Ακολουθεί αυτούσιο το άρθρο "Η αναλγησία σπάει-κυριολεκτικά- κόκκαλα" (9/12/2009) από την στήλη Επί Ίσοις Όροις της Ελευθεροτυπίας.
Για τον πενηντάχρονο Γερμανό Ούρλιχ Μ. (έκλεισε τα 50 του μόλις προχθές, 7 Δεκεμβρίου) που ζει στην χώρα μας τα τελευταία 29 χρόνια, τα εμπόδια της ζωής μοιάζουν ανυπέρβλητα. Οι νόμοι, οι οδηγίες, οι κανονισμοί και οι συνθήκες, που (υποτίθεται ότι) ορίζουν το ευρωπαϊκό κεκτημένο της κοινωνικής αλληλεγγύης, στο ελάχιστο δεν αγκαλιάζουν “περιπτώσεις” σαν την δική του...
Ο Ούρλιχ μεγάλωσε σε ίδρυμα κλειστής περίθαλψης στην Γερμανία. Ενηλικιωνόμενος και μην έχοντας κανένα στον κόσμο, έφυγε από το ίδρυμα και ξεκίνησε να περιφέρεται αρχικά στην Γερμανία και κατόπιν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ώσπου η τύχη τον έφερε (το 1980) στην “φιλόξενη” πατρίδα μας. Στη νιότη του ακόμη, με το σώμα δυνατό, το αίμα να βράζει και σε εποχές λιγότερο κυνικές από την σημερινή, ο Ούρλιχ τα κατάφερνε να επιβιώνει, δύσκολα μεν αξιοπρεπώς δε. Άλλαξε μεσ’ τα χρόνια κάμποσες δουλειές, κάποιες φορές έμεινε για καιρό άνεργος, πάντοτε όμως είχε φίλους δίπλα του να τον υποστηρίζουν και να τους υποστηρίζει, πάντοτε στις δύσκολες καμπές τα βόλευε.
Λιτή, φτωχική η ζωή του, αλλά αξιοπρεπής, ανθρώπινη. Και έτσι έμοιαζε ότι θα κυλήσει μέχρι το τέλος της, έτσι και ο ίδιος μέσα του πίστευε απελευθερωμένος από αυταπάτες και περιττές φιλοδοξίες, μια ζωή στο “κυνήγι” της επιβίωσης αλλά και της ανεξαρτησίας συνάμα. Δυστυχώς, όμως, αλλάξανε οι καιροί, γίνανε πιο κυνικοί, άλλαξε γερνώντας και το σώμα του Ούρλιχ και έπαψε να τον υποστηρίζει , χαθήκανε και οι φίλοι στον δικό τους δύσκολο αγώνα επιβίωσης απορροφημένοι, ήρθανε τα πάνω κάτω.
Πολύ κάτω... Από το 2000, λοιπόν, ο συμπαθέστατος Γερμανός συμπολίτης μας Ούρλιχ Μ., αδυνατώντας να καλύψει πλέον τα (οικονομικά) minimum της αξιοπρεπούς διαβίωσης ζει άστεγος στον δρόμο. Το κυνήγι μια ζωή της επιβίωσης του έχει αφήσει ως προίκα μια απ’ τις δυσκολότερες σωματικές παθήσεις. Οστεοψαθύρωση το όνομά της, σημαίνει ότι τα οστά του Ούρλιχ είναι πολύ αδύναμα, σπάζουν με το παραμικρό. Την τελευταία τριετία ο Ούρλιχ είναι χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου πολύ κακής ποιότητας, το οποίο εξασφάλισε από (που αλλού;) τα αζήτητα. Δεν έχει κανένα εισόδημα, όλα τα περιουσιακά του στοιχεία (στρωσίδια και κάνα δυο φθαρμένα ρούχα) είναι κρεμασμένα στην πλάτη του αμαξιδίου του, περιφέρονται μαζί του από παγκάκι σε παγκάκι και από γέφυρα σε γέφυρα στην περιοχή του κέντρου Αθήνας.
Μέσα στους πόνους με το χέρι σπασμένο, το στομάχι αδειανό και την ψυχή το ίδιο, τα φετινά του γενέθλια ήταν τα χειρότερα της ζωής του. Πιθανότατα και τα τελευταία του. Το “προσδόκιμο” του πενηντάρη με το άθλιο αμαξίδιο, τα ευάλωτα οστά και τα μηδενικά εισοδήματα είναι κάτι παραπάνω από χαμηλό. Ο άνθρωπος αυτός θα έπρεπε να έχει μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή αναπηρική σύνταξη. Κατ’ ελάχιστον θα έπρεπε να είναι δικαιούχος του προνοιακού επιδόματος πείνας των 250 και κάτι ευρώ τον μήνα, που κάνει τη διαφορά μεταξύ απολύτου πείνας και υποσιτισμού. Ακόμα και αυτό, όμως, δεν είναι δυνατό, το απαγορεύει η υφιστάμενη νομοθεσία.
Για να είναι κάποιος δικαιούχος της οποιασδήποτε προνοιακής παροχής σε οιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα θα πρέπει να έχει πρώτα εξασφαλίσει άδεια διαμονής, το οποίον προϋποθέτει να έχει τραπεζικό λογαριασμό 4000€ τουλάχιστον. Ο Ούρλιχ ποτέ δεν ήταν άνθρωπος της αποταμίευσης, παιδί του ιδρύματος είχε μάθει να ζει την κάθε μέρα, δεν φρόντισε να ... προβλέψει της ζωής το γύρισμα, πλέον δεν έχει ούτε ένα ευρώ διαθέσιμο, του νόμου οι προϋποθέσεις τον πετάνε στα αζήτητα.
*Το κρίσιμο, από ψυχής ερώτημα : Στην κοπτόμενη για κοινωνική συνοχή “Ευρώπη των λαών”, περιπτώσεις όπως αυτή του γερμανού-μόνιμου κατοίκου Ελλάδας Ούρλιχ Μ. που με πρόοδο γεωμετρική τα τελευταία χρόνια πολλαπλασιάζονται, είναι νομοτελειακά ταγμένες να καταλήγουν στα αζήτητα; Μάλλον ναι, όπως- δυστυχώς- η εξέλιξη της ζωής αποδεικνύει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου