Υπάρχει ένας κανόνας ομορφιάς, που θέλει τα πρόσωπα απολύτως συμμετρικά. Η Χριστίνα μετράει με τα δάχτυλά της την απόσταση από το μέτωπο ως τα φρύδια, από εκεί ως την άκρη της μύτης και τέλος ως το πηγούνι. Μοιάζει σχετικά ικανοποιημένη. Η Βέρα ήταν στρουμπουλή από μικρή, ανέκαθεν έτρωγε μπούλινγκ γι’ αυτό, χαζεύει τις εφαρμογές και τα φίλτρα που κάνουν την κοιλιά της επίπεδη. Βάφεται συγκλονιστικά, σαν επαγγελματίας και όταν είναι βαμμένη νιώθει αμέσως καλύτερα.
Η πιο λεπτή από τις τρεις, η Νεφέλη, δεν είναι ευχαριστημένη με τα χείλια της («είναι πολύ λεπτά») και τη μύτη της («είναι μεγάλη»). Η εφηβεία είναι lose lose situation. Τα μηνύματα περί body positivity δεν πείθουν τις τρεις 17χρονες φίλες. Ισως η σημαντικότερη παρηγοριά είναι η φιλία, το safe place τους, όπως λένε. Τα αγόρια αποτελούν μια διαρκή απειλή. Λένε χαζά αστεία για σεξ. Τις κάνουν να νιώθουν άβολα με το βλέμμα τους. Τις υποχρεώνουν να διανύσουν μεγαλύτερες αποστάσεις το βράδυ, από πιο φωτεινούς δρόμους, για να νιώσουν ασφαλείς.
Η ταινία μικρού μήκους Girlhood* της Βάνιας Τέρνερ και της Μαρίας Σιδηροπούλου, που απέσπασε προχθές το 3ο Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους στο 15ο Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ, παρακολουθεί τη ζωή τριών κοριτσιών λίγο πριν τις Πανελλήνιες. Η ιδιαιτερότητα είναι ότι διανύουν την εφηβεία στη δύσκολη συνθήκη της πανδημίας και των λοκντάουν. Ολη η κοινωνική τους ζωή περνά μέσα από τα κινητά και τα λαπτοπ: κάνουν μάθημα, επικοινωνούν, χαζολογούν, φλερτάρουν, παρτάρουν, ενημερώνονται.
Γιορτάζουν γενέθλια, παίζουν παιχνίδια, βαριούνται και ονειρεύονται το μέλλον τους βυθισμένες κάτω από το πάπλωμα, στο μπαλκόνι, στην κουζίνα του σπιτιού τους με μια συσκευή στο χέρι. Μέσα σε αυτήν την κλειστοφοβική σκηνογραφία αναδύεται η μελαγχολία της αδικίας (γιατί να μην γιορτάζουν έξω τη ζωή σε αυτήν την ηλικία;), αλλά και η βεβαιότητα ότι τα νιάτα ανθίζουν όπου κι αν βρεθούν.
«Μαθαίνω πολλά στο ΤikTok. Για παράδειγμα ότι όχι σημαίνει όχι», εξηγεί η Νεφέλη. Η φεμινιστική συνείδηση οικοδομείται στα σόσιαλ μίντια-αλλά και στην ίδια τη ζωή. Η Χριστίνα θυμώνει που η οικογένειά της έχει την απαίτηση από την ίδια να βοηθάει στο σπίτι, ενώ δεν υπάρχει αντίστοιχη πίεση στον αδερφό της. Η Βέρα νιώθει προστατευμένη στη διάρκεια του εγκλεισμού, λόγω κορωνοϊού. Μοιάζει να την τρομάζει η επιστροφή στον έξω κόσμο. «Ελπίζω να βρω την κοινότητα στην οποία ανήκω», εύχεται κοιτώντας την θάλασσα.
Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επιτείνουν τα ζόρια της εφηβείας. Ισχύει μάλλον. Αλλά η ανία και το σούρσιμο, η αγωνία των κοριτσιών για το βάρος και την εικόνα τους, η αμφίθυμη σχέση με τα αγόρια, οι γρήγορες μεταπτώσεις από τη θλίψη στη χαρά υπήρχαν και πριν το Ιντερνετ.
«Δεν θα ήταν ωραίο να υιοθετήσουμε παιδιά και να ζήσουμε όλες μαζί σε ένα σπίτι;», προτείνει η μια στην πιο τρυφερή σκηνή στο τέλος του ντοκιμαντέρ. Κάνουν με τα δάχτυλά τους το σχήμα της καρδιάς, λένε καληνύχτα και πέφτουν για ύπνο.
*info:
Σκηνοθεσία: Βάνια Τέρνερ, Μαρία Σιδηροπούλου
Σενάριο, Μοντάζ, Ήχος, Διεύθυνση Φωτογραφίας: Βάνια Τέρνερ
Έρευνα, Creative Production: Μαρία Σιδηροπούλου
Εκτέλεση Παραγωγής: Laika Productions
Συνθέτρια: Δεσποινίς Τρίχρωμη
Sound Designer: Στέλιος Κουπετώρης
Colorist: Άγγελος: Μάντζιος / MetaPost
Βοηθός Colorist: Φοίβος Πέτικας
Παραγωγή: Onassis Culture
Πηγή: vogue
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου