Μηνύματα ζωής έστειλε πριν από λίγες ημέρες από το Ηράκλειο η Άννα Μπαλάν, η οποία έχει καταφέρει να μετατρέψει τις δυσκολίες της ζωής σε δύναμη. Κατάγεται από τη Μολδαβία και γεννήθηκε με ολική απώλεια όρασης. Ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία 11 ετών. Τα πρώτα χρόνια της ζωής της σημαδεύτηκαν από βία και εγκατάλειψη. Ο πατέρας της, όπως έχει αποκαλύψει η ίδια, ήταν αλκοολικός και βίαιος. Από τα δύσκολα παιδικά χρόνια, έφτασε να αποτελεί παράδειγμα θάρρους και υπενθύμιση ότι τα άτομα με αναπηρία χρειάζονται ισότητα και ευκαιρίες.
Η 29χρονη συνεχίζει να μιλά ανοιχτά, να ενημερώνει και να εμπνέει, δείχνοντας ότι η δύναμη της ψυχής μπορεί να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο. Με έντονη παρουσία στα social media, και ιδιαίτερα στο TikTok, όπου μοιράζεται εμπειρίες και στέλνει μηνύματα ενδυνάμωσης, έχει εξελιχθεί σε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα του διαδικτύου σε θέματα ευαισθητοποίησης γύρω από την αναπηρία.
Ο σκύλος της, ο Νίτρο, είναι τα... μάτια της
Μετά από πρόσκληση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 6ου Γυμνασίου Ηρακλείου, βρέθηκε στο σχολείο και ενημέρωσε τα παιδιά για τον ρόλο και τη σημασία των σκύλων-οδηγών. Μια όμορφη δράση, που πραγματοποιείται σε όλη τη χώρα, στο πλαίσιο του προγράμματος “Αγαπάμε σκύλους οδηγούς”. Η Άννα Μπαλάν άνοιξε την ψυχή της στους μαθητές και απάντησε στις ερωτήσεις και τις απορίες τους.
Η “Νέα Κρήτη” και το neakriti.gr βρέθηκαν στο 6ο Γυμνάσιο Ηρακλείου και συνομίλησαν με την Άννα Μπαλάν.
* Τι είναι αυτό που σας συγκινεί κάθε φορά που έρχεστε σε επαφή με τα παιδιά ή με πολίτες; Τι είναι αυτό που δε γνωρίζουν;
«Πολλοί δε γνωρίζουν ότι, όταν ο σκύλος φοράει το γιλέκο εργασίας του, δεν πρέπει να τον αγγίζουμε, να του μιλάμε, να του στέλνουμε φιλιά ή να τον ταΐζουμε. Όλα αυτά αποσπούν την προσοχή του, κάτι που μπορεί να αποβεί επικίνδυνο. Επίσης, δεν είναι γνωστό σε όλους ότι ο σκύλος-οδηγός, βάσει νόμου, έχει δικαίωμα πρόσβασης παντού. Όπου μπορεί να πάει ένας άνθρωπος, μπορεί να πάει και ο σκύλος-οδηγός, με εξαίρεση φυσικά χώρους όπως τα χειρουργεία. Γιατί, για έναν τυφλό, ο σκύλος-οδηγός είναι τα μάτια του».
* Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για τη δική σας ιστορία;
«Ο σκύλος μου είναι ο Νίτρο. Είμαστε μαζί 4,5 χρόνια, 24 ώρες το 24ωρο. Για μένα είναι ο καλύτερος σκύλος του κόσμου, γιατί είναι ο δικός μου σκύλος-οδηγός. Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι ένας ζωντανός οργανισμός που λατρεύω. Δεν είναι μόνο εργαζόμενος σκύλος-οδηγός, είναι κι απλός σκύλος. Έχει ανάγκη από χάδια, βόλτες, λιχουδιές, παιχνίδι και χρόνο στο πάρκο».
* Πόσο σημαντικός είναι ένας σκύλος-οδηγός για τα άτομα με αναπηρία;
«Για έναν άνθρωπο που είναι τυφλός - και ειδικά ολικά τυφλός - ο σκύλος-οδηγός είναι εξαιρετικά σημαντικός γιατί είναι τα μάτια του. Όπως εξηγώ και στα παιδιά, για τον άνθρωπο που δε βλέπει, ο σκύλος είναι τα μάτια του, ενώ για τον σκύλο, ο άνθρωπος είναι το μυαλό του. Πρέπει να γίνουν ένα. Και όταν συμβεί αυτό, αποτελούν την καλύτερη ομάδα, που μπορεί να κυκλοφορήσει στους δρόμους».
* Στην Ελλάδα υπάρχουν δυσκολίες;
«Φυσικά και υπάρχουν. Η χώρα μας δεν έχει προσβασιμότητα, όχι μόνο για εμάς, αλλά για όλους. Δυστυχώς έχω προσαρμοστεί σε αυτό, γιατί δε θέλω να μένω κλεισμένη στο σπίτι μου. Θέλω να κυκλοφορώ, να είμαι όσο το δυνατόν πιο αυτόνομη και ασφαλής. Η καθημερινότητά μου δεν είναι πλέον τόσο περίπλοκη όσο παλιότερα. Τώρα είμαι πιο ήρεμη. Όσο μεγαλώνω, ρίχνω τους ρυθμούς μου. Τα πρωινά βρίσκομαι σχεδόν κάθε μέρα σε διαφορετικό σχολείο με το πρόγραμμα “Αγαπάμε σκύλους οδηγούς”. Μετά πάω στο γυμναστήριό μου, φροντίζω το σπίτι, μαγειρεύω, βγαίνω βόλτα, όπως κάθε άλλος άνθρωπος».
* Τι είναι αυτό που σε δυσανασχετεί;
«Αυτό που με δυσαρεστεί είναι κυρίως η έλλειψη σεβασμού. Όχι μόνο απέναντι στην αναπηρία, αλλά γενικότερα. Ο ένας δε σέβεται τον άλλον. Αυτό με στενοχωρεί. Από την άλλη, με χαροποιεί όταν συναντώ ανθρώπους που, ακόμη κι αν δε γνωρίζουν για την αναπηρία ή τον ρόλο του σκύλου, δείχνουν σεβασμό. Είναι λίγοι, αλλά πολύ σημαντικοί».
* Πριν από αρκετά χρόνια πέρασες δύσκολες καταστάσεις. Ο πατέρας σου ήταν αλκοολικός και βίαιος. Μέχρι τα επτά σου χρόνια δεχόσουν βία, όπως έχεις αναφέρει σε συνέντευξή σου. Προχωράς όμως μπροστά, έτσι;
«Δε θέλω να στέκομαι συνέχεια στο παρελθόν. Ναι, πέρασα δύσκολα. Ναι, μίλησα δημόσια για να βοηθήσω άλλους ανθρώπους. Όμως η ζωή προχωράει και όσο προχωράει, έρχονται καινούργια πράγματα. Από τη στιγμή που έρχονται, τα παλιά παραμένουν πίσω. Υπάρχουν, φυσικά, για μένα, αφού με διαμόρφωσαν και έκαναν τον χαρακτήρα μου αυτό που είναι. Τα μοιράστηκα, τα άφησα πίσω και συνεχίζω μπροστά.
Και με ενδιαφέρει να κάνω πράγματα που με ευχαριστούν. Αν κάτι δε με εκφράζει, απλά δεν το κάνω. Δεν υπάρχει λόγος να χαρακτηρίζομαι για όσα έχω ήδη πει ή έχουν δημοσιοποιηθεί και να συνεχίζω να διαιωνίζω αυτά που έχω μοιραστεί στο παρελθόν. Ναι, έχω περάσει δύσκολα. Ναι, ενημέρωσα τον κόσμο γιατί θέλω να βοηθηθεί όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος και να βρει τον τρόπο να μιλήσει και να αντιμετωπίσει κάποιες καταστάσεις.
Οι γονείς μου είναι οι γονείς μου, φυσικά τους αγαπώ και με αγαπούν. Έχουμε πολύ καλή σχέση, αλλά πλέον ο καθένας έχει τη ζωή του. Είμαστε “μακριά και αγαπημένοι”, με την καλή έννοια».
* Ασχολείσαι και με το TikTok. Τι σου λέει ο κόσμος;
«Ο κόσμος κάνει και θετικά και αρνητικά σχόλια. Πίσω από μια οθόνη μπορεί να μιλήσει και να εκφράσει ακριβώς αυτό που σκέφτεται, είτε είναι καλό είτε κακό. Όποιος βρίσκεται πίσω από την οθόνη νιώθει μεγαλύτερη ασφάλεια να εκφραστεί. Όλα είναι καλοδεχούμενα. Γιατί ακόμη και τα αρνητικά έχουν ένα θετικό στοιχείο: μέσω της κριτικής μπορείς να εξελίξεις τον εαυτό σου, να διορθώσεις πράγματα και να γίνεις καλύτερος».
* Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου μετά από λίγα χρόνια;
«Εύχομαι να είμαι καλά, να είμαι ευτυχισμένη και κυρίως να έχω κοντά μου τους ανθρώπους που με αγαπούν και τους αγαπώ πραγματικά. Προσπαθώ να μη βάζω μακροπρόθεσμους στόχους, ούτε να λέω “σε 10 χρόνια θέλω να καταφέρω αυτό”. Προτιμώ να βλέπω τι μπορώ να καταφέρω σε έναν ή δύο μήνες, παρά σε 5 ή 10 χρόνια.
Επειδή έλειψα για μεγάλο χρονικό διάστημα από τα social media, ένας στόχος μου είναι να επιστρέψω ξανά ως “Yanna”, 100% ο εαυτός μου. Μετά από απουσία ενάμισι έτους, όπου ο χαρακτήρας μου άλλαξε αρκετά, χρειάζεται μια διαφορετική προσέγγιση για να δείξω στον κόσμο πώς είμαι τώρα».
* Ποιο είναι το μήνυμά σου προς την Πολιτεία;
«Να αγαπάτε και να σέβεστε τον εαυτό σας. Από τη στιγμή που θα αγαπάτε και θα σέβεστε τον εαυτό σας, σιγά-σιγά θα αρχίσετε να αγαπάτε και να σέβεστε και τους συνανθρώπους σας. Για παράδειγμα, αν σέβεσαι τον εαυτό σου και προσπαθείς να μπεις στη θέση του άλλου, δε θα παρκάρεις το αυτοκίνητό σου πάνω σε μια διάβαση ή σε μια ράμπα. Δε μιλάω μόνο για άτομα με αναπηρία, αλλά και για γονείς που μετακινούνται με καρότσι. Ένα αυτοκίνητο που εμποδίζει μια ράμπα δυσκολεύει αφάνταστα την καθημερινότητά τους.
Μην κάνεις αυτό το λάθος. Γιατί αύριο-μεθαύριο μπορεί κι εσύ να βρεθείς στη θέση εκείνων που σήμερα ταλαιπωρούνται».
* Πέρα από τις υποδομές, τι άλλο πρέπει να γίνει;
«Πρέπει να ξεκινήσουμε από τους ανθρώπους. Χρειάζεται - με την καλή έννοια - να “εκπαιδευτούμε”. Να μάθουμε να σεβόμαστε τον συνάνθρωπο. Αν αρχίσουμε να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, πολλά θα αλλάξουν. Όχι να περπατάμε στον δρόμο κοιτώντας το κινητό μας, να πέφτουμε πάνω σε κάποιον και, αντί να κοιτάξουμε γύρω μας, να τον κατηγορούμε ότι “δε βλέπει”. Μου έχει συμβεί.
Γι’ αυτό λέω: Πριν μιλήσουμε, καλό είναι να βουτάμε πρώτα τη γλώσσα στο μυαλό και μετά να μιλάμε. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις - αύριο μπορεί κι εσύ να βρεθείς στην ίδια θέση».
Μιχάλης Σφυράκης: «Δυναμικά για τα δικαιώματα των τυφλών και την αποδοχή της διαφορετικότητας»
«Είχαμε την τιμή και τη μεγάλη χαρά να φιλοξενήσουμε στο σχολείο μας την κ. Άννα Μπαλάν. Η Άννα Μπαλάν είναι ακτιβίστρια, τυφλή εκπαιδεύτρια, δημιουργός περιεχομένου, TikToker και, κατά κάποιο τρόπο, influencer. Δραστηριοποιείται δυναμικά για τα δικαιώματα των τυφλών ατόμων και, γενικότερα, για την αποδοχή της διαφορετικότητας.
Η παρουσία της στο σχολείο μας πραγματοποιήθηκε μετά από πρόσκληση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, τον οποίο ευχαριστούμε θερμά για τη στήριξή του σε όλη αυτή την προσπάθεια. Σκοπός της επίσκεψης ήταν να ευαισθητοποιήσει τα παιδιά σχετικά με τη διαφορετικότητα, τις ανάγκες των συνανθρώπων μας που αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην καθημερινή τους ζωή, αλλά και να αναδείξει τη σημασία των σκύλων-οδηγών.
Για πολλούς τυφλούς συμπολίτες μας, ο σκύλος-οδηγός είναι τα μάτια, τα αφτιά και ο συνοδοιπόρος τους.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πόσο πολύ αυτοί οι σκύλοι έχουν ενταχθεί στην καθημερινότητα των ατόμων με οπτική αναπηρία και πόσο ουσιαστικά τους βοηθούν σε κάθε δραστηριότητα. Μέσα από αυτή τη δράση, τα παιδιά ευαισθητοποιούνται σε θέματα διαφορετικότητας. Χαίρονται ιδιαίτερα που γνωρίζουν από κοντά τον σκύλο-οδηγό, τον Νίτρο στην περίπτωσή μας, και συνειδητοποιούν μικρά, καθημερινά πράγματα, στα οποία συχνά δε δίνουμε σημασία, αλλά που είναι ζωτικής σημασίας για την ανεξάρτητη διαβίωση των τυφλών ατόμων», δήλωσε στη “Νέα Κρήτη” και το neakriti.gr ο διευθυντής του 6ου Γυμνασίου Ηρακλείου κ. Μιχάλης Σφυράκης.
Σοφία Βασιλάκη: «Μια πραγματικά ξεχωριστή συνάντηση»
«Μέσα από αυτή τη δράση, τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να μάθουν για τη διαφορετικότητα, να δουν πώς συμπεριφέρεται ένας σκύλος-οδηγός σε σχέση με το άτομο που συνοδεύει και, γενικότερα, να γνωρίσουν πώς είναι η καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων και των πολύτιμων σκύλων τους.
Ιδιαίτερη χαρά μας αποτελεί το ότι η ιδέα αυτή, την οποία πρότεινε ο Σύλλογός μας, βρήκε άμεση ανταπόκριση τόσο από τη διοίκηση όσο και από τον διευθυντή μας, τον κ. Σφυράκη, τους οποίους ευχαριστούμε θερμά. Μια πραγματικά ξεχωριστή συνάντηση, ώστε να δείξουμε στα παιδιά μας τι σημαίνει διαφορετικότητα και πώς οφείλουμε όλοι να συμπεριφερόμαστε απέναντι στα άτομα με αναπηρία και στους σκύλους-οδηγούς που τους στηρίζουν», δήλωσε, μεταξύ άλλων, στη “Νέα Κρήτη” και το neakriti.gr η ταμίας του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 6ου Γυμνασίου.
Δείτε το σχετικό βίντεο από την ΚΡΗΤΗ TV:
Πηγή: neakriti
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου