«Οι γονείς προτίθενται να θυσιάσουν τη δική τους ψυχαγωγία, όχι όμως και των παιδιών τους», λέει στα «ΝΕΑ» ο βραβευμένος Γάλλος εικονογράφος Ολιβιέ Ταλέκ
«Συχνά οι γονείς-που έχουν μεγαλύτερες φοβίες- φοβούνται να δώσουν ένα βιβλίο στα παιδιά τους για διάβασμα, αν τους ανησυχεί το περιεχόμενό του, ενώ τα παιδιά όταν το πιάσουν στα χέρια τους το διαβάζουν σαν να μη συμβαίνει τίποτα, γιατί είναι πολύ προσαρμοστικά», λέει στα «ΝΕΑ» ο Γάλλος εικονογράφος Ολιβιέ Ταλέκ.
Αυτό δεν εμποδίζει τους Γάλλους εκδότες να βγάζουν βιβλία για όλο και πιο δύσκολα θέματα απευθυνόμενοι σε όλο και μικρότερες ηλικίες. «Χαρακτηριστικό, ένα βιβλίο που εικονογράφησα πρόσφατα- λέγεται ΄΄La croute΄΄- που απευθύνεται σε παιδιά 4-5 ετών και μιλάει για τον θάνατο της μαμάς! Αντίστοιχα, υπάρχουν βιβλία για πεντάχρονα παιδιά που μιλούν ακόμη και για το σεξ, προσεκτικά βέβαια».
Ο Ολιβιέ Ταλέκ, που βρίσκεται στην Ελλάδα με την ευκαιρία της 3ης Έκθεσης Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου με τιμώμενη χώρα τη Γαλλία, είναι από τους γνωστότερους στη χώρα του εικονογράφους της νέας γενιάς. Έχει εικονογραφήσει περίπου 70 παιδικά βιβλία, έχει κάνει κινούμενα σχέδια, έχει εικονογραφήσει ειδικά ένθετα της «Liberation» και της «Le Μonde», αλλά και στο «Εlle» και το «Νouvel Οbservateur». Το βιβλίο του «Ο μεγάλος λύκος και ο μικρός λύκος», που κυκλοφορεί στα ελληνικά, βραβεύτηκε πρόσφατα στις ΗΠΑ ενώ έχει φιλοτεχνήσει εξώφυλλα για δεκάδες βιβλία γνωστών γαλλικών εκδοτικών οίκων.
«Το γαλλικό παιδικό βιβλίο ανθεί», λέει.
«Δεν επηρεάστηκε καθόλου από την κρίση, αντίθετα με το βιβλίο των ενηλίκων που έχει υποστεί ζημιά.
Φαίνεται πως οι γονείς προτίθενται να θυσιάσουν τη δική τους ψυχαγωγία, όχι όμως και των παιδιών τους. Έτσι το γενικό κλίμα στο παιδικό βιβλίο παραμένει πολύ δημιουργικό και το επάγγελμα “συγγραφέας παιδικών βιβλίων” είναι πια στη ζωή μας», λέει.
«Υπάρχουν περιπτώσεις που συνεργάζομαι με τον συγγραφέα, συνήθως όμως η επαφή γίνεται μέσω του εκδοτικού οίκου», λέει ο 39χρονος Ολιβιέ Ταλέκ. «Μου στέλνουν το κείμενο και τον συγγραφέα δεν τον γνωρίζω ποτέ. Καλύτερα. Κάποτε που έφτιαξα το εξώφυλλο ενός βιβλίου που μιλούσε για φυλακή. Ο συγγραφέας είχε εξεγερθεί. Έλεγε ότι δεν είναι έτσι οι φυλακές. Μετά αντιλήφθηκα ότι το βιβλίο ήταν αυτοβιογραφικό και είχε περάσει και εκείνος από τη φυλακή. Καταλαβαίνω ότι όταν δεν υπάρχει συνεργασία ο εικονογράφος ενεργεί σαν να κλέβει το κείμενο. Ταυτόχρονα όμως, για να μη δεσμεύσει ο εικονογράφος εντελώς τη φαντασία του αναγνώστη, πρέπει να δώσει στοιχεία που δεν υπάρχουν στο κείμενο. Να λέει μια άλλη παράλληλη ιστορία».
«Ο συγγραφέας ξεχνιέται...»
Η φήμη στους συγγραφείς και εικονογράφους παιδικού βιβλίου δεν είναι ανάλογη των εκδοτικών επιτυχιών τους, πιστεύει. «Υπάρχουν συγγραφείς παιδικού βιβλίου των οποίων οι εκδόσεις πωλούνται σε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα και όμως δεν είναι αρκετά γνωστοί». Πού οφείλεται αυτό; «Πρώτον, στο ότι το παιδικό βιβλίο θεωρείται υποδεέστερο. Δεύτερον, στο ότι τον συγγραφέα του παιδικού βιβλίου κανείς δεν τον παρακολουθεί στενά σε όλη τη διαδρομή του. Διαβάζεται από παιδιά και από γονείς που έχουν παιδιά στην κατάλληλη ηλικία. Μετά ξεχνιέται».
Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ, 29/1/2010. Για να διαβάσετε το άρθρο, πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου