίζεται στην αρχή «μαθαίνω παίζοντας», και δεν αφορά μόνο το νηπιαγωγείο, όπως πιστεύουν πολλοί, αλλά και το υπόλοιπο σχολείο.
Πώς ξεκίνησαν όλα αυτά και πώς ακολουθώ στα βιβλία μου αυτή την άποψη.
Όταν μπήκα στον χορό της διδασκαλίας, κι επειδή μ’ άρεσε η Ιστορία, αποφάσισα να κάνω το χόμπι μου δουλειά. Άρχισα λοιπόν να οργανώνω εκπαιδευτικά προγράμματα σε αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία για τους μαθητές μου. Εκείνη την εποχή έτρεμα μην ξεχάσω να τους πω ό,τι ήξερα και δεν ήξερα για κάθε θέμα. Όλα αυστηρά και σωστά, να μην παρεκκλίνω από τα δεδομένα. Δεν μπορούσα να φανταστώ τι αποκόμιζαν τότε τα παιδιά, αλλά όσο τα έβλεπα να ευχαριστιούνται και να συμμετέχουν στο μάθημα εκτός τάξης ήμουνα κι εγώ ικανοποιημένη.
Ξανακοιτάζοντας σήμερα τα πρώτα βιβλία που έγραψα, απόρησα με τον εαυτό μου! Τόση αυστηρότητα… ναι, είχαν ενδιαφέρουσα εικονογράφηση, ναι, ήταν γραμμένα για να γίνουν κατανοητά από παιδιά του δημοτικού, ωστόσο κάτι έπρεπε να αλλάξει.
Με την πάροδο του χρόνου και με την πείρα που αποκτούσα, άρχισα σιγά σιγά να παίρνω ελευθερίες, να αφήνομαι και να γίνομαι σαν παιδί. Γνώρισα καλά τα παιδιά κι έμαθα με τι τελικά ευχαριστιούνται. Τα παιδιά θέλουν λίγο παραμύθι, λίγη φαντασία, έξυπνα κείμενα να διαβάσουν, όχι μόνον «ορθά». Το εγχείρημα στέφτηκε με το Κρατικό Βραβείο στο βιβλίο Μικρές ιστορίες του μουσείου, που γράψαμε με τον Πάνο Βαλαβάνη. Το κλειδί είχε βρεθεί! Με τη φαντασία παίζεις, κουνάς το μυαλό σου, μοιράζεσαι.
Στη συνέχεια σκέφτηκα να εμπλουτίσω τα βιβλία μου με πιο πρακτικές δραστηριότητες, μικρά παιχνίδια,puzzle, ασκήσεις παρατηρητικότητας. Ήταν ένας από τους δρόμους να κινητοποιήσω τους αναγνώστες. Η βαθύτερη σκέψη μου ήταν ότι κάθε αναγνώστης θα είναι καλό να οικειοποιείται το βιβλίο του, με την έννοια να μπορεί να επέμβει πάνω του.
Προχώρησα κι άλλο. Άρχισα να προσθέτω πληροφορίες λίγο άσχετες με το θέμα, γραμμένες όμως με τρόπο που να σε στέλνουν σε άλλα πεδία. Σχεδίαζα δηλαδή κάτι σαν παράλληλη ιστορία, όπως στα βιβλίαΜακρυγιάννης, Νέο Μουσείο της Ακρόπολης και Περπατώντας τις εποχές του Βυζαντίου.
Στο τελευταίο μου βιβλίο, Τι και πώς στην Προϊστορία, ο αναγνώστης μπορεί να βγει και έξω από το βιβλίο! Τα παιχνίδια πλέον δεν είναι στο χαρτί. Είναι κατασκευές –όπλα, εργαλεία, ρούχα, ζωγραφική– με απλά υλικά, «όπως έκαναν» στην προϊστορική εποχή. Ο στόχος των δραστηριοτήτων είναι να βάλουν το παιδί σε μια πραγματική συνθήκη έρευνας, πειραματισμού και λύσης προβλημάτων αντίστοιχων μ’ εκείνα που είχαν να αντιμετωπίσουν οι προϊστορικοί άνθρωποι και να τα οδηγήσουν να σκεφτούν λίγο σαν αρχαιολόγοι. Κι ακόμα, εκτός από σκέψη κι εφευρετικότητα, απαιτούν συνεργασία – και μάλιστα όχι μόνο ανάμεσα σε φίλους της ίδιας ηλικίας, αλλά και με μεγαλύτερους, οποιονδήποτε έχει όρεξη να παίξει με τα παιδιά, γονείς, παππούδες, δασκάλους.
Εγώ δηλώνω ότι μ’ αρέσει να παίζω και ό,τι προτείνω στους αναγνώστες το έχω δοκιμάσει και το έχω ευχαριστηθεί.
Τι και πώς στην Προϊστορία
Οδηγός για παιδιά
Μαρίζα Ντεκάστρο
εικονογράφηση: Αλέξια Οθωναίου
Κέδρος
79 σελ.
Τιμή € 12,00
Πηγή: diastixo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου