Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Πήδηξε στο κενό γιατί δεν άντεχε άλλο τις προσβολές και τις απειλές

Στις 7:30 μιλούσε στο κινητό. Στις 7:35 πέταξε το κινητό κι έπειτα πήδηξε από το μπαλκόνι. Επεσε μπροστά από τις κερκίδες με το κεφάλι και σκοτώθηκε ακαριαία. Στις 8:20 που ήρθα, είχε φτάσει ήδη η αστυνομία, ενώ το ασθενοφόρο είχε φύγει...».
Οι μαθητές της Γ’ Λυκείου των εκπαιδευτηρίων Μάνεση έμειναν εμβρόντητοι, όταν λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι, αντίκρισαν το πτώμα του συμμαθητή τους μπροστά στις κερκίδες της αυλής.
Ο 17χρονος Γιώργος πήδηξε από τον τρίτο όροφο την ώρα που στο σχολείο βρίσκονταν λίγοι μαθητές και καθηγητές. Είχε αφήσει σημείωμα στους γονείς του, στο οποίο ζητούσε συγνώμη κι εξηγούσε τους λόγους που τον ώθησαν στο κενό...
Λίγες ώρες μετά το τραγικό συμβάν, οι συμμαθητές του άρχισαν να αναρωτιούνται μήπως κι οι ίδιοι άθελά τους, με κάποιες άσχημες συμπεριφορές απέναντί του, επηρέασαν αρνητικά την ψυχολογική του κατάσταση ή πλήγωσαν τον συμμαθητή τους.
Αδιέξοδα
Οπως με περίσσια σοφία διατύπωσε ένας φίλος του Γιώργου: «Η εφηβεία είναι η καλύτερη αλλά και η πιο δύσκολη περίοδος για ένα παιδί. Εκεί που ένας ενήλικας θα έβλεπε μια πρόκληση κάποια παιδιά βλέπουν αδιέξοδα...».
Ο Γιώργος ήταν ένας έφηβος με όλα τα χαρακτηριστικά της ηλικίας του και επιπλέον με μυωπικά γυαλιά, κοντούλης με παραπανίσια κιλά και έντονη εσωστρέφεια. Τα στοιχεία αυτά φαίνεται ότι ήταν αρκετά για τους συμμαθητές του για να τον κοροϊδεύουν και συχνά πυκνά να εκτοξεύουν προσβλητικές εκφράσεις για τον 17χρονο.
Τώρα οι συμμαθητές του αλλά και μαθητές από όλες τις τάξεις του σχολείου κάνουν λόγο για χλευαστική και πολλές φορές βίαιη αντιμετώπιση του Γιώργου, συμπεριφορές που μπορούν να καταρρακώσουν οποιονδήποτε, πόσω μάλλον ένα 17χρονο έφηβο.
Το μήνυμα που δίνει συμμαθητής του Γιώργου μέσα από τις σελίδες του Ιντερνετ σοκάρει: «Παιδιά... είδατε πού καταντάει ο μαθητής όταν δέχεται προσβλητικές εκφράσεις από άλλους. Ρατσισμός και απειλές δημιουργούν σε όλους μας ψυχολογικά προβλήματα.
Ο άνθρωπος που ρεζιλεύεται κάθε μέρα από τον οποιονδήποτε οδηγείται σε αυτό το φρικτό πράγμα, την αυτοκτονία. Το σωματικό βάρος δεν έχει καμία σημασία... κανείς δεν είναι τέλειος. Αυτή τη μέρα θα τη θυμόμαστε για πάντα και ας πούμε ΤΕΛΟΣ στην κοροϊδία και στον ρατσισμό».

Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ
«Δεν δημιούργησε ποτέ πρόβλημα»
Ο γενικός διευθυντής των εκπαιδευτηρίων, κ. Παναγιώτης Μάνεσης, υποστηρίζει ότι ο Γιώργος είχε φυσιολογική συμπεριφορά και τις ανάλογες αντιδράσεις για την ηλικία του. «Ηταν λίγο εσωστρεφής, αλλά τίποτα δεν πρόδιδε τάσεις αυτοκτονίας ή σκέψεις γύρω από αυτό. Οι επιδόσεις του στα μαθήματα χαρακτηρίζονται μέτριες και δεν ήταν από τα παιδιά που αγχωνόταν ιδιαίτερα για τα μαθήματα ή τις επερχόμενες πανελλήνιες εξετάσεις. Ηταν πολύ καλό παιδί και δεν δημιούργησε ποτέ κανενός είδους πρόβλημα.
Οι γονείς του στέκονταν πάντα στο πλευρό του. Αυτό που προέχει τώρα είναι η συμπαράσταση όλων μας, τόσο στην οικογένεια του Γιώργου όσο και στους συμμαθητές και φίλους του, οι οποίοι έχουν υποστεί σοκ. Η ψυχολόγος του σχολείου έχει αναλάβει την υποστήριξη των παιδιών, αλλά και οι καθηγητές θα κάνουν ό,τι μπορούν για να επουλώσουν τις πληγές».

e-ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΑΠΟ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ
«Υπάρχουν πολλά παιδιά σαν τον Γιώργο που τα κοροϊδεύουν»
Δύο μόλις μέρες μετά την κηδεία του 17χρονου, έντονος προβληματισμός, ατέρμονοι διάλογοι και θλίψη κυριαρχούν τόσο στις σχολικές αίθουσες των εκπαιδευτηρίων, όσο και στις σελίδες του Διαδικτύου, όπου έχει στηθεί ένας διάλογος συναισθηματικής εκτόνωσης φίλων και γνωστών. «Εχουν αναρωτηθεί άραγε πώς είναι να γυρνάει κάποιος από το σχολείο και να παρακαλάει την οικογένειά του να μην ξαναπάει εκεί, επειδή τον χλευάζουν... να κλαίει κάθε μέρα, γιατί πληγώνεται από μερικά παιδιά που απλά δεν έχουν ήθος».
«Το να ρίχνεις ανάποδες και να ανοίγουν μύτες είναι πιο ταπεινωτικό και δύσκολα ανεβάζεις την ψυχολογία σου μετά από αυτό». Οπως, χαρακτηριστικά, οι ίδιοι οι φίλοι και οι συμμαθητές του λένε, «όταν ο μαθητής δέχεται καθημερινά προσβλητικές εκφράσεις, απειλές και βιώνει τον ρατσισμό νιώθει πολύ άσχημα ψυχολογικά. Οταν μάλιστα, αυτό γίνεται σε καθημερινή βάση, τότε μπορεί κανείς να στρεσαριστεί αφόρητα. Μέσα στο σχολείο υπάρχουν πολλά τέτοια παιδιά σαν το Γιώργο... Παιδιά που τα κοροϊδεύουν όλοι επειδή είναι διαφορετικά... επειδή δεν είναι σκάρτα».
Η ψυχολογική πίεση σε συνδυασμό με μία ερωτική απογοήτευση που είχε ο Γιώργος, σύμφωνα με τους φίλους του, ήταν ίσως η πιθανή αιτία της απόφασής του να πηδήξει από το παράθυρο.
«Ο Γιώργος ήταν κλειστό παιδί και δεν μιλούσε πολύ. Είχε μια ερωτική απογοήτευση τον τελευταίο καιρό που μάλλον τον προβλημάτισε πολύ», λέει ο φίλος του Βασίλης Μ.

Πηγή : Έθνος, 30/1/2010. Για να διαβάσετε το άρθρο, πατήστε εδώ . 

3 σχόλια:

  1. ....να παρακαλάει την οικογένειά του να μην ξαναπάει εκεί, επειδή τον χλευάζουν.... να κλαίει κάθε μέρα, γιατί πληγώνεται από μερικά παιδιά που απλά δεν έχουν ήθος....
    Κάπως έτσι εγώ απλά σταμάτησα το σχολείο όταν έγινα 18, ήταν η δική μου "επανάσταση" εναντίον τους. Γιατί θυμάμαι πλέον, την καρδιά μου κάθε μέρα να σπάει με τον ήχο του ξυπνητηρίου, τα πόδια μου να τρέμουν και η μητέρα μου που ερχόταν να με ξυπνήσει μ' ένα γλυκό λόγο και εγώ έκλαιγα στην αγκαλιά της και την παρακαλούσα να μ'αφήσει να μείνω σπίτι και η ίδια με μια γλυκιά φωνή "να'ρθω μαζί σου, να μιλήσω στους δασκάλους, να αλλάξουμε σχολείο, αλλά πρέπει να πας σχολείο γιατί θέλω να σε δω μορφωμένη"... Και'γω αναγκαζόμουν να σταματήσω το κλάμα γιατί αν έφερνα την μητέρα μου μαζί μου στο σχολείο θα συνεχίζονταν ακόμη περισσότερο οι χλευασμοί... Από το δημοτικό ήμουν γι'αυτούς το χοντρό κορίτσι, που κοιτάζοντας τώρα τις φωτογραφίες δεν ήμουν, απλά είμαι πιο φαρδιά σαν σωματική διάπλαση, τα οστά μου είναι διανεμημένα πιο πλατιά από τους "κοινούς θνητούς και τα μοντέλα". Στο γυμνάσιο τα ίδια, σε άλλο σχολείο, με άλλους συμμαθητές. Στο λύκειο λιγόστεψαν μεν τα σχόλια, αλλά δεν έπαυαν να είναι αιχμηρά. 6κιλά παραπάνω από το φυσιολογικό είχα και τους άφησα να με καταστρέφουν, και τώρα έχω 50 κιλά περισσότερα... Έζησα την βία μέσα στο σπίτι από τον πατέρα μου και την βία στο σχολείο, μοναδικό στήριγμά μου η μητέρα μου και μοναδικό της στήριγμα εγώ. Λυπάμαι πολύ Γιώργο που έφυγες έτσι, μακάρι η ψυχή σου να άντεχε λίγο ακόμη πόνο. Ευτυχώς η δική μου άντεξε και ακόμη ζω. Ζω όμως σε έναν κόσμο παράλογο, κακό, μικρόψυχο. Ο ρατσισμός πρέπει να σταματήσει από το σπίτι, δεν πρέπει να δίνουμε στα παιδιά μας το μάθημα του ρατσισμού, όλοι είμαστε διαφορετικοί και όλοι είμαστε ωραίοι. Όλοι είμαστε τα παιδιά της γης, που θα'πρεπε να πιάναν γερά τα χέρια και όλοι μαζί να στήνανε χορό.....
    Ευχαριστώ που με ακούσατε και συγγνώμη για τον πόνο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είμαι παλιός μαθητής των εκπαιδευτηρίων Μάνεση γνώριζα τον Γιώργο καθότι είμασταν στο ίδιο σχολικό,στην ίδια θέση για περίπου 2 χρόνια. Δεν ξέρω πως ήταν η προσωπική του ζωή ούτε τι κατάσταση επικρατούσε στο σπίτι του,αυτό όμως που έμαθα 2 χρόνια δίπλα του είναι οτι ποτέ δεν πρέπει να χάνεις το κέφι σου οτι δυσκολία και αν αντιμετοπίζεις. Θυμάμαι κάθε πρωί ανάμεσα σε πολλές αγουροξυπνημένες φιγούρες προσώπων υπήρχε και μια που ήταν πάντα γελαστή και πάντα ευδιάθετη. Κάθε πρωί ήταν σαν μια καινούργια αρχή. Πριν 2 χρόνια ίσως δεν είχα τη δυνατότητα να καταλάβω τι αντίκτυπο θα είχαν ένα σωρό κουβέντες που οι περισσότερες από αυτές ήταν απλά για αστείο...Γιατί? Απλά για αστείο...Πού είναι τώρα το αστείο? Ποιός έχει το θράσος να γελάσει τώρα?(συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου). Μετά από το τραγικό συμβάν πραγματικά μετανιώνω για όποια κουβέντα είπα θέλοντας να αστειευτώ εις βάρος κάποιου παιδιού που απλά είναι διαφορετικό από εμένα και να ζητήσω μια μεγάλη συγνώμη από τους γονείς του Γιώργου γιατί νιώθω ότι φέρω μερίδιο ευθύνης για την τραγωδία που ζουν οι άνθρωποι αυτοί καθημερινά... Στο κάτω κάτω όλοι είμαστε διαφορετικοί... Άλλοι πολύ,άλλοι λίγο.Έχει σημασία?
    Πραγματικά λυπάμαι πολύ που το λεξιλόγιο μου είναι τόσο φτωχό και δεν μου δίνεται η δυνατότητα να γράψω και άλλα για τον Γιώργο. Ήταν ένα παιδί που πολλά θα ζήλευαν και ας ήταν λίγο πιο εύσωμος ή φορούσε γυαλιά...
    Γιώργο θα θυμάμαι πάντα αυτό που έμαθα κοντά σου αυτά τα 2 χρόνια σε ευχαριστώ και σου ζητώ ταπεινά συγνώμη.Ξέρω πως μία συγνώμη δεν είναι αρκετή αλλά δυστυχώς εμείς οι άνθρωποι λειτουργούμε με αυτόν τον λάθος,καμιά φορά,τρόπο και αντιλαμβανόμαστε κάποια πράγματα αφού είναι πολύ αργά... Με αφορμή το ατυχές συμβάν και εφόσον έπρεπε η πράξη σου να γίνει παράδειγμα της αισχρής συμπεριφοράς των ανθρώπων μεταξύ τους εύχομαι όσοι διαβάσουν αυτό το κείμενο να ευαισθητοποιηθούν και τότε θα ξέρω οτι ίσως να μην βοήθησα εσένα αλλά θα βοηθήσω κάποιον άλλο/η που θα πέσει θύμα της απανθρωπιάς που υπάρχει στον πλανήτη μας...
    Και πάλι συγνώμη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή