Τα καημένα τα παιδιά του σχολείου, τα λυπάμαι. Να πρέπει από τα δεκαπέντε και τα δεκατρία να μπαίνουν στο κουρμπέτι της πολιτικής ανάδειξης, θέλουν δε θέλουν… Να πρέπει να παίρνουν μέρος σε όλες αυτές τις αναμετρήσεις, ή να οφείλουν απλώς να γυρίσουν την πλάτη στο σχολείο και όλα όσα θα μπορούσε να τους προσφέρει και να αφοσιωθούν στο φροντιστήριο, άλλη τραγωδία απώλειας κι αυτή.
Νομίζετε ότι είναι εύκολο, ότι έχει πλάκα; Ακούγεται πρακτικό, τα σχολεία κλείνουν, τα παιδιά πάνε φροντιστήριο κι ούτε γάτα ούτε ζημιά. Κι αν ήθελαν το σχολείο, σε ποιον θα τολμήσουν να το πουν; Αν προτιμούσαν αυτό που δικαιούται κάθε έφηβος, το λίγο χρόνο που μοιάζει απέραντος και ξεχειλωμένος, αυτά τα τρία, τα τέσσερα χρονάκια, αυτό το μοναδικό κι ανεπανάληπτο προνόμιο που αν το χάσουν δεν επανέρχεται, από ποιον θα το διεκδικήσουν;
Κοιτάχτε τις φωτογραφίες από τη φτωχή Αφρική και την Ασία. Τα παιδιά δεν δικαιούνται εφηβεία κι αυτό είναι μια από τις χειρότερες στερήσεις. Δώδεκα χρονών και δέκα κι εννιά τα κοριτσάκια παντρεύονται, τα αγοράκια πιάνουν δουλειά, κι ωστόσο είναι παιδιά ακόμα που τα σπρώχνουν να ξεζουμιστούν φρέσκα- φρέσκα στις ανάγκες των μεγάλων. Είμαστε τόσο τυχεροί που ανήκουμε στην πολυτελή πολιτισμένη μεριά της ανθρωπότητας, μπορούν τα παιδιά μας να πηγαίνουν σχολείο, μάλιστα είναι υποχρεωτικό μέχρι τα 15. Σπουδαία, τεράστια κατάκτηση, που την αφήνουμε να ακυρωθεί παρατώντας τα μόνα να τα βγάλουν πέρα μ’ αυτό το τρομερό χάος που αφήσαμε να επικρατήσει. Να υφίστανται αυτή την ένταση με τις καταλήψεις και τις μαθητικές συνελεύσεις, όπου επιβάλλονται οι πιο τσαμπουκάδες, ή έστω οι πιο ικανοί, όμως ακόμα είναι παιδιά, χρειάζονται το καθένα το χρόνο του για να βρουν τις κλίσεις τους, να διαλέξουν τους φίλους τους, να βυθομετρήσουν τις ψυχές τους.. Ίσως έχουν άλλες ικανότητες. Τι καταναγκασμό, τι ψυχοπλάκωμα περνάνε.
Τα παιδιά χρειάζονται τους ρυθμούς του σχολείου και τη φιλοδοξία του σχολείου που δεν σε αποκλείει από τίποτε πριν τα δεκαπέντε και τα δεκάξι, για να ανακαλύψουν τι τους συγκινεί, πού βρίσκονται και πού πατάνε. Κι αυτό δεν μπορεί να το προσφέρει το φροντιστήριο.
Το σχολείο δεν είναι μόνο μαθήματα και διάλειμμα, δεν είναι μόνο μόρφωση και κοινωνικοποίηση. Είναι κυρίως η πολυτέλεια αυτού του χρόνου. Αν λειτουργεί κανονικά, πηγαίνει ρολόι με τα προγράμματα και τους κανόνες του, μπορούν τα παιδιά να περνάνε τις ταραχές της εφηβείας τους και να ελπίζουν ότι θα τα βγάλουν πέρα.
Αυτό που χάνουν από τη μη ήρεμη λειτουργία του σχολείου δεν πρόκειται να το αναπληρώσουν ποτέ. Και το χειρότερο είναι πως δεν θα καταλαβαίνουν τι τους φταίει. Αλλά οι γονείς δεν το καταλαβαίνουν ούτε αυτοί; Οι καθηγητές, δεν το καταλαβαίνουν ούτε αυτοί;
Μια από τις μεγαλύτερες κοινωνικές διακρίσεις σήμερα είναι το γεγονός ότι μόνο τα ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν κανονικά και τα παιδιά του δημοσίου υφίστανται αυτή την τρομερή ταλαιπωρία. Η μεγαλύτερη επανάσταση που θα μπορούσαν να κάνουν οι καθηγητές θα ήταν να κρατάνε με κάθε τρόπο τα σχολεία ανοιχτά και να λειτουργούν.
Πηγή: protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου