Ενα δεκάχρονο παιδί ξεκίνησε από τη Συρία κι έφτασε με τα πόδια στην Τουρκία. Το έσκασε από το σπίτι του όταν μπροστά στα μάτια του ο μπαμπάς σκότωσε τη μαμά του. Εμεινε στην Τουρκία και, όπως λέει, δούλεψε για λίγο σε ραφτάδικο, μέχρι που... πέρασε στην Ελλάδα. Εμεινε στη Σάμο φτιάχνοντας μια αυτοσχέδια καλύβα μακριά από το hotspot, ώσπου τον εντόπισαν οι αρχές και μεταφέρθηκε στο κέντρο.
Κάπως έτσι περιγράφουν σε έκθεσή τους στις 25 Αυγούστου η ψυχολόγος και η κοινωνική λειτουργός της Δομής Προσωρινής Φιλοξενίας Ασυνόδευτων Ανηλίκων PRAKSIS τον Μπαχάρ. «Eνα παιδί εξαιρετικά ευάλωτο, με ένα ιδιαίτερα περίπλοκο και τραυματικό παρελθόν».
Η έκθεση αναφέρει ακόμα ότι τα γεγονότα που εξιστορεί ο Μπαχάρ κατά καιρούς είναι αρκετά συγκεχυμένα και συνθέτουν μια αφήγηση ζωής με περιορισμένες δυνατότητες κοινωνικοποίησης και μεγάλη πιθανότητα να έχει υπάρξει θύμα εκμετάλλευσης. Δεν έχει πάει ποτέ σχολείο, ενώ ο ίδιος δηλώνει ότι είναι 17 χρόνων.
Διαπιστώθηκε επίσης ότι το παιδί φέρει τραύματα στο σώμα και μια ουλή στο κεφάλι, ενώ ίσως πάσχει από μεσογειακή αναιμία.
Δυσκολία προσαρμογής
Στις 20 Αυγούστου ο Μπαχάρ μπήκε στον ξενώνα αντιμετωπίζοντας μεγάλα συναισθηματικά προβλήματα, προβλήματα συμπεριφοράς και δυσκολίες προσαρμογής.
Προσπάθησε να ενταχθεί σε ομαδικές δραστηριότητες, ενώ έγινε φανερό ότι αποζητούσε απεγνωσμένα μια μητρική φιγούρα μεταξύ των μελών του προσωπικού.
Σύμφωνα πάντα με την έκθεση, συχνά ξεσπούσε ο θυμός του, είχε μεταπτώσεις και έλεγε ότι είναι στιγμές που τον πονάει το κεφάλι του, ζαλίζεται κι όλα θολώνουν.
Τότε δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτα, βλέπει μόνο μια κόκκινη γραμμή και είναι ικανός να χτυπήσει κάποιον που θα βρεθεί μπροστά του, πράγμα που δεν έγινε ποτέ όσο διάστημα παρέμεινε στον ξενώνα.
Ωστόσο, αυτές οι δυσκολίες και οι εκρήξεις προκάλεσαν προβλήματα στη σχέση του με τα άλλα παιδιά, ενώ κάποιες φορές είχε αυτοτραυματιστεί.
Η έκθεση συμπληρώνει ότι ο ίδιος αναφέρει συμπτώματα διπλωπίας καθώς και το «να με βλέπει μακριά ενώ είμαι δίπλα του».
Είχε μάλιστα ένα έντονο επεισόδιο που σχετιζόταν με την όραση, καθώς βίωνε τεράστια πίεση, ζαλιζόταν, δεν μπορούσε να περπατήσει και έτριβε έντονα τα μάτια του.
Τελικά οι δύο ειδικοί σημειώνουν ότι με αφορμή την απομάκρυνση ενός μέλους του προσωπικού ο ανήλικος εκδήλωσε αυτοκτονικό ιδεασμό, έφυγε από τον ξενώνα και έκανε χρήση αλκοόλ.
Επέστρεψε, αλλά η συμπεριφορά του ήταν και πάλι αυτοκαταστροφική και μάλιστα τραυματίστηκε με ένα μαχαίρι.
Για όλους αυτούς τους λόγους και ειδικά λόγω της έντονης ψυχολογικής πίεσης και της αυτοκαταστροφικής του συμπεριφοράς η κοινωνική λειτουργός και η ψυχολόγος ζητούν περαιτέρω διερεύνηση με στόχο την προστασία του παιδιού, ψυχιατρική και νευρολογική εκτίμηση αλλά και νοσηλεία.
Ο Μπαχάρ με συνοδεία μεταφέρεται στην εισαγγελέα ανηλίκων η οποία με εντολή της στέλνει το παιδί στο «Τζάνειο» ώστε να διαπιστώσει η παιδοψυχιατρική μονάδα του νοσοκομείου αν είναι επικίνδυνος για τον εαυτό του και τους άλλους κι αν συντρέχει νόμιμη περίπτωση εγκλεισμού και νοσηλείας.
Εδώ αρχίζει η τραγική αυτή περίπτωση να αποκτά στοιχεία επιεικώς μη αποδεκτά κοινωνικά, δεδομένου πως η παιδοψυχίατρος του νοσοκομείου αποφαίνεται ότι λόγω ηλικίας, την οποία ισχυρίζεται ότι έχει το ίδιο το διαταραγμένο παιδί, το νοσοκομείο δεν μπορεί να τον νοσηλεύσει.
Το χειρότερο όμως είναι ότι πριν απορρίψει την εισαγωγή του Μπαχάρ το τμήμα αυτό του «Τζάνειου» είχε στα χέρια του ιατρική γνωμάτευση από ακτινολογικό έλεγχο οστικής ηλικίας που είχε ήδη γίνει στον Μπαχάρ η οποία διαπίστωνε ότι η ηλικία του ήταν μεταξύ 14,5 και 15 χρόνων.
Ωστόσο, άγνωστο για ποιο λόγο το παιδοψυχιατρικό τμήμα του «Τζάνειου» αυθημερόν (!) αποφάσισε να στηριχθεί αποκλειστικά στα λεγόμενα του διαταραγμένου ψυχικά παιδιού και να το στείλει στο «Δρομοκαΐτειο»!
Εκεί δηλαδή όπου υπάρχουν μόνο ενήλικοι και όπου είναι αδιανόητο ακόμα και να σκεφτεί κανείς τι θα μπορούσε να συμβεί σε ένα παιδάκι 15 χρόνων!
Στα αζήτητα
Είναι άμεση ανάγκη, σύμφωνα και με τους γιατρούς του «Δρομοκαΐτειου», να φύγει το παιδί από εκεί και να πάει σε κάποιο παιδοψυχιατρικό τμήμα. Αν το «Τζάνειο»... δυσκολεύεται, θα πρέπει να βρεθεί κάποιο πιο συμπονετικό νοσοκομείο και να κάνει δεκτό ένα άρρωστο παιδί, αντί να το πετάει στα αζήτητα.
Μπορεί ίσως να είναι κλισέ η επίκληση στοιχειώδους πολιτισμού, αλλά η ντροπή είναι εδώ και είναι μπροστά μας.
Ενημερώνουμε σήμερα τον υπουργό, τους λαλίστατους εκπροσώπους όλων των συνδικαλιστικών ενώσεων, μέχρι την Εισαγγελία Ανηλίκων ότι κάποιος οφείλει να δώσει μια ανάσα στον Μπαχάρ, ακόμα κι αν δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το μόνο ούτε το τελευταίο -δυστυχώς- ασυνόδευτο παιδί που έχει την ανάγκη μας.
Πηγή: efsyn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου