Το 2012 ο παραολυμπιονίκης στο άθλημα της ποδηλασίας Νίκος Παπαγγελής ήταν μόλις 13 ετών. Στα εφηβικά του χρόνια βρέθηκε αντιμέτωπος με μια απρόσμενη κατάσταση αναμονής, ενώ η καθημερινότητα του, ως παιδιού, άλλαξε μονομιάς. Όλα ξεκίνησαν από έναν έντονο πόνο στο αριστερό του πόδι, εξέλιξη που τον οδήγησε στον γιατρό. Η γνωμάτευση ηχεί ακόμη στα αυτιά του: είχε διαγνωστεί με οστεοσάρκωμα. Στην ηλικία αυτή δεν ήξερε καν τι είναι ο καρκίνος αλλά ούτε τι επρόκειτο να ακολουθήσει.
Τα πάντα γύρω του γκρεμίστηκαν. Ήταν αντιμέτωπος μ’ ένα τεράστιο σοκ, ενώ την ίδια στιγμή ο οργανισμός του εξασθενούσε. Από την άλλη, αδημονούσε να πάνε όλα καλά και να επιστρέψει στο σχολείο, στους φίλους και στο ποδόσφαιρο που λάτρευε. Του άρεσε πολύ η μπάλα, η κίνηση και ο αθλητισμός. Η σκέψη, ωστόσο, που κυριαρχούσε στο μυαλό του ήταν μία: θα μπορούσε να σώσει το πόδι του από τον ακρωτηριασμό; Ο όγκος εντοπίστηκε στις κεντρικές αρτηρίες. Οι γιατροί έπρεπε τελικά να ακρωτηριάσουν ολόκληρο το αριστερό του πόδι. Ήταν 2014 όταν του είπαν «Νίκο, μπαίνουμε για ακρωτηριασμό», αφού δεν υπήρχε άλλη επιλογή πέρα από τη συγκεκριμένη επέμβαση.
Έκτοτε βίωσε μια επώδυνη περίοδο με χειρουργεία, χημειοθεραπείες και φαρμακευτική αγωγή. Παρά ταύτα, τα κατάφερε. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά αξιοποίησε αυτήν τη δυσάρεστη εξέλιξη, εκκινώντας από μια νέα αφετηρία. Με επιμονή, άτρωτη θέληση και πίστη στον εαυτό του, σκέφτηκε, αναθεώρησε και εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο αυτό τον νεκρό χρόνο για να λάβει αποφάσεις που θα καθόριζαν το μέλλον του.
Η κομβική του στιγμή ήταν όταν ένα βράδυ κλείστηκε μόνος στο δωμάτιό του και αποφάσισε να μην αφήσει, όπως μου λέει, την αναπηρία να του στερήσει τις χαρές της ζωής. Είδε τον ακρωτηριασμό ως μια δεύτερη ευκαιρία αλλά και τη ζωή με μια διαφορετική οπτική. Τι ήταν αυτό που τον βοήθησε περισσότερο; Η πρωτοβουλία της μητέρας του να τον φέρει σ’ επαφή με παιδιά τα οποία είχαν υποστεί ακρωτηριασμούς, που είχαν παρόμοιες αναπηρίες, αλλά στο τέλος τις είχαν ξεπεράσει. Όλες αυτές οι ιστορίες τού μετέδωσαν ένα αισιόδοξο μήνυμα.
Έκτοτε μπήκε στη ζωή του το ποδήλατο. Ήταν η κινητήρια δύναμή του, αφού σ' αυτό ανακάλυψε την ελευθερία και την αγάπη που δεν συνάντησε ποτέ σε κανένα άλλο άθλημα. Σήμερα έχει διανύσει μια επιτυχημένη διαδρομή, έχει αποσπάσει σημαντικές διακρίσεις και εκπροσωπεί επάξια τη χώρα μας σε πανευρωπαϊκές και παγκόσμιες διοργανώσεις. Αρχικά, κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο ποδηλασίας δρόμου στο Έμεν της Ολλανδίας το 2018 στο αγώνισμα της αντοχής.
Έγινε μέλος της εθνικής ομάδας ποδηλασίας, τερματίζοντας 6ος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα πίστας το 2019 και το 2020. Το 2021, έγινε ο πρώτος άνθρωπος με αναπηρία που ανέβηκε στον Όλυμπο, υποβοηθούμενος με πατερίτσες και όχι με κάποιο προσθετικό μέλος. Εξασφάλισε την 6η θέση στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο 2020 και κατέκτησε δύο χάλκινα μετάλλια (ατομική χρονομέτρηση και αντοχή) στο Παγκόσμιο Κύπελλο Παρα-ποδηλασίας Δρόμου του 2023. Τον περασμένο Αύγουστο κέρδισε δύο ασημένια μετάλλια στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Ρότερνταμ και αυτή την περίοδο ετοιμάζεται πυρετωδώς για τους επερχόμενους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς Αγώνες που θα διεξαχθούν το καλοκαίρι στο Παρίσι.
Στο πλαίσιο ενός διαλείμματος από το επιβαρυμένο πρόγραμμά του συναντηθήκαμε στους Δελφούς, όπου είχε έρθει ως ομιλητής για το 9ο Οικονομικό Φόρουμ. Από την πρώτη στιγμή τον ρωτώ τι σημαίνει για ένα παιδί να μαθαίνει σε τόσο μικρή ηλικία ότι έχει καρκίνο. «Δεν ήξερα και δεν μπορούσα να καταλάβω πραγματικά τι είναι ο καρκίνος και πόσο επικίνδυνη ασθένεια είναι αν δεν διαγνωστεί νωρίς. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να μη χάσω τα μαλλιά μου. Στην πορεία, όταν έκανα τις χημειοθεραπείες, άρχισα να καταλαβαίνω, όταν έβλεπα τις επιπτώσεις στον οργανισμό μου», απαντά και επιστρέφει σε εκείνη την περίοδο. «Θυμάμαι τα πάντα από την περιπέτεια υγείας μου, τα άσχημα και τα όμορφα, γιατί υπήρχαν και αυτά. Όλα τα χειρουργεία, όλες τις στιγμές. Όταν έμαθα ότι πρέπει να ακρωτηριαστεί το πόδι, είχα μια τεράστια άρνηση, θυμό και ένα τεράστιο ερωτηματικό με κατέκλυζε, με την έννοια ότι αναρωτιόμουν γιατί να μου συμβεί αυτό».
Στη συζήτησή μας ο νεαρός αθλητής ξεχωρίζει για την ευγένεια, την ευχάριστη διάθεση αλλά και το αλτρουιστικό του πνεύμα. Υπήρχαν πράγματα για τα οποία αναθεώρησε; Χωρίς δισταγμό λέει: «Σίγουρα. Αναθεώρησα σχεδόν για τα πάντα. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι βλέπω τη ζωή και την κάθε μέρα ξεχωριστά. Προσπαθώ να χαίρομαι καθετί στη ζωή, να απολαμβάνω την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία. Και ευτυχώς δεν ένιωσα μοναξιά ποτέ. Αυτό οφείλεται στο ότι είχα πάντα τεράστια στήριξη απ’ όλη μου την οικογένεια, φίλους και γνωστούς».
Ο Νίκος Παπαγγελής έχει επιλέξει ένα άθλημα, την ποδηλασία, που δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στην Ελλάδα. Τι θα ήθελε να αλλάξει; «Πράγματι, η ποδηλασία είναι ένα άθλημα που δεν είναι διαδεδομένο στην Ελλάδα. Σίγουρα μέσα από αυτό που κάνω θα ήθελα να αλλάξει αυτό. Ως χώρα έχουμε όλες τις προδιαγραφές για να εξελιχθούμε σε μια ποδηλατική κοινωνία. Από τον καιρό, τα τοπία μέχρι τις διαδρομές. Θέλω να πιστεύω ότι θα αναπτυχθεί περαιτέρω το άθλημα και θα έχει την ίδια αναγνώριση με άλλα αθλήματα». Στη συνομιλία μας δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στα προβλήματα προσβασιμότητας που κυριαρχούν στην Ελλάδα για τα άτομα με αναπηρία. Ποιο μήνυμα θα ήθελε να στείλει; «Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα η προσβασιμότητα, αλλά πιστεύω ότι γίνονται καθημερινά βήματα τόσο από τους ανθρώπους όσο και από την πολιτεία, έτσι ώστε να υπάρχουν οι ίδιες δυνατότητες και ευκαιρίες για τα άτομα με αναπηρία. Το μήνυμα που θέλω λοιπόν να περάσω είναι να σκεφτόμαστε πριν πράξουμε οτιδήποτε. Από τα πιο απλά έως τα πιο εξειδικευμένα», υποστηρίζει με αισιοδοξία.
Το ποδήλατο πλέον είναι η ζωή του αλλά και η δουλειά του. Το φετινό καλοκαίρι στο Παρίσι θα φτάσει στην κορυφή; Και τι προσδοκά; «Ο στόχος μου για φέτος στο Παρίσι είναι ένας. Να βρεθώ στην καλύτερη δυνατή κατάσταση και να πραγματοποιήσω τον καλύτερο αγώνα της ζωής μου. Αν καταφέρω να κάνω τα παραπάνω, είμαι αισιόδοξος για το αποτέλεσμα», επισημαίνει. Ποιες σκέψεις κάνει άραγε όταν είναι εκτός αγώνων πάνω στο ποδήλατο; «Εκτός ή εντός αγώνων, οι σκέψεις είναι ίδιες. Στο ποδήλατο νιώθω μια ελευθερία και μια ηρεμία, ακόμα και σε δύσκολες προπονήσεις. Σκέφτομαι ότι είμαι πολύ τυχερός που έχω τη δυνατότητα να κάνω αυτό το πράγμα», υπογραμμίζει.
Λίγο πριν τον αποχαιρετίσω, τον ρωτώ αν εμείς δημιουργούμε τις ευκαιρίες στη ζωή μας ή αν αυτές μάς βρίσκουν. Και μ’ ένα χαμόγελο να διαγράφεται στο πρόσωπό του καταλήγει: «Τις ευκαιρίες τις δημιουργούμε εμείς με τις πράξεις μας, τις συνήθειές μας, τις σκέψεις μας. Ευκαιρίες θα έρθουν στη ζωή μας αρκετές φορές, ωστόσο πρέπει να είμαστε έτοιμοι νοητικά, σωματικά ή ψυχολογικά για να τις αξιοποιήσουμε. Γι’ αυτό πιστεύω ότι τα πάντα είναι σημαντικά στη ζωή μας. Δεν υπάρχει μόνο μία απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Για εμένα σημαντικό είναι να ζεις τη ζωή σε όλο της το μεγαλείο. Ας το αφήσουμε ως τροφή για σκέψη».
Πηγή: LiFO
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου