Άποψη: Γιορτές και αργίες στο ελληνικό σχολείο

- «Τι ώρα τελειώνει η γιορτή;»

- «Πόσες απουσίες θα πάρουμε;»

Σε αυτά τα δύο απλά και αδιαλείπτως επαναλαμβανόμενα ερωτήματα φανερώνεται η κατάντια αυτού που στην εκπαιδευτική γλώσσα λέμε «σχολική εορτή». Μη βιαστείς, φίλε αναγνώστη, να σκεφτείς «υπάρχουν και εξαιρέσεις», γιατί και δίκιο έχεις αλλά και πίσω από αυτή τη λεκτική κολυμβήθρα του Σιλωάμ μάταια προσπαθούμε να κρύψουμε τη γύμνια του βασιλιά.

Για πάμε σε μερικά ενοχλητικά ερωτηματάκια…

- Πόσοι συνάδελφοι δεν βρίσκουν ως ωραία ευκαιρία τον «χαμένο» χρόνο της σχολικής εορτής για να περάσουν απουσίες, να διεκπεραιώσουν γραφειοκρατικές διαδικασίες, να πιουν ένα καφέ με την ησυχία τους, βρε αδερφέ;

- Πόσες φορές δεν στοιβάζουμε με το ζόρι, με φωνές και απειλές απρόθυμους και υπεράριθμους μαθητές σε χώρους ακατάλληλους (π.χ. με κακό φωτισμό και άθλια ακουστική) για να παρακολουθήσουν μια σχολική εορτή;

- Πόσες φορές δεν έχουμε όλοι μας σκυλοβαρεθεί σε σχολικές εορτές μακρόσυρτες, κοινότοπες, άνευρες και μονότονες;

- Πόσες φορές ακόμη θα ζήσουμε το debate αν είναι γιορτή ή αργία η ημέρα των τριών Ιεραρχών; Για πόσο ακόμη θα ζούμε τη γελοιότητα του διλήμματος, αν είμαστε υποχρεωμένοι (από ποιον άραγε;) να έρθουμε στο σχολείο στις 30 Ιανουαρίου ή να μείνουμε σπιτάκι μας (ουφ, ευτυχώς…); Ποιος σοφός επιστήμων θα ερμηνεύσει οριστικά και αμετάκλητα τον όρο «σχολική αργία» που προβλέπει το Προεδρικό Διάταγμα; Το τραγελαφικό του πράγματος είναι ότι όσοι με σθένος υπεραμύνονται του δικαιώματος να κάνουμε τη σχολική αργία μακριά από το σχολείο (ενώ η εγκύκλιος προβλέπει την αντικατάσταση των μαθημάτων με εκδηλώσεις), αγωνιούν για το αν θα κάνουμε γιορτή(!!!) την Παρασκευή, όταν η 30η Ιανουαρίου πέσει Σαββατοκύριακο…

Μια φορά είχα ετοιμάσει μια γιορτή για την 25η Μαρτίου, αγνοώντας (συνηθέστατο..) δύο πράγματα: α) το βασικό νόμο που λέει ότι άλλο είναι η γιορτή που ετοιμάζεις και οραματίζεσαι και άλλο η γιορτή που τελικά γίνεται και β) το δαίμονα των σχολικών εορτών, που φροντίζει να μην πηγαίνει τίποτα καλά (…από τον καιρό μέχρι τα μικρόφωνα. Ο τύπος είναι χειρότερος από το δαίμονα του τυπογραφείου!). Οι μαθητές συμπεριφέρονταν ως ακαλλιέργητος όχλος και στους συναδέλφους συναντούσες το βλέμμα που αποτελεί μείγμα οίκτους και βαρεμάρας. Ανάμεσα στο υλικό, είχα και ένα βίντεο δικής μου παραγωγής για τη διχόνοια των Ελλήνων και το άδοξο τέλος αρκετών αγωνιστών μετά την Επανάσταση. Εννοείται ότι κανείς δεν του έδωσε σημασία. Προσωπικά, ένιωθα να με μαστιγώνουν συνειδησιακά τα εθνικά μου αισθήματα και οι μορφές των αγωνιστών που εμφανίζονταν άδοξα στο πανί. Τις επόμενες ημέρες αφιέρωσα από μία διδακτική μου ώρα σε κάθε τμήμα για να δούμε και να σχολιάσουμε το βίντεο αυτό. Τα αποτελέσματα ήταν παραπάνω από εντυπωσιακά!!

Τα κουκιά είναι μετρημένα. Αν πρόκειται να βλέπουμε τις γιορτές και τις σχολικές αργίες ως υποθέσεις προς διεκπεραίωση και ως βαρετή υποχρέωση για να μην πάρουμε απουσίες, να μας λείπει το βύσσινο. Αν είναι υπηρεσιακό καθήκον ή καταναγκαστικό έργο η ευκαιρία να μάθουμε τα γεγονότα της ιστορίας μας, να προβληματιστούμε για τα ιδανικά και τις αξίες, να νιώσουμε την έννοια της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας, να εντρυφήσουμε στο έργο και την προσφορά σημαντικών προσώπων, τότε ας λυπηθούμε για την κατάντια μας. Όλοι μας. Εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές.

Λύσεις υπάρχουν. Προσωπικά, προτείνω

α) την πλήρη αποδέσμευση των σχολικών εορτών από οποιαδήποτε υποχρεωτικότητα,

β) γιορτές και ομιλίες που να προκαλούν διανοητική και ψυχική αναστάτωση,

γ) να φύγουν από το πρωινό ωράριο (κανονικό μαθηματάκι στις εργάσιμες ημέρες…) και να γίνονται το απόγευμα με εθελοντική συμμετοχή και με τη συνεργασία γονέων και φορέων,

δ) να πλημμυρίσουμε με όρεξη, φαντασία και δημιουργικότητα το σχολείο. Το μπαρούτι το έχουμε, κάποιος να ανάψει το φυτίλι, βρε παιδιά…"

**Παναγιώτης Ασημακόπουλος-Θεολόγος καθηγητής

Πηγή: pelop