Ο ποδηλατικός κόσμος μιλά για ένα θαύμα. Στους Παραολυμπιακούς του Πεκίνου είχε κερδίσει δύο ασημένια μετάλλια στους αγώνες με αμαξίδιο. Τώρα, έπειτα από ένα ατύχημα στην προπόνηση η 27χρονη Monique van der Vorst (Μονίκ βαν ντερ Βορστ) όχι μόνο περπατά, αλλά εντάχθηκε και στην πρώτη επαγγελματική ομάδα γυναικείας ποδηλασίας στη χώρα της, την Ολλανδία.
Η Monique van der VorstΗ Μονίκ είχε μείνει παράλυτη από τη μέση και κάτω στα 13 της έπειτα από μια επέμβαση για τη διόρθωση ενός προβλήματος που είχε στο περπάτημα. Εκτοτε παρέμεινε καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι, αυτό όμως δεν την εμπόδισε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό και να γίνει μέλος της ολλανδικής εθνικής ομάδας για τους Παραολυμπιακούς του 2008, ενώ έναν χρόνο αργότερα πήρε μέρος στο πρωτάθλημα Ironman στη Χαβάη, έναν από τους πιο σκληρούς αγώνες τριάθλου στον κόσμο.
Πέρσι τον Μάρτιο, στη διάρκεια προπόνησης στη Μαγιόρκα για τους Παραολυμπιακούς του 2012, ένας συναθλητής της τη χτύπησε από πίσω και την έριξε κάτω από το αμαξίδιό της. Εμφανίστηκαν σπασμοί στα πόδια της και εισήχθη στο νοσοκομείο για να αντιμετωπιστούν οι έντονοι πόνοι που ένιωθε στη μέση της. Τον Ιούνιο άρχισε να αισθάνεται ένα γαργαλητό στο αριστερό της πόδι που σταδιακά εξαπλώθηκε και στο δεξί. Με εντατική φυσικοθεραπεία και συχνή άσκηση μπόρεσε και απέκτησε τον πλήρη έλεγχο των ποδιών της τα οποία δυνάμωσαν. Στις 20 Νοεμβρίου του 2010 – την ημέρα των γενεθλίων της – μπόρεσε να περπατήσει και πάλι, έπειτα από 14 χρόνια.
«Η ξαφνική αλλαγή, δηλαδή ότι μπορείς να στέκεσαι αντί να είσαι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι – αυτή η αίσθηση είναι απερίγραπτη επειδή ξαφνικά όλος ο κόσμος αποκτά άλλη προοπτική, όλα είναι πολύ πιο χαμηλά και εγώ αισθάνομαι πιο μεγάλη», είχε πει τότε η Μονίκ. «Είναι υπέροχο να μπορείς να περπατάς δίπλα σε κάποιον στον δρόμο και να τον κοιτάς ευθεία στα μάτια. Ομως πραγματικά εάν δεν έχει ζήσει κάποιος τη διαφορά δεν μπορεί να συλλάβει ο νους του το θαύμα που έζησα». Καθώς αγαπούσε ιδιαίτερα τον αθλητισμό, άρχισε και πάλι τις προπονήσεις και φέτος την άνοιξη πήρε μέρος σε αγώνες ποδηλασίας. Η εντυπωσιακή ιστορία της καλύφθηκε στις εφημερίδες της χώρας της και η Rabobank – που ξεκινούσε την επιλογή για την πρώτη επαγγελματική γυναικεία ομάδα – την επέλεξε, αναγνωρίζοντας το κουράγιο της. «Η Μονίκ έχει το κατάλληλο αθλητικό πνεύμα και το τεράστιο πάθος που χρειάζεται για αυτήν τη δουλειά», δήλωσε ο εκπρόσωπος της ομάδας Λικ Εσεμγκά.
Η Μονίκ βαν ντερ Βορστ δεν χορταίνει να περπατά, να κάνει ποδήλατο, να αθλείται – σε υπερβολικούς ρυθμούς κάποιες φορές. Το καλοκαίρι πήρε μέρος σε έναν ποδηλατικό αγώνα 265 χιλιομέτρων. «Το Limburgs Mooiste είναι ένα τεράστιο ποδηλατικό γεγονός στο οποίο συμμετέχουν περισσότεροι από 20.000 άνθρωποι κάθε χρόνο», γράφει στο μπλογκ της. «Οι συμμετέχοντες μπορούν να διαλέξουν διάφορες διαδρομές. Εγώ επειδή έπρεπε να αναπληρώσω τα χαμένα χρόνια, επέλεξα την πιο μεγάλη διαδρομή. Ηταν η αρχή ενός νέου κεφαλαίου στη ζωή μου. Πέρασα περισσότερες από 12 ώρες πάνω στο ποδήλατο αλλά δεν με ένοιαζε. Ηταν μια υπέροχη νίκη απέναντι στον εαυτό μου!».
Η Monique van der VorstΗ Μονίκ είχε μείνει παράλυτη από τη μέση και κάτω στα 13 της έπειτα από μια επέμβαση για τη διόρθωση ενός προβλήματος που είχε στο περπάτημα. Εκτοτε παρέμεινε καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι, αυτό όμως δεν την εμπόδισε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό και να γίνει μέλος της ολλανδικής εθνικής ομάδας για τους Παραολυμπιακούς του 2008, ενώ έναν χρόνο αργότερα πήρε μέρος στο πρωτάθλημα Ironman στη Χαβάη, έναν από τους πιο σκληρούς αγώνες τριάθλου στον κόσμο.
Πέρσι τον Μάρτιο, στη διάρκεια προπόνησης στη Μαγιόρκα για τους Παραολυμπιακούς του 2012, ένας συναθλητής της τη χτύπησε από πίσω και την έριξε κάτω από το αμαξίδιό της. Εμφανίστηκαν σπασμοί στα πόδια της και εισήχθη στο νοσοκομείο για να αντιμετωπιστούν οι έντονοι πόνοι που ένιωθε στη μέση της. Τον Ιούνιο άρχισε να αισθάνεται ένα γαργαλητό στο αριστερό της πόδι που σταδιακά εξαπλώθηκε και στο δεξί. Με εντατική φυσικοθεραπεία και συχνή άσκηση μπόρεσε και απέκτησε τον πλήρη έλεγχο των ποδιών της τα οποία δυνάμωσαν. Στις 20 Νοεμβρίου του 2010 – την ημέρα των γενεθλίων της – μπόρεσε να περπατήσει και πάλι, έπειτα από 14 χρόνια.
«Η ξαφνική αλλαγή, δηλαδή ότι μπορείς να στέκεσαι αντί να είσαι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι – αυτή η αίσθηση είναι απερίγραπτη επειδή ξαφνικά όλος ο κόσμος αποκτά άλλη προοπτική, όλα είναι πολύ πιο χαμηλά και εγώ αισθάνομαι πιο μεγάλη», είχε πει τότε η Μονίκ. «Είναι υπέροχο να μπορείς να περπατάς δίπλα σε κάποιον στον δρόμο και να τον κοιτάς ευθεία στα μάτια. Ομως πραγματικά εάν δεν έχει ζήσει κάποιος τη διαφορά δεν μπορεί να συλλάβει ο νους του το θαύμα που έζησα». Καθώς αγαπούσε ιδιαίτερα τον αθλητισμό, άρχισε και πάλι τις προπονήσεις και φέτος την άνοιξη πήρε μέρος σε αγώνες ποδηλασίας. Η εντυπωσιακή ιστορία της καλύφθηκε στις εφημερίδες της χώρας της και η Rabobank – που ξεκινούσε την επιλογή για την πρώτη επαγγελματική γυναικεία ομάδα – την επέλεξε, αναγνωρίζοντας το κουράγιο της. «Η Μονίκ έχει το κατάλληλο αθλητικό πνεύμα και το τεράστιο πάθος που χρειάζεται για αυτήν τη δουλειά», δήλωσε ο εκπρόσωπος της ομάδας Λικ Εσεμγκά.
Η Μονίκ βαν ντερ Βορστ δεν χορταίνει να περπατά, να κάνει ποδήλατο, να αθλείται – σε υπερβολικούς ρυθμούς κάποιες φορές. Το καλοκαίρι πήρε μέρος σε έναν ποδηλατικό αγώνα 265 χιλιομέτρων. «Το Limburgs Mooiste είναι ένα τεράστιο ποδηλατικό γεγονός στο οποίο συμμετέχουν περισσότεροι από 20.000 άνθρωποι κάθε χρόνο», γράφει στο μπλογκ της. «Οι συμμετέχοντες μπορούν να διαλέξουν διάφορες διαδρομές. Εγώ επειδή έπρεπε να αναπληρώσω τα χαμένα χρόνια, επέλεξα την πιο μεγάλη διαδρομή. Ηταν η αρχή ενός νέου κεφαλαίου στη ζωή μου. Πέρασα περισσότερες από 12 ώρες πάνω στο ποδήλατο αλλά δεν με ένοιαζε. Ηταν μια υπέροχη νίκη απέναντι στον εαυτό μου!».
Πηγή: Αναπηρία Τώρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου