Κυριακή πρωί στο σπίτι. Μαζεμένη όλη η οικογένεια (μαμά, μπαμπάς, αδερφός, παππούς, γιαγιά, θεία) για καφεδάκι πριν το μεσημεριανό. Ξανθός λιλιπούτειος μπόμπιρας 5 ετών με ένα βιβλίο- προσφορά από εφημερίδα να λέει μόνος του τις σημαίες όλου του κόσμου χωρίς κανένα λάθος. Και πέντε ενήλικες να τον ακούν με στωικότητα και ψιλοβαρεμάρα. Άλλωστε τις έχουν ακούσει τόσες πολλές φορές που, όταν παίρνει το βιβλίο στα χέρια του, ακούγεται ένα σιγανό «ωχ!» και όλοι τρέχουν να βρουν κάτι να κάνουν για να φαίνονται απασχολημένοι. Κανένας πλέον δεν εντυπωσιάζεται από τις γνώσεις του μικρού Μαγγελάνου. Και ξαφνικά, ο μικρός αφήνει το βιβλίο και βυθισμένος ακόμα σε έναν κόσμο γεμάτο οριζόντιες και κάθετες ρίγες και πολλά χρώματα, πιάνει με μεγάλη προσοχή το πλαστικό ποτηράκι του αδερφού του και πίνει δύο γουλίτσες νερό! Το πλήθος ξεσπά σε χειροκροτήματα και πανηγυρισμούς, ενώ ο μικρός καμαρώνει περήφανος και δέχεται αγκαλιές και φιλιά σαν να πήρε το Όσκαρ (ή το Νόμπελ). Μπορεί η σκηνή αυτή να φαντάζει αστεία ή υπερβολική σε κάποιους. Ένα νήπιο ήπιε δύο γουλίτσες νερό από το ποτήρι. Σιγά τα λάχανα ... Και όμως ! Οι δύο γουλίτσες αυτές ήταν τόσο σημαντικές για τον μικρό όσο και τα δύο βήματα του πρώτου αστροναύτη που πάτησε στη Σελήνη. Πρώτη φορά ήπιε από ποτήρι χωρίς καλαμάκι. Πρώτη φορά κατάφερε να πετύχει όλες τις κινήσεις των χεριών και του στόματος που απαιτούνται για κάτι που φαντάζει τόσο απλό.
Καλώς ήρθες στον κόσμο μας... Καλώς ήρθες στον κόσμο τού Asperger!
Ιωάννα Αγγελου
Ειδική Παιδαγωγός - νηπιαγωγός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου