Τρεις καλλιτέχνες οι Β. Οικονόμου, Α. Βεκιάρη και Α. Καπουσίζη μιλούν για αναπηρία και τέχνη
«Μια μέρα ξύπνησα και είπα ‘φτάνει’. Στον χώρο εργασίας μου με ανάγκαζαν να κρύβω την αναπηρία μου, γιατί έπρεπε να ακολουθηθούν τα πρότυπα της κανονικότητας. Έτσι πριν δέκα χρόνια, δημιουργήθηκε το ‘Θέαμα’, το θέατρο ατόμων με αναπηρία, αποτελούμενο από επαγγελματίες ηθοποιούς, μέλη του ΣΕΗ». Με αυτά τα λόγια ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και δάσκαλος θεάτρου Βασίλης Οικονόμου, μας εισάγει στη γνωριμία με τον νέο χώρο και πλατφόρμα συνύπαρξης, δημιουργίας και διδασκαλίας ατόμων με αναπηρία και μη, που στεγάζεται στην οδό Μελενίκου 33 στον Βοτανικό με το όνομα «Ίσον». Συνδημιουργοί η χορογράφος, χορεύτρια και δασκάλα χορού Άννα Βεκιάρη με την ομάδα «Έξις», μια μεικτή συμπεριληπτική ομάδα, που αποτελείται από άτομα κυρίως με κινητική αναπηρία αλλά και με ένα μέλος με σύνδρομο down, και η σκηνοθέτις Αννίτα Καπουσίζη, δημιουργός της ARTimeleia, που οι σπουδές νευρολογίας πάνω στην υποκριτική στάθηκαν αφορμή να ασχοληθεί με ανθρώπους με νευρομυϊκές παθήσεις διδάσκοντάς τους την τέχνη του θεάτρου.
«Μπήκα στον χώρο, γνώρισα πολύ καλά τι συμβαίνει μέσα στην εκπαίδευση , τι σημαίνει να έχεις μια αναπηρία, πώς σε αντιμετωπίζουν οι άλλοι και πώς πρέπει να σταθείς ο ίδιος απέναντι στο θέμα. Μια μάχη, ένας αγώνας που πρέπει να δώσεις για να έρθεις σε ισορροπία ώστε να καταλάβεις καταρχάς τον εαυτό σου και να συνεχίσεις πάνω στην τέχνη σου», προσθέτει ο Β. Οικονόμου, διευκρινίζοντας πως το «Ίσον», πλήρως προσβάσιμο και διαμορφωμένο εξ ολοκλήρου για να πληροί τις ανάγκες των μαθημάτων θεάτρου και χορού, αλλά και των σεμιναρίων, των καλλιτεχνικών παρουσιάσεων και των παραστάσεων που θα φιλοξενεί, δεν είναι ακόμη ένα θέατρο και πολιτιστικός χώρος. Αλλά, όπως λένε και οι τρεις καλλιτέχνες και δάσκαλοι, προσπαθεί με επίγνωση να περάσει μέσα από τα παιδιά αυτό που ονομάζεται συνεκπαίδευση και συναντίληψη. Μια ανοιχτή ομάδα , ένα φυτώριο, που θα δημιουργήσει νέους καλλιτέχνες, με σκοπό να μπορούν να δουλέψουν στην ελεύθερη αγορά.
Κι εξηγούν πως τα μαθήματα, που εκτείνονται σε κύκλους τριών χρονικών περιόδων, τηρώντας ωρολόγιο και πρόγραμμα σπουδών, στοχεύουν στη δημιουργία ανώτερης σχολής δραματικής τέχνης.
«Πάντα υπάρχει το περιθώριο για να δημιουργήσεις χώρο»
«Είχε πολύ κόπο, πολύ μόχθο και πολύ αγωνία η διαδρομή του καθενός από εμάς. Τον χώρο τον δημιουργήσαμε από κοινού, καθώς πάντα υπήρχε η ανάγκη της δημιουργίας και της συνύπαρξης. Είπαμε πως αν δεν το κάνουμε τώρα, δεν θα το κάνουμε ποτέ, αφού η κοινή διαδρομή των τριών ομάδων μάς χαρίζει την εμπειρία που χρειάζεται. Υπήρξαμε τυχεροί, καθώς μας παραχωρήθηκε αυτό εδώ το παλαιό γκαράζ που μεταμορφώσαμε», συμπληρώνουν και οι τρεις.
Και δεν διστάζουν να καταθέσουν την εμπειρία από την έως τώρα πορεία και αντιμετώπιση των ομάδων τους και κυρίως των μελών τους από την καλλιτεχνική κοινότητα και αγορά.
«Νιώθαμε τον περιορισμό, νιώθαμε ότι στριμωχνόμασταν σε ένα πλαίσιο που υπήρχε αλλά στην ουσία δε μας χωρούσε. Έτσι είπαμε πως εκεί που δεν υπάρχει χώρος θα τον δημιουργήσουμε. Ήταν τόσο μεγάλος ο περιορισμός που βιώσαμε από την αντίληψη και την αντιμετώπιση ώστε γεννήθηκε μια δημιουργική αντίδραση.
Έτσι δημιουργήσαμε την προσωπική, πολιτισμική μας ύπαρξη ως ανάπηροι καλλιτέχνες και άνθρωποι που εκπαιδεύουν ανάπηρους καλλιτέχνες», επισημαίνουν.
Ο Βασίλης Οικονόμου λέει πως έχει βιώσει ως ανάπηρος ηθοποιός πολύ ανάμεικτα συναισθήματα και αντιδράσεις. «Είναι άλλος ο αγώνας για την τέχνη και άλλος για τη συμπερίληψη. Άλλοι ενθουσιάζονται, άλλοι στέκονται με φόβο και ερωτηματικά, άλλοι δεν ξέρουν πώς να το διαχειριστούν. Δεν είναι υπέρβαση, αλλά κάτι αυτονόητο. Είναι επιβολή στην ισότιμη αποδοχή και αναγκαιότητα απέναντι σε αυτήν».
Και οι τρεις συμφωνούν πως «η υποκριτική τέχνη δεν είναι και τόσο δημοκρατική. Υπάρχει σύγκριση, αξιολόγηση, διαχωρισμός, διαβάθμιση, κάτι που δεν ευνοεί τους αναπήρους, με αποτέλεσμα να μη δίνεται ποτέ χώρος σε αυτούς. Εμείς όμως έπρεπε να δείξουμε τη μοναδικότητά μας, δηλαδή ότι η αναπηρία δεν είναι πρόβλημα, είναι μια ζώσα κατάσταση και αναδεικνύεται ως μοναδικό χαρακτηριστικό γνώρισμα. Μια ζώσα εμπειρία που ζεις στο τώρα και δεν χρειάζεται να την ηρωοποιείς ούτε να την προβάλλεις, αλλά να τη διαχειρίζεσαι εντάσσοντάς την στην καθημερινότητα. Στο ‘Ίσον’ συναντιέται η ανθρώπινη ποικιλομορφία κι όχι μόνο η αναπηρία. Εδώ θα βρει στέγη όποιος αγαπά την τέχνη του και κυρίως όποιος θέλει να την υπηρετήσει σωστά», καταλήγουν.
Στο «Ίσον» θα διδάσκονται μαθήματα που θα αφορούν τους τομείς της υποκριτικής, του αυτοσχεδιασμού, του κλασικού μπαλέτου, του σύγχρονου χορού, της φωνητικής, του χορού, της ιστορίας σύγχρονου ευρωπαϊκού και αρχαίου θεάτρου, ενώ θα πραγματοποιούνται σεμινάρια, ομιλίες και παραστάσεις. Από τις 13 Οκτωβρίου και κάθε Κυριακή στις 11 π.μ. θα φιλοξενείται η νέα παιδική παράσταση της ομάδας «Θέαμα» «Το δικό μας παραμύθι: μια μουσικός, μια καρακάξα κι ένας κάστορας».
Στις 18 Οκτωβρίου θα κάνει πρεμιέρα το “Lebensraum” του Θανάση Τριαρίδη, σε σκηνοθεσία Πηγής Δημητρακοπούλου, ενώ παραμονές των Χριστουγέννων θα εμφανιστούν οι Γιώτα Βέη και η Ρηνιώ Κουρδάκη σε ξεχωριστές μουσικές παραστάσεις.
Τα παιδιά θα έχουν τον δικό τους χώρο κάθε Σάββατο, καθώς θα λειτουργούν τμήματα θεάτρου και χορού για ηλικίες 7 έως 13 ετών.
Πηγή: Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου