Όσην ώρα οι 25 γονείς καθόμαστε στα θρανία και τις καρέκλες των παιδιών μας, στην τάξη τους, με τα μάτια έντρομα και τα κεφάλια σκυμμένα, νιώθοντας εμείς αυτά που κανονικά θα έπρεπε να νιώθουν τα παιδιά μας, νιώθοντας εμείς για τα παιδιά μας, η Φ. ανεβασμένη σε ένα θρανίο έξω από την αίθουσα, κοιτάει τον Υμηττό στο βάθος, με το βλέμμα απλανές και ψεύτικα αυτάρκες. Ξέρει πολύ καλά τι διαδραματίζεται στην αίθουσα.
Μας το λέει και ο διευθυντής όσην ώρα ακούμε απηυδισμένοι τα «κατορθώματα» των παιδιών μας -«το κορίτσι έχει φορέσει ασπίδα, προσπαθεί να στήσει μια υποτυπώδη άμυνα, προσποιείται ότι αντεπεξέρχεται».
Από τα καθημερινά της βασανιστήρια που μας περιγράφουν αναλυτικά οι καθηγητές, δεν γνωρίζουμε τίποτα. Πως μετά το μάθημα χορού δεν βρίσκει τα παπούτσια της γιατί της τα κρύβουν. Πως μια μέρα είχε βρει τις κάλτσες της πεταμένες στη βροχή. Πως την κοροϊδεύουν οι συμμαθητές με ποστ στο Insta και την αποκαλούν πουτάνα. Πως τη βρίζουν στις ομαδικές συνομιλίες στο Viber και δίπλα από κάθε βρισιά, πολλοί βάζουν καρδούλες και «χαχαχα». Πως όταν διοργανώνεται ένα πάρτι σε σπίτι, κάποια κορίτσια στέκονται μπροστά της και της λένε χαιρέκακα: «εσύ δεν είσαι καλεσμένη!». Πως λέει στους καθηγητές «πονάει το στομάχι μου», «θέλω να πάω σπίτι μου». Πως, φυσικά, κλαίει. Πως της κάνουν οι καθηγητές παρέα στα διαλείμματα για να μην είναι μόνη της. Σκέτο θρίλερ.
Κοιτάζω λίγο έξω από το παράθυρο τη Φ., εφηβάκι όμορφο, με μακριά σγουρά μαλλιά, αδύνατη σαν κλαράκι, με το στιλ του παιδιού ακόμα πάνω της. Δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα κορίτσια που της κάνουν τη μούρη κρέας. Πολλά βάφονται έντονα από την Α΄ Γυμνασίου, οι κασετίνες με τα καλλυντικά τους είναι πιο γεμάτες από τις δικές μας, όποια δεν έχει τουλάχιστον ένα σετ φόρμας Sugarfree είναι εκτός θέματος και πάει λέγοντας.
Καθώς οι περιγραφές της φρίκης συνεχίζονται, μας λούζει ο κρύος ιδρώτας αν το παιδί μας ανήκει στη στενή ομάδα των bullies ή στην περιφέρειά τους -αυτοί δεν κάνουν bullying αλλά θα ήθελαν να έχουν την εξουσία των πρώτων και σε κάθε περίπτωση, κάνουν πως δεν βλέπουν τι συμβαίνει στη Φ.
Θυμάμαι την κόρη μου να μου λέει σε ανύποπτο χρόνο πως η ομάδα των 5 φασαριόζων -το λέω ευγενικά- αγοριών, έχουν αποκαλέσει τη Φ. «αυτιστικό». Οι γονείς της δεν είναι μαζί μας στην αίθουσα. Δεν έχουν ζητήσει επί πίνακι τα κεφάλια αυτών που της κάνουν τη ζωή μαύρη. Τo μόνο που έχουν ζητήσει από τους καθηγητές είναι να τη βοηθήσουν.
Όταν ανοίγει η συζήτηση για το bullying στις κοινότητες των γονέων, κάνουν την εμφάνιση τους δύο σχολές. Οι: «Αυτά πάντα συνέβαιναν -και πάντα θα συμβαίνουν- η ζωή είναι μια ζούγκλα -και τα παιδιά οι βασιλιάδες της» και οι: «Το bullying είναι η χειρότερη μάστιγα της σύγχρονης εποχής -πρέπει με κάθε τρόπο να καλλιεργήσουμε στα παιδιά την ενσυναίσθηση και την κουλτούρα της συμπεριλήψης». Στην ενδιάμεση ζώνη, πέφτουν όλες οι ομιλίες, τα σεμινάρια, οι ημερίδες, οι «Σχολές Γονέων», οι εφηβικές παραστάσεις, οι προβολές ταινιών και τα εγχειρίδια για το πως να αντιμετωπιστεί το θέμα. Και πέφτουν στο κενό. Η αμηχανία πολλαπλασιάζεται. Τα περιστατικά το ίδιο.
Τρέχω στο σπίτι να ξεκοκαλίσω το κινητό της κόρης μου. Αυτή την προτροπή μας έχουν δώσει οι καθηγητές -«ανοίξτε τις συνομιλίες τους να δείτε τι λένε». Στη διαδρομή σκέφτομαι πως τελικά δεν το γλιτώσαμε το κακό, παρά το γεγονός ότι έχουμε βρεθεί μετά από πολύ κόπο και προσπάθεια σε ένα από τα καλά, τα «εκλεκτά» δημόσια σχολεία, αυτά με τις δύσκολες εξετάσεις όπου δίνουν 300 παιδιά και τα καταφέρνουν 20. Γιατί έτσι πιστεύουν οι γονείς -πως εδώ τα πράγματα είναι πιο καλά/ανθρώπινα/συμπεριληπτικά. Ότι οι καλλιτεχνικές δραστηριότητες και το πλούσιο πρόγραμμα διαμορφώνουν χαρακτήρα, κουλτούρα, προσωπικότητα. Ούτε αυτή φαίνεται πως ήταν τελικά η λύση.
Ανοίγω το κινητό της. Η Κ. συμμετέχει σε πέντε ομαδικές συνομιλίες στο Viber και παράλληλα τρέχουν συνομιλίες σε Instagram και Snapchat. Απορώ πώς κουμαντάρει όλη αυτή τη βροχή των μηνυμάτων. Ένας εφηβικός κόσμος έτη φωτός μακριά από τον δικό μου, ανοίγεται μπροστά μου. Αλλά τώρα δεν με νοιάζει αυτό. Ψάχνω πειστήρια. Βρίσκω ένα. Σε μια συνομιλία λένε ότι η Φ. «έχει πρόβλημα στον εγκέφαλο», «δεν πάει καλά».
Αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί της έχουν κολλήσει τη στάμπα «αυτιστικό» με «πρόβλημα στον εγκέφαλο». Η Φ. τσεκάρει αγχωμένη στα τσατς, ποια είναι η ύλη των μαθημάτων για αύριο, τι έχουν στα αγγλικά, στα μαθηματικά, στη γεωγραφία. Θέλει να δει αν τα έχει σημειώσει σωστά. Λέει πολλά ευχαριστώ και πολλά παρακαλώ. Όταν κάποιος άλλος/η ρωτάει την ύλη για τα μαθήματα, η Φ. πρώτη από όλους και πιο πρόθυμη τα εξηγεί στους βασανιστές της. Και τους ρωτάει μετά: «Εντάξει; τα καταλάβατε; Να σας τα ξαναπώ». Απελπισμένη για αποδοχή.
Όσο για τα δικά μας, τα γονικά τσατ στο Viber, εκεί να δεις πρόβλημα στον εγκέφαλο. Εκεί είναι το πραγματικό πρόβλημα στον εγκέφαλο. Μόνο μία μαμά παραδέχεται ευθέως ότι ο γιος της είναι bully, ίσως επειδή είναι έτοιμος να αποβληθεί οριστικά από το σχολείο από τα πολλά περιστατικά στα οποία πρωταγωνιστεί. Κάποιοι γονείς λένε: «Είναι πρόβλημα του σχολείου και της μαθητικής κοινότητας και πρέπει να λυθεί εκεί» -λογική: αφήστε τη ζούγκλα να αυτορυθμιστεί-, κάποιοι άλλοι λένε πως το πρόβλημα με τη Φ. είναι ύψιστης σημασίας και πρέπει να λυθεί άμεσα, αλλά «αν κάποιος/α δεν θέλει να κάνει παρέα με ένα συγκεκριμένο παιδί και δεν ταιριάζουν, δεν πρέπει να τα πιέσουμε προς αυτή την κατεύθυνση». Δηλαδή, να μην κάνουμε bullying στη Φ., να μην την πληγώνουμε, μπλα, μπλα, μπλα, ενσυναίσθηση, μπλα, μπλα, μπλα, αλλά άμα δεν ταιριάζουμε μαζί της δεν είναι υποχρεωτικό να την κάνουμε παρέα. Εγώ πάλι πιστεύω πως αυτή είναι η μόνη αποτελεσματική λύση.
Αναγκαστική παρέα με τη Φ. Να τη θεωρούν κι αυτήν κουλ υποχρεωτικά. Μαζί της υποχρεωτικά στα πάρτι και στις βόλτες. Μπας και μικρύνει λίγο το πρόβλημα στον εγκέφαλο.
Πηγή: Κοσμοδρόμιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου